Vrijwel iedereen kent inmiddels het verhaal van Racoon, één van de bekendste en succesvolste Nederlandse bands van dit moment. Het is onze eigen versie van 'the American Dream'. De band had een doorbraakhit met 'Feel Like Flying' in 1999 en hoorde al snel bij de grote jongens. In 2001 kwam het iets minder ontvangen tweede album en het jaar daarna besloot platenmaatschappij Sony om het contract te beëindigen. De band besluit niet op te geven, schrijft boze liedjes en grijpt rotbaantjes aan om geld bij elkaar te sprokkelen om zo het inmiddels al met een Edison bekroonde comeback-album 'Another Day' te maken. En nu kan echt niemand meer om ze heen. Op 90% van de festivals waar je de afgelopen twee zomers bent geweest stond Racoon, de singles 'Happy Family' en 'Love You More' kan zelfs mijn moeder meezingen en de awards waren niet aan te slepen voor de Zeeuwen. Tijd dus voor een theatertour. Zoals gezegd met een speciale theater-setlist bestaande uit niet alleen liedjes van de drie studio-albums maar ook onuitgebracht werk en covers van Tim Hardin en John Lennon. De band wordt versterkt door toetsenist Manu van Os en af en toe wat videobeelden. Verder geen gedoe, gewoon liedjes spelen. De barkruk die bij de rustigste liedjes te voorschijn wordt gehaald heet vanavond licht-sarcastisch een theaterkruk en zanger Bart van der Weide maakt duidelijk dat de mannen van Racoon geen theatermensen zijn. Lange verhalen zullen er dan ook niet verteld worden vanavond, het blijft bij wat grappig geforceerde opmerkingen en aankondigingen. Dat is niet erg want aan de ene kant heeft het wel iets aandoenlijks en aan de andere kant komt het publiek toch vooral naar deze tour voor de liedjes. En die zijn goed. De eerste helft van de set dreigt soms een klein beetje saai te worden, maar na de pauze wordt dit genadeloos goed gemaakt met absoluut de sterkste Racoon-nummers uit de setlist. Het is leuk om te horen hoe Racoon sommige nummers echt in een totaal ander jasje heeft gestoken, zoals het compleet veranderde 'Side Effects' en 'Daily News' of de mooie drumpartij tijdens 'Hero's In Town'. Maar niet alles is veranderd. Van der Weide staat, net als bij de 'gewone' shows, fier overeind met zijn handen op zijn rug te zingen. En alles wordt nog steeds vol overtuiging gebracht. Wat fijn is aan zo'n theaterzaal is dat het geluid echt perfect is. De akoestiek is verbluffend goed wat al snel blijkt als van der Weide stukken tekst zonder microfoon zingt. Ondanks dat er ruim negenhonderd bezoekers binnen zijn in het uitverkochte theater aan het Vrijthof, is het muisstil op deze momenten. Uiteraard wordt er daarna wel meegeklapt met de grote hits. Het schijnt erbij te horen... Tijdens 'Laugh About It' wordt het publiek getrakteerd op een homevideo van de band. Beter wordt het niet wat betreft de videobeelden. Verder zijn dit voornamelijk screensaver-achtige visuals die weinig toevoegen, op de sfeerbeelden tijdens het mooie 'Telephone Song' na. Als tijdens 'Hero's In Town' de video uitvalt mist waarschijnlijk dan ook niemand iets. De lampen op het podium die na de pauze ineens gebruikt worden zorgen voor een stukken sfeervoller effect. Het absolute hoogtepunt van de avond is het nummer 'Close Your Eyes'. Één van de vier liedjes die het nota bene niet gehaald heeft tot het laatste album. Ondanks dat springt het er echt uit, zowel wat betreft muziek als ook de tekst. "Change 'I wish' for 'I will'", zingt Van der Weide en als er iemand is die dan recht van spreken heeft, is Racoon het wel.