De vieze plaatjes van 8 mm.-VJ Joep en de vieze plaatjes van vinyl-DJ Ron in Dudingen en Biel, Zwitserland. Ron vertelt: We zijn vroeg uit de veren want een lange reis ligt in het verschiet. We controleren of we echt alles hebben want even terugkomen is er niet bij dit keer. De auto is tot het dak volgeladen met projectoren, beeldschermen, films, lp’s en merchandise. De reis verloopt voorspoedig en binnen 8 uur zijn we op de plaats van bestemming, Dudingen in Zwitserland. Het blijkt een dorp te zijn vergelijkbaar met Susteren, maar het weer zit mee, de thermometer wijst 24 graden aan! Na wat rondvragen gaan we op weg naar de Bad Bonn, dat naar verluidt een geweldige club zou zijn. We rijden het dorp weer uit en krijgen een raar gevoel als we de uitgestrekte weilanden inrijden. Na een paar kilometer loopt er ineens een verdwaalde hardrocker over de weg. We vragen aan hem of we op de goede weg zijn, en ja hoor we zitten goed. Nog een heuvel over en plots ligt daar in the midlle of nowhere de Bad Bonn. Het is niet meer dan een groot huis, met ernaast een enorme parkeerplaats die vol staat met auto’s. Het is er gezellig druk en we worden heel gastvrij ontvangen. De club heeft wel wat weg van het Boars nest uit de ‘Dukes of Hazzard’ en ook wel een beetje van TomTom in Heythuisen. Het is een kleine club, er kunnen misschien maximaal 200 man in inclusief het bargedeelte, maar er hebben grote namen gespeeld als The Prodigy, Queens of The stone age en Mark Lanegan. Ach, je kunt in slechter gezelschap verkeren. In alle rust bouwen we onze spullen op, terwijl er in de keuken een lekkere maaltijd voor ons wordt gekookt. Na het eten vertrekken we richting hotel en daar aangekomen worden we aangenaam verrast. Het blijkt een lieflijk typisch Zwitsers bouwsel te zijn met de naam ‘Hotel des Alpes’ en inderdaad: vanuit de kamer hebben we een mooi uitzicht op de Alpen. Om tien uur beginnen we met onze show, waarvoor nauwelijks reclame blijkt te zijn gemaakt. Waar hebben we dat eerder meegemaakt? Ach ja, het kan onze pret niet drukken, we zijn immers wel in die Schweiz! Het is al snel duidelijk dat er vanavond niet gedanst gaat worden, maar de bezoekers genieten zichtbaar van de filmpjes en de muziek onder het genot van flinke bierpullen. Rond half twee vindt de clubbeheerder het wel mooi geweest. De medewerkers van de club blijken na afloop enthousiast. Ze willen ons graag terug zien en beloven dan ook meer reclame maken. De spullen kunnen we laten staan, dus we kunnen lopend naar het hotel. Joep en ik hebben een grijns op ons gezicht die er de komende dagen niet af te rammen zal zijn. Welterusten! Ik word wakker met een enorme hooikoorts aanval. Da’s niet zo best. Maar na een verfrissende douche voel ik me al weer een stuk beter. Na het ontbijt wandelen we rustig terug naar de Bad Bonn en praten we nog wat na over de vorige avond. We ritselen nog een paar stickers met de tekst “Where the hell is Bad Bonn?” en laten een boodschap achter in het gastenboek van de club. Voor de volledigheid plakken we er een Gurus-condoom bij. ‘Only open in case of emergency’ schrijven we er voor de duidelijkheid bij. De mooie bardame verrassen we ten slotte ook nog met een aantal condooms wat ze wel kan waarderen.Na het inpakken zetten we koers naar onze volgende bestemming, Biel. Volgens de mensen van de Bad Bonn is Biel een wilde stad, dus we zijn wel benieuwd. Aangekomen in Biel is het gedaan met de rust. Heel veel alternatieve jongeren, en ook veel zwervers, brede, drukke straten en druk verkeer. Hier moeten de Gurus wel even acclimatiseren. Het hotel is wederom goed geregeld, dit keer geen uitzicht op de Alpen maar op een groot meer, werkelijk fantastisch! Na ingecheckt te hebben gaan we op zoek naar La Coupole, de club waar we vanavond onze show gaan doen. Na lang zoeken (we hebben een verkeerd adres) staan we ineens oog in oog met een enorm koepelvormig stalen gebouw, dat helemaal met graffitti bespoten is. Groepen zwervers zitten rondom het gebouw bielzen op te stoken en ruzie te maken. Het ziet er heel erg underground en ook wel intimiderend uit. Van binnen is het al net zo, het is er donker en muren en plafond zijn bedekt met graffitti. Maar toch is het heel mooi van binnen, de grote zaal is een enorme koepel en er kunnen 800 man in. Het blijkt een restant van een grote gasketel te zijn, die ooit midden in Biel stond. Tegenwoordig is het de wildste club van de stad, en de enige club zonder sluitingstijd. Het wordt hier pas echt leuk na 02:00 uur! We lopen wat rond op zoek naar onze contactpersoon, Matthias. Deze blijkt een erg aardige gast te zijn en binnen no time voelen Joep en ik ons al beter op ons gemak. Speciaal voor ons is een soort soft sex lounge ingericht en zijn kosten noch moeite gespaard om er een mooie ruimte van te maken. Van tafels en kratten bouwen we een stellage voor de projectoren en al snel zijn we klaar. Het audio-gedeelte wordt later neergezet, dus we vertrouwen er maar op dat het in orde zal zijn. Om half negen is het etenstijd. We worden naar een huis in de buurt verwezen, dat een soort kraakpand blijkt te zijn. Op de bovenverdieping is er wekelijks disco, als we Matthias moeten geloven is dit the place to be als je iemand wilt oppikken. Na het eten rijden we met de auto terug naar het hotel. Nog even een boekje lezen, douchen en de taktiek van de avond bespreken. Omdat we gehoord hebben dat het er wild aan toe gaat in La Coupole, besluiten we om ‘really sleazy’ te gaan. Om te beginnen gaan we vanavond niet in pak, maar met motorjas, piloten zonnebril en een lading brillantine in de haren. We willen onze show ook wat ranziger dan normaal gaan doen, met explicietere beelden en vette, opzwepende muziek. We maken onze entree in stijl, dus met zonnebril op. We zijn te zielig voor woorden, net kleine kinderen, maar het is wel leuk. Mensen beginnen te fluisteren met elkaar, wijzende lui. Helaas is de temperatuur dusdanig dat we na een kwartier beginnen te koken in onze jassen. En met zo’n zonnebril op zie je helemaal niks, dus wat is daar nou leuk aan? Dus hup, uit die spullen en pas weer aan als we met onze show beginnen. In de artiestenruimte staat een grote koelkast. Matthias heeft speciaal voor mij een aantal flesjes Desperado’s ingekocht en dat is wel heel tof. Voor ons draaien drie jonge gasten Dub en Reggae, en het moet gezegd, ze krijgen de zaal plat. Volgens mij zijn het locals en ze rappen en toasten dat het een lieve lust is. Om 01:00 uur nemen wij het roer over en het publiek reageert waanzinnig goed: lekker juichen bij weer zo’n ranzig filmpje, uit de bol gaan bij weer zo’n fijne plaat. Het maakt niet uit wat ik doe, ik ga van The Oblivians rechtstreeks naar Big Boss Man en ze dansen maar door. Deze mensen begrijpen de vibe die we overbrengen! De tijd vliegt en ineens staat een niet meer zo nuchtere Matthias naast me. “It’s great, it’s great” kan hij nog net zeggen.Vervolgens krijgen Joep en ik een stevige knuffel. “Hoe lang willen jullie nog door gaan?” vraagt hij. Het blijkt dat de DJ die na ons nog moet beginnen in slaap is aan het vallen in verband met geconsumeerde biertjes. Om kwart over vijf worden we ten slotte afgelost en kunnen we op adem komen. Nu slaat de vermoeidheid toch wel toe en Matthias regelt een taxi voor ons. We spreken af dat we in november terug komen als The Banditos (de Duitse Surf sensatie) er optreden. We laden alle spullen in de taxi en vertrekken richting hotel. Van slapen komt niet veel, want om 11 uur staat de poetsploeg al paraat. Na een brunch in een lokale brasserie rijden we vervolgens naar een alpenweide waar we de rest van de dag doorbrengen met slapen, lezen en van het uitzicht genieten. Om zes uur stappen we in de auto om de etappe naar huis te beginnen. Na de onvermijdelijke Mac Donalds onderweg steek ik om half 1 uiteindelijk de sleutel in mijn voordeur. Het was voor ons een memorabel weekend en Joep en ik zijn het er roerend over eens: Het is fijn een Guru te zijn! Ron Koerts