Onder de naam AIX-fest, een Duitse organisatie, vond zaterdagavond een klein en gezellig festival plaats in Spuugh te Vaals. Met louter Duitse bands en als afsluiter Therapy?. Aangezien Duitsland niet ver van Vaals af ligt, waren er voornamelijk Duitsers aanwezig. Therapy? is toch wel een grote naam die je niet verwacht in het diepe Limburg. Qua Nederlanders viel het aantal dan ook zwaar tegen in de nagenoeg uitverkochte zaal. In het 'voorprogramma' stonden een viertal Duitse rock 'n' rollbands. De aftrap werd verzorgd door Soon. Geen bijzondere muziek, maar wel strak en het publiek reageerde enthousiast. Het is een soort van gothicmetal met niet een 'poppy', maar een 'rocky' inslag. In de meeste nummers is wel een melodie te herkennen, wat de band een stuk toegankelijker maakt. Ook stonerrock blijft deze avond niet uit.De naam van deze band verraadt het al zo goed als; Desert Sun. Lekker zompige stonerrock met een 'poppy' inslag, zoals de Queens Of The Stone Age maakten ten tijde van hun allereerste cd. Ook de stem van de zanger klinkt als die van Josh Homme, zanger van QOTSA, maar dan een jongere versie ervan. De songs grooven lekker en zouden zo in Joshua Tree-woestijn, waar de Queens altijd opnemen, gemaakt kunnen zijn. De band erna is Die Letzte Rettung, met van die typische foute Duitse muziek met weinig diepgaande Duitse teksten. De muziek is een mix van punk, ska, jazz, country en rock. Compleet met blazers en achtergrondzangeressen krijgen ze het publiek flink aan het dansen en meeschreeuwen. Om even aan te geven hoe vermakelijk het is, enkele songtitels; 'Das Lustige Trinkerlied', 'Reinhaarnation' en 'Puppenecken Revival'. Dat zegt genoeg, lijkt me zo. Laat het busje maar komen. De voorlaatste band, Flash Future, was vorig jaar de afsluiter van het AIX-fest. De muziek van deze stoner-rock 'n' rollband doet sterk denken aan Turbonegro. En dat was ook duidelijk zichtbaar, want er waren een flink aantal Turbonegro-matrozen aanwezig. Ook de namen van de bandleden refereren aan die van Turbonegro. Met maar liefst drie gitaren ronkte het een aardig eind weg. Heerlijke ruige songs die ergens tussen de stoner en de rock 'n' roll inhangen. Rond 0.30u is het dan toch echt tijd voor Andy Cairns en zijn maten. Alleen Andy en de bassist, Michael McKeegan, zijn nog de enige overgebleven originele leden. De zanger begint al aardig op een echte Ierse papzak te lijken, maar weet nog goed te rocken. De bassist straalt iedere keer weer het speelplezier uit en zijn favoriete quote is dan ook; "fun-fucking-tastic". Dat klinkt zó vet op zijn Iers. Aangezien ik helemaal vooraan stond en de zanger/gitarist recht de neusgaten in kon kijken, weet ik niet hoe het geluid was achterin de zaal. Maar vooraan was het in ieder geval goed te horen. De solo's en riffs klonken strak en helder. De set begon met 'Sprung', een nummer van de laatste cd 'One Cure Fits All'. Daarna kwam een setlist met songs van zo ongeveer al hun albums. En dat zijn er toch om precies te zijn elf, als ik de retrospective-cd 'So Much For The Ten Year Plan' niet meetel. Ook de singles 'Screamager', 'Nowhere' en 'Rain Hits Concrete' werden gespeeld. Een strakke set met helaas maar weinig uitschieters en bijzonderheden. Het enige bijzondere aan deze set was eigenlijk wel de akoestische sessie middenin het optreden. Dit had ik nog niet vaak gehoord, dus dat was dan toch wel even apart om mee te maken. Je zou denken dat ze dan de single-versie van 'Diane' zouden spelen. Maar dat deden ze niet, dit nummer werd namelijk in een keiharde versie gespeeld.