Nederlands nieuwste gothicsensatie heet Delain. Deze band is gestart door Martijn Westerholt. Hij is de broer van Robert Westerholt, gitarist van Within Temptation. Ook Martijn zat ooit in Within Temptation, maar kreeg vlak voor de grote doorbraak de ziekte van Pfeifer. Hij maakte het succes van Within Temptation dus vooral vanaf de zijlijn mee. Toen hij weer aan de betere hand was besloot Martijn een nieuwe band op te zetten. Een zangeres vond hij in Charlotte Wessels (ex-To Elysium) en aldus was Delain geboren. Dankzij de contacten van Martijn wist Delain een leger aan gerenommeerde gastmuzikanten te strikken voor hun debuutplaat 'Ludicity', waaronder Marco Hieltala (Nightwish), Ad Sluyter (Epica) en - hoe kan het ook anders - Sharon den Adel (Within Temptation). Wanneer Delain op zaterdag 9 december in de Fenix staat, blijken er problemen te zijn met de geluidsinstallatie van het poppodium. Met als gevolg dat het publiek geruime tijd moet wachten voordat de zaal betreden kan worden. Wanneer de zaaldeuren dan eindelijk opengaan stormen een aantal nieuwbakken fans van Delain rechtstreeks op het podium af, om daar de rest van de avond, haast aan de grond vastgenageld, te blijven staan. Maar op Delain moeten de fans nog eventjes wachten, want allereerst betreedt de band Reincarnatus het podium. Reincarnatus is beslist geen nieuwkomer. Althans, niet in de theaterzalen. Daar treedt deze band, die Middeleeuwse muziek mixt met pop, al met hoge regelmaat op. Met een poppodium hebben de jonkvrouwen van Reincarnatus echter nog geen ervaring en dat uit zich in een wat onwennige podiumpresentatie. Ook wordt het publiek telkens aangesproken met "u", hetgeen menig wenkbrauw doet fronsen. Datzelfde geldt voor de entree van Reincarnatus, met traditionele Middeleeuwse instrumenten, waaronder een doedelzak. Aanvankelijk kijkt het publiek, voor een groot deel bestaande uit 'metalheads', wat stoïcijns voor zich uit. Maar naar het einde toe lijken de mensen te wennen aan de overwegend Latijnse zanglijnen van Reincarnatus. Duidelijk is dat Reincarnatus live indrukwekkender is dan op plaat. Waar het bij de plaat ontbreekt aan dynamiek, wordt dit deels op het podium goedgemaakt. Vooral de toevoeging van live-drums (maar nog steeds elektronisch), doet het geheel wat levendiger klinken. Verder wordt er weinig écht 'live' gespeeld, wat wel een minpunt is. Ook de zang klinkt niet overal formidabel. Maar beiden kunnen een direct gevolg zijn van de gebrekkige geluidsinstallatie van de Fenix. Het zaalgeluid is sowieso niet om over naar huis te schrijven. Dat weerhoudt Delain er echter niet van om toch een strakke show neer te zetten. Het leuke is dat er ook nog een beetje Limburgs bloed door de aderen van Delain stroomt. Bassist Rob van der Loo (ex-Sun Caged) komt namelijk uit Venlo en is de broer van Tim van der Loo, gitarist bij de Venlose skaband The Skarabeez. Rob heeft zelfs nog een tijdje uitgeholpen bij de band van zijn grote broer. Sinds het 'eerste' optreden van Delain tijdens de fanclubdag van Within Temptation, verleden zomer, is de band zichtbaar gegroeid. Zowel in populariteit als in hun performance. Nu was er al weinig aan te merken op de podiumpresentatie van Delain, maar de band lijkt iedere show nóg een klein beetje beter te worden. Ook in Sittard voelen Westerholt en de zijnen zich, ondanks de eerdere technische mankementen, goed in hun element. Het daarbij behorende wapperende haar, de oh-zo-typische handgebaren en alle andere testosteronverhogende elementen moet je voor lief nemen, want ondanks deze clichés is Delain gewone een hele goede band. Punt.