Met een nieuwe bassist in de gelederen, Remko van het helaas te vroeg opgeheven Isle of Man, dendert de 37 StabwoundZ-trein door alle muren heen van de vele podia die het binnen- en buitenland kent. Beukten ze er op hun eerst album al flink op los, op 'A Heart Gone Black' worden alle registers nog verder opengetrokken. De tempowisselingen zijn bijna niet bij te houden en het klinkt nog gevarieerder dan voorheen. Iedere song klinkt anders en er zitten veel effecten in verwerkt waardoor het zeker geen standaard hardcore meer is. De zanger zingt nu veel afwisselender en gebruikt meer cleane zang. Daarnaast krijst, brult en buldert hij ook nog steeds. De drumstokken vliegen je om de oren bij ieder nummer, want de drummer ramt erop los alsof het zijn laatste cd is die hij maakt. Hij houdt de band zeer strak bij elkaar met zijn up-tempopartijen. De bas beukt recht door je maag heen en knalt je zo tegen de muur aan. Om het over de gitaarpartijen nog maar niet te hebben, want die worden in salvo's op je afgevuurd alsof het niets is. Er zijn nu ook meer invloeden te horen zoals Life of Agony in 'Suffering As One'. Maar ook de invloeden van bands als Machine Head, Hatebreed en Earth Crisis zijn nog duidelijk aanwezig. En daar is niks mis mee. Wat ook opvalt is dat de speelduur van het schijfje langer is dan de gemiddelde hardcore-cd duurt. Meestal is het bij een half uur gedaan, maar dit tien nummer durend schijfje klokt bijna veertig minuten. En voor mij had het nog wel wat langer mogen zijn maar ik zet hem gewoon nog een keer op. Deze band is hun hardcore-tijd allang en ver ontstegen en kan gerust tot de betere metalcore-bands in Europa gerekend worden. Check it out and let the blast come to you!