De zaal staat goed vol en de muren staan goed bol als 3VOOR12/Limburg in Venlo arriveert. The Boston Chinks is bezig aan een korte maar heftige set, die klinkt als hongerige huisvrouwen die elkaar op woensdagochtend half acht de ogen staan uit te krabben om als eerste in de supermarkt te zijn voor de aanbieding van de week. Te zien is een strak pielende Jim Morrisson-achtige zanger/gitarist, een magere nichterige bassist, een blanke gitarist met een afro en een drummer met een van schilderstape geplakt kijkvenstertje op zijn rechter brillenglas. Het is duidelijk dat de Boston Chinks de traditionele blues- en whiskey-rock-‘n’-roll uit Memphis een beetje beu waren. Ze spelen nu hippe ‘Dick Dale aan de Red Bull-rock-‘n’-roll’ en het publiek lust er wel pap van. Na een kleine pauze is het alweer de beurt aan de afsluiter van de avond (het is inmiddels 19.05u!): Jay Reatard. De volgende formule is hier van toepassing: The Boston Chinks - bassist + Jay Reatard = Jay Reatard. Deze onwerkelijk echte punkrocker van 26 jaar had zijn plaat ‘Blood Visions’ al helemaal zelf in een appartement ingespeeld toen zijn band Lost Sounds uit elkaar knalde. Wel plaat, geen band. Het zal dan ook niet verbazen dat de twee bands deze zomer samen op tour zijn; drie van de vier leden van The Boston Chinks spelen mee met Jay Reatard. Jay Reatard speelt een nog geen halfuur durende set vol kinderlijke woede en explosieve gekte. Muziek waarvan je spontaan zin krijgt je armharen één voor één uit te trekken, de urinoirs op het herentoilet dertig keer achter elkaar door te spoelen en de hele dag scheten te laten in een volle lift zonder iets te zeggen. Poppige punkrock met hoekige gitaartjes, knallende drums en een krijserig randje. Nadat deze punkrocktornado is uitgraast, is het dolenthousiaste publiek weer snel uit Perron55 vertrokken. Waarschijnlijk om de rest van deze zonnige zondagavond te gebruiken om op de Groote Heide al mediterend de overweldigend strakke gekte van Jay Reatard uit de oren te laten stromen.