In een redelijk gevulde Exit in G trapt 21 Eyes of Ruby, bestaande uit leden van Rosenfeld, Festina Lenté en Rogue, de avond af. De band bestaat sinds begin dit jaar. Toen namen ze in de eigen Orange But Blue studio hun eerste E.P. “Conquer The World pt. 1” op zonder ook maar een enkele repetitie. De band heeft vanavond door de hele Oefenbunker flyers met hun setlist verspreid. Niet onhandig voor deze recensent. 21 Eyes of Ruby weet vanaf het eerste moment te overtuigen met sterke nummers en een uitstekende instrumentbeheersing. Het is allemaal retestrak en de nummers kennen spannende intro’s en een goede opbouw. Het eerste nummer dat er echt uitspringt is het melodieuze “Rebecca’s Plan”. De band vervolgt met het sferische “In Vain/Carmine”, dat wat rustiger begint en steeds verder opbouwt met schreeuwerige repetitieve zang en veel gitaargefreak vol effecten uit de twee (!) effectencases van de gitarist. Wellicht wat te veel van het goeie, het nummer duurt erg lang en komt niet heel goed over op het publiek door de langgerekte stukken waaruit het nummer is opgebouwd. Ik zie het nummer beter tot zijn recht komen wat later in de set of in een andere locatie. De tweede helft van de set is zeer sterk, met het opgefokte “Too Wild” en mijn persoonlijke favoriet, het poppy “24 Again” met een goed gezongen en slepend refrein. Het ruige “Make a Mess” en afsluiter “Million Seconds” maken het af. Ruimte voor verbetering zie ik vooral in de zang, die op zich wel goed is, maar gerust wat overtuigender en gedurfder mag. Als je uithaalt mag je ook echt uithalen, als je schreeuwt mag je ook echt een keel opzetten en daar schort het nog wel eens aan. Meer dynamiek dus! Ook de bindteksten mogen wel wat pakkender. Kondig de nummers vooraf met hun titel aan, in plaats van achteraf, dat werkt verwarrend. (En verklaar nooit tegen het publiek dat er wat mis ging.) Al met al een sterke set van deze jonge band, die zelden verslapt en de aandacht goed weet vast te houden. Ik verwacht dan ook dat we ze nog vaak op de Limburgse podia gaan tegenkomen. Het Italiaanse The New Story maakt poppy Punkrock met catchy koortjes en meezingbare refreintjes. De band begint erg sterk, vooral de zanger/gitarist en de bassist springen er positief uit. Na enkele nummers wordt het echter erg rommelig, waarbij vooral de drummer er een aantal keer flink naast mept en er om die reden zelfs een nummer moet worden afgebroken. Zelf wijten ze dit aan Nederland en haar coulante drugsbeleid. De band weet zich daarna niet te herpakken en gedurende de rest van de set blijft het aan alle kanten rammelen. Ook lijken de nummers erg veel op elkaar waardoor het op den duur erg saai wordt. Of zoals iemand het uit het publiek het treffend weet te verwoorden: “Dat ene nummer dat ze de hele tijd speelden vond ik best leuk. Ik snap alleen niet dat ze het telkens overnieuw speelden”. The New Story mist ook een eigen geluid. Dit soort Poppunk hebben we allemaal al te vaak gezien. Wat meer een eigen smoelwerk en meer variatie in de nummers zou de band goed doen, want op zichzelf hebben ze goede kop-staart songs die de potentie hebben om zich stevig in je hoofd te nestelen. Hoover mag de avond afsluiten met hun onvervalste Rock-songs in het straatje van Pearl Jam en Live. Ik zag deze mannen begin dit jaar op een Nu of Nooit voorronde, waar ze me niet wisten te bekoren. Vanavond is het echter andere koek. De band is duidelijk gegroeid. Het vele repeteren en live spelen heeft de band goed gedaan, alles is veel strakker en het nieuwe materiaal is een stuk overtuigender. De zanger heeft een uitstekende Rock-strot en weet het weinige publiek dat over is aardig op te zwepen. De bassist speelt de heerlijkste loopjes. Er is voldoende variatie in de set en de band weet de aandacht aardig vast te houden. Echter ook deze band mist nog een eigen smoel, maar misschien hoeft dat ook helemaal niet als je een pak sterke nummers hebt. Er mag wel nog aan de eindes gesleuteld worden, deze zijn rommelig en vaak erg abrupt, alsof de band nog zoekende is hoe een liedje goed af te sluiten. Hoover sluit af met Pixies-cover “Where is my Mind”, dat lekker rauw wordt gezongen en waarbij de bassist overtuigend en tot hilariteit van het publiek de “oehoehtjes” van Kim Deal neerzet. Een mooie afsluiting van deze avond, waarop beide regionale bands de Italiaanse headliner The New Story met gemak voorbij streefden. Tekst: Marjolein Fredrix Foto’s 21 Eyes of Ruby: Regina Leue