Als we het festivalterrein betreden is de eerste band, A Brighter Day, al begonnen. Deze Helmondse rockband speelt zowel stevige rocksongs als ballads. Ze hebben al een tour door Afrika erop zitten, hebben als support-act van Di-rect gespeeld en diverse optredens gedaan. Op zich een lekkere rockband maar niet vernieuwend, dit is een 'dertien in een dozijn-band'. Tijdens de ombouw treedt de percussiegroep Slamm Jamm op. Een twintigtal kinderen zwepen het publiek op met hun swingende ritmes. Erg amusant om te zien is wat voor een serieuze gezichten de kids trekken en hoe ze elkaar af en toe aankijken met een blik van: "Doen we het nog goed?" Tijdens de tweede set betreden ook nog even de dames van Treble het podium om de groep te begeleiden. Rond de klok van vier is het tijd voor de woestijnsounds van Drive by Wire. Dit blijkt de nieuwe band van Simone Holsbeek (ex-Cords en ex-Telefunk) te zijn. Op deze zomerse dag komt deze muziek goed tot zijn recht. Zwaar groovende gitaren, stompende drums en de af en toe hese stem van Simone leiden tot een set die niet onder doet voor een Kyuss-optreden begeleid door de spacy geluiden van de toetsenist van The Gathering, die voor deze gelegenheid is meegereisd. PJ Harvey meets Monster Magnet meets The Breeders meets Kyuss. Wauw, dit is vette shit. Meer kan ik erover niet zeggen. Na de grooverock van Drive By Wire over naar de intieme en rustige songs van Bart OostIndie. Met een schare fantastische muzikanten achter zich wordt een heerlijke set van jazz-, folk-, roots- en blues-nummers gespeeld. Dat Bart terecht de Alfa Award 2005 heeft gewonnen, een competitie van het L1-tv programma De Muziekfabriek, wordt ook deze keer weer duidelijk. Met zijn gevoelige, heldere en zuivere stem en de muzikale composities worden de songs stuk voor stuk overtuigend gebracht. Ook heeft Bart nog een tijdje bij Mo'Jones gespeeld. Deze avond geeft hij na zijn optreden de fakkel door aan deze ook al niet onaardige muzikant die hem vloeiend overneemt. Mo'Jones is begonnen als een band die zich kenmerkt door een mix vele stijlen als funk, soul, swing, lounge en folk. Nu kiest men ervoor om terug te gaan naar de basis van het vierkoppige rockbandje. De nieuwe CD 'My World' krijgt lovende recencies en ook live weten deze heren het publiek te overtuigen met hun steady rocksongs. Er wordt een strakke, heerlijk zomerse set gespeeld met nummers als 'Always The Same', 'Dream On' en 'Can't Get Enough' die erin gaan als zoete koek. Het optreden dat erna volgt zal me nog lang heugen. En dan bedoel ik vooral de frontman van deze band. Het betreft het Finse 'Soul Tattoo'. Ik heb de naam wel eens ergens gehoord maar nooit verder naar omgekeken. En nu had ik dan de kans om kennis met ze te maken en dat is maar goed ook. Dit donkere rock'n'roll kwartet rockt en rollt over het podium als een wervelwind. De muziek is een mix van underground pop en gothic vermengd met grunge en bluesy tunes. De mannen dragen allemaal rare pakken en zijn geschminkt om het image aan te geven. Wanneer de zanger het podium betreedt wordt de show compleet. Het podium lijkt te klein voor hem want hij springt, danst en maakt allerlei acrobatische capriolen die het publiek verbaasd doen staan. Een geweldige show van een band waarvan ik meer wil zien en horen in de toekomst. Na dit optreden moesten we gaan omdat we de trein moesten halen. En oke, het alcoholniveau zat ook al redelijk peil dus het was welletjes geweest. Conincxpop, tot volgend jaar. Tekst: Jerome Crutsen Foto's: Bart Notermans