Het is buiten nog zomers warm wanneer in Perron55 een americana-avond van start gaat. In de koele zaal van Perron 55 spreidt Stephen Simmons een warm geluid uit over de ongeveer veertig bezoekers die vanavond muziek van singer/songwriters verkiezen boven een terrasje. Stephen Simmons (niet te verwarren overigens met zanger Stephen Simmonds, die in 1999 een hit had met ‘Tears Never Dry’) heeft een dag eerder in Parijs voor het eerst samen gespeeld met Carrie Rodriguez en haar band. Simmons opent deze avond samen met zijn gitarist Dave Coleman. De liedjes van Simmons klinken mede door het geluid van Coleman warm, intens en erg melodieus. Ze gaan onder meer over de conservatief christelijke sfeer die heerst in Tennessee, het ontsnappen daaraan en jeugdige zoektochten naar “stenen gevuld met diamantjes”. Deze nummers zijn ook te horen op zijn albums ‘Last Call’ (2004) en ‘Drink Ring Jezus’ (2006). Na een klein uur mengen de twee zich tussen het aandachtige en geïnteresseerde publiek en is er even tijd om in het bijbehorende café een sigaretje te roken. Immers, de grote zaal van Perron 55 is al ruim een jaar rookvrij. Carrie Rodriguez heeft als violiste samengewerkt met Chip Taylor en ze is de dochter van singer/songwriter David Rodriguez. Ze wordt vanavond begeleid door een gitarist en een contrabassist en Rodriguez zelf neemt afwisselend de viool en een schattige miniversie van een Gibson Explorer ter hand. Dat deze dame uit Austin erg opgewekt en vrolijk oogt – ze zegt het Nederlandse publiek, en dus ook het Venlose, erg te waarderen – wilt niet zeggen dat haar songs geen diepgang hebben. Met haar heldere stem zingt ze onder meer over ingrijpende gebeurtenissen als de verwoestende orkaan Katrina, de recente schietpartij op een school in Dallas en natuurlijk is er kritiek op huidige president van de VS. Nadat Carrie en haar muzikanten hun support Stephen en Dave nog even uitnodigen op het podium voor een toegift, stapt iedereen geheel tot rust gekomen en warm van binnen de inmiddels koele avondlucht weer in.