Zaterdag, 2 december 2006. Nog een kleine maand te gaan en dan is het jaar 2006 alweer voorbij. Tjezus, wat gaat de tijd snel. Op de valreep van dit jaar krijgt de gitarist van Audiofeel een tweeling waardoor het optreden op Studentpop, een week eerder, niet door kon gaan. Maar een week later, in de BaRRock in Maastricht spelen ze gewoon weer. Als je de kroeg van buiten bekijkt, lijkt het alsof er geen bands spelen vanavond. Maar als je eenmaal binnen bent en even doorloopt naar achter, dan blijkt er een kleine ruimte te zijn aan de rechterkant. Zet er de band in plus tien personen en de ruimte is propvol. Druk is het dan vanavond ook weer niet, dus er hoeft niet geduwd en getrokken te worden. Enkele vrienden en de leden van Pecker kijken naar de stoere zonnebril die de zanger op heeft. Je vraagt je af waarom, maar het zal wel met het imago te maken hebben. In ieder geval, het ziet er best cool uit. Daarnaast hangt er achter de band een scherm waarop je de haartjes op de kin van de zanger kunt tellen, bij wijze van spreken. Deze heeft namelijk een kleine camera onder de zangmicrofoon hangen. Dit oogt leuk en is een leuk toevoegsel, maar niet meer en niet minder. De muziek die Audiofeel maakt, doet vooral sterk denken aan onze zuiderburen. Stop Zornik en Arid in een pot en voeg een scheut Muse eraan toe. Even schudden en je hebt Audiofeel. Wat opvalt is dat de zanger zingt alsof er een aardappel in zijn keel zit. Hij zingt niet ontspannen zoals hij dat bij The eUropeans deed. Het klinkt beknepen, maar misschien hoort het ook wel zo. Dat de bandleden de nummers nog niet uit het hoofd kennen qua titels, blijkt wel uit het feit dat ze een aantal keer even op het bierviltje moeten kijken wat de volgende song is. En dat is zeer vermakelijk om te zien. De aanwezigen lachen erom, iedere keer als weer dat viltje tevoorschijn komt. Nog een leuk moment is ergens halverwege de set. De band speelt een nummer en aan het eind barstten ze allemaal in lachen uit. Het nummer blijkt tweemaal zo snel gespeeld te zijn als normaal. En dat doet de band zelf versteld staan. Maar dit soort taferelen krijg je dan ook als de drummer drumt alsof hij in Iron Maiden zit, terwijl de bassist nauwelijks een spier vertrekt en er ietwat onwennig bij lijkt te staan.