Als je op internet gaat zoeken naar de Maastrichtse band Maze, moet je ervoor zorgen dat je de naam van de website goed intikt. Anders kom je uit bij de Australische rockband met dezelfde naam. Bovendien is er ook nog een Amerikaanse rapper die Mase heet. Lekker verwarrend dus. Maar dat lijkt wel een beetje het handelsmerk van deze Maastrichtenaren te zijn. Maze klinkt nogal compromisloos en tracht zoveel mogelijk tierelantijntjes in zijn muziek te stoppen, waardoor een gemiddelde luisteraar gedesoriënteerd kan raken. Misschien is Maze dan toch wel een goed gekozen naam…? 'Soldiers Of Suburbia', de derde studio-EP van Maze begint stevig, met het rocknummer ‘To Me’. De vocale productie in de coupletten klinkt niet helemaal geweldig, maar verder is er weinig aan te merken op de zang van Maartje Meessen. Muzikale vergelijkingen zijn er te over: A Perfect Circle, The Gathering, Evanescence, Velvet Revolver. Al gauw valt op dat Maze redelijk heen en weer jojoot qua stijlen en invloeden. Veel losse flodders dus. Het tweede nummer is het prettig in het gehoor liggende ‘Dreamin’’, een lekker popliedje dat ook door Anouk geschreven had kunnen zijn. Het heeft raakvlakken met jazzpop van artiesten als ABC en Viktor Lazlo en easy listening á la Toto en Carpenters. Maar wellicht komt dat vooral door de dwarsfluitsolo (luister maar eens naar ‘This Masquerade’ van Carpenters, ter vergelijking). Hoe dan ook, een erg mooi nummer. Ook ‘Unintended’ heeft een Anoukachtige charme, met zwierige gitaargeluiden die niet zouden misstaan in een willekeurig nummer van Snow Patrol. Een eigenaardige break, met dwarsfluit nota bene, kapt het nummer resoluut af en er volgt een slotstuk in reggaestijl. Voor het laatste nummer, ‘Soldiers Of Suburbia’, wordt nog even alles uit de kast getrokken. Ruim zeven minuten duurt het epische nummer, met gesproken stukken, sferische instrumentatie in de coupletten en een lekker metalrefrein. Wel jammer is dat de zang niet goed boven de muur van gitaren uitkomt. De hoes van de EP verraadt helaas niet wie de nummers geproduceerd of gemixt heeft. Enkel dat het plaatje is opgenomen in de Maasland Studio en gemasterd is in de Amerikaanse masteringstudio Magic Garden Mastering. De arrangementen zijn erg oké, soms heftig, dan weer heel harmonieus en sfeervol. Productioneel zitten de nummers ook opvallend goed in elkaar, met mooie effecten, zonder dat het ‘over de top’ is. De vocalen klinken alleen wat minder in de mix, met name in de stukken die toch al behoorlijk volgepropt zitten. Maze laat op ‘Soldiers Of Suburbia’ zien dat ze goede liedjes in huis hebben (bijna uitsluitend van de hand van Ingo Dassen) en dito muzikanten. De eenheid tussen de liedjes is aan de andere kant wel weer ver te zoeken. De wirwar van stijlen kan voor veel luisteraars een doolhof zijn (no pun intended) waar niet doorheen te komen is. Waar de band ook op moet passen is dat hun muzikale kunnen niet in de weg gaat staan van de prima liedjes. Maze heeft namelijk de neiging om nogal pretentieus uit de hoek te komen. Niet te veel solo’s en ‘freestylen’ dus. En ook geen langdradige muzikale algebrasommen. Laat dat maar over aan A Perfect Circle en The Gathering…