Je vraagt je af wat er met het Limburgse volk aan de hand is. Staat er een van de momenteel best geklede en meest rockende bands van Nederland in Limburg, is de zaal nog maar net driekwart gevuld. Ja, okee voor Limburgse termen is dat dan nog veel maar kom op, zulke bands verdienen het om voor een bomvolle zaal te spelen waarbij het zweet langs de muur af dient te druipen. En dat je t-shirt doorweekt is van de transpiratie die uit je porien wordt geduwd omdat het nergens anders heen kan. Maar goed, de mensen die er niet waren, hebben gewoon iets gemist. Duurde het bij de band zelf ook even voordat ze loskwamen, uiteindelijk werd een echte pure rockshow neergezet. De band kan nu putten uit twee CD's waardoor er een langere set gespeeld kan worden. En gelukkig dropen ze dan ook niet na drie kwartier van het podium af maar werd er een volwaardige show gespeeld. Er wordt een scherpe gitaarriff ingezet, Maurits grijpt de mic en zijn rauwe strot gooit de lyrics eruit. De band heeft er zin in, de songs worden met veel energie en enthousiasme gespeeld. De gezichten staan droog en strak gespannen maar dat hoort erbij. Het is onderdeel van hun gimmick en dat maakt het erg plezant. Net als dat het af en toe eentonig klinkt maar ook dat hoort bij deze muziekstijl. Maar ondanks dat valt er weinig op af te dingen. Er worden zowel songs van het eerste album 'Tell Me Whats New' als het tweede album 'Escapades' gespeeld dat zorgt voor een welkome afwisseling. Klonk hun eerste cd nog erg rauw en puntig maar overigens wel erg vlammend, Escapades klinkt een stuk minder opgefokt. Songs als 'Fight On' (waarbij Maurits ook meedoet op drums), 'The Subterranean Parade', 'All I Want Is You' en uiteraard 'Good To Know You' gaan erin als zoete koek. Het zijn allen heerlijke puntige rocksongs die makkelijk te versmaden zijn. Maurits danst en zwaait met de microfoon en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Wanneer hij dan in de PA klimt, wordt het publiek ook eindelijk iets losser en is de show compleet. Hij springt van de box af, de zaal in, botst toevallig tegen mij op en staat op mijn tenen te dansen. Het doet maar even pijn en het is hem vergeven want als frontman doet ie het erg goed. Wanneer de band dan van het podium verdwijnt, schreeuwt het publiek hard om meer en dat komt er dan ook. De band heeft er zin in en dat blijkt wanneer ze het publiek bedanken voor de komst en ze er nog een flink aantal nummers tegen aangooien. Een succesvolle show die vaker in Limburg mag voorkomen. GEM is wat The Strokes en Oasis hadden moeten zijn. Gezien: Fenix, Sittard 7-4-2006 Tekst: Jerome Crutsen Foto's: Bart Notermans