Dag twee van Bospop. De zaterdag, traditioneel de ‘familiedag’. Bij binnenkomst zal iedereen meteen merken dat de gemiddelde leeftijd van de bezoekers zo’n tien tot vijftien jaar hoger ligt dan bij Pinkpop. Maar dat geldt dit jaar ook voor de optredende artiesten op Bospop. Vandaag voornamelijk festivalfavorieten en vergeten acts uit vervlogen tijden. Bospop begint deze zaterdag met een min of meer vergeten act, namelijk de band Nada Surf. Inderdaad, van het nummer ‘Popular’. Hun enige opmerkelijke wapenfeit. Maar dat is alweer negen jaar geleden. Toch lijkt de band het succes van dit minihitje nog aardig te kunnen uitbuiten. Echt bijzonder is de band echter niet. Wél opvallend is The Mad Trist. De Maastrichtse band werd onlangs de winnaar van het Weerter Amateurfestival. Hun muziek wordt omschreven als stoner rock, maar bevat duidelijk hoorbare invloeden van britpop en zelfs een vleugje punkfunk. Opvallend is dat hun optreden op Bospop pas het tiende optreden in het bestaan van deze band is. En dan toch al zo strak en op elkaar ingespeeld. Dat belooft veel goeds. Zeker dus een band om naar uit te kijken, The Mad Trist. Binnenkort verschijnt er een interview met deze jonge band op 3VOOR12/Limburg. Een band die ruim tien jaar geleden al uit elkaar viel maar inmiddels, zoals zo velen, op de revivaltour is, is het Amerikaanse Living Colour. Deze ‘zwarte rockband’ rondom zanger Corey Glover scoorde een aantal hits tussen 1988 en 1994, waarvan ‘Glamour Boys’ en ‘Love Rears Its Ugly Head’ popklassiekers zijn gebleken. Living Colur brengt ons echter niet de gelikte sound van deze hits, maar een ruigere funkmetal-sound. De stem van Glover is nog altijd zeer herkenbaar en nog even flexibel als vijftien jaar geleden. Een geslaagde revival dus. Een opmerkelijke verschijning tussen de vele rockbands is zangeres Daize Shayne. In eerste instantie doet de blondine veel denken aan popmeisjes als Christina Aguilera, Kelly Clarkson en Avril Lavigne, met het grote verschil dat deze zangeressen vocaal beter onderlegd zijn. Het surfmeisje (verschillende malen wereldkampioen!) moet het vooral van haar sexy doch voorspelbare performance hebben. Hetgeen haar al snel de bijnaam Daizy Draaikont oplevert. Zingen is niet haar sterkste punt van Daize, maar collega-zangeres (en –draaikont) Shakira zou haast jaloers worden op de draaiende heupbewegingen van de rockchick. Muzikaal gezien zal er echter niemand van wakker liggen, maar het soort standaardrock dat Daize brengt op haar debuutalbum ‘Live Your Dreams’ zou (gepaard met een ongetwijfeld sexy videoclipje) best nog eens garant kunnen staan voor aardige verkoopcijfers. Backstage wist de blondine in ieder geval meer aandacht op haar tengere schoudertjes te vestigen dan dat Beth Hart dat deed. Het optreden van Beth Hart was zoals gebruikelijk erg goed, met de nodige achtergrondinformatie bij haar liedjes. Zo maakte ze grapjes over haar alcoholverslaving, die ze inmiddels overwonnen heeft. Maar dat is Beth Hart; Eerlijk en puur tot op het bot. Alleen komt het geheel meer tot z’n recht tijdens haar optredens in de kleine en middelgrote zalen. Zeker omdat ze nog wel eens het publiek wilt inlopen en midden in de zaal op de grond gaat liggen. Om maar iets te noemen dat bij een festival als Bospop lastig zal gaan… Één van de weinige Nederlandse bands en tevens één van de weinige metalbands op deze editie van Bospop is Stream Of Passion. Een project van producer/muzikant Arjen Lucassen, dat qua geluid nog het beste te vergelijken valt met cross-over gothic-rockbands als Lacuna Coil en Within Temptation. Opmerkelijk zijn de drie dames in de band. De enige andere Nederlandse band is dit genre met drie vrouwelijke groepsleden (voor zover bekend) is Asrai. Je zou Stream Of Passion een geperfectioneerde versie van Asrai kunnen noemen, zeker op muzikaal vlak. Je kan de zwoele Mexicaanse zangeressen en de stoere Amerikaanse gitariste van Stream Of Passion zelfs de ‘Charlie’s Angels van de Gothic’ noemen, verwijzend naar hoe 3FM-jock Giel Beelen Asrai ooit omschreef. De drie exotische nimfjes kwamen via internet terecht bij Lukassen, vooral bekend van zijn werk onder de naam Ayreon. Het resultaat mag er zijn en de liveshow zit zeer goed in elkaar. Bospop toont zich heel divers door zowel Starsailor als Glenn Hughes te programmeren. De slome, vaak sikkeneurige britpop van Starsailor toont een schril contrast met de stoffige hardrock van Hughes, die ooit (vocale) bijdrages leverde aan de bands Trapeze, Deep Purple en zelfs eenmalig aan The KLF. De enige echte diva van Bospop 2006 is Anouk. De Haagse rockzangeres verplaatste zich door het backstage-gebied alsof zij de koningin of Sint Nicolaas was. Deze belachelijke vertoning werd voorafgegaan aan haar optreden. Wie Anouk eerder live heeft gezien kan bevestigen dat ze een erg goede zangeres met een hele strakke liveband is. Toch leek het alsof het bühnebeest vandaag op automatische piloot al haar hits afraffelde, zonder echt connectie te maken met het publiek. En dat is zonde, want deze tante kan het zoveel beter. Maar eerst moet iemand haar eens wakker schudden uit haar sterrenroes. De beste revivalact van deze zaterdag was toch wel Alan Parson’s Project. De symfoband van klassiekers als ‘Old And Wise’ en ‘Eye In The Sky’ bracht met genadeloze precisie live-uitvoeringen van hun oude liedjes. Parson zelf, een grote, brede man met baard en staart, deed veel denken aan Bud Spencer. Schitterend was de uitvoering van de jaren ’80-hit ‘Don’t Answer Me’ die het collectief ten gehore bracht. Afsluiter van de tweede dag Bospop was Simple Minds. Iedereen kent deze Ierse new wave/rockband wel, van hits als ‘Belfast Child’ en natuurlijk ‘(Don’t You) Forget About Me’. Toch speelde de band opvallend weinig hits. En dat terwijl Simple Minds de laatste jaren toch veel geprezen worden voor hun oude (hit)materiaal. Hoogtepunten uit hun set waren het voortreffelijke ‘New Gold Dream (81.82.83.84)’ en de meezinger ‘Alive And Kicking’. Handjes de lucht in klappen maar met Jim Kerr.