The Mystery Lights: jong maar vintage
Opwindende sixties sound wordt messcherp neergezet
Ook in de muzikaal bewierookte jaren zestig werd veel troep geproduceerd. De twee bands die op deze druilerige februariavond in Vera spelen, hebben echter de juiste krenten uit de pap gevist. Terwijl de rockers die muziek boven een rustig einde van het weekend verkiezen langzaam de Grote Zaal van Vera binnendruppelen, opent WOLFTONE de avond. WOLFTONE, is dat niet die band uit de muzikaal extreem vruchtbare Zuidoost-Drentse grond die al zoveel leuke punk-, sixties- en garagebandjes voortbracht? Ja, die dus. En hoewel het concert net als hun liedjes de nodige rafelrandjes heeft, wordt de toon goed gezet. Die toon is gruizig, rauw en ademt rock-‘n-roll.
Na ruim een half uur WOLFTONE is het de beurt aan de import New Yorkers (voorheen Salina, Ca.) The Mystery Lights. Als hun naam niet al een hint is, is het wel de vrij vroeg in de set opdoemende opgevoerde versie van Hey Joe die verraadt waar zij hun inspiratie vandaan halen. Vintage is het woord wat bij deze band past. Zowel de sound, de instrumenten als de attitude ademen de late jaren zestig en vroege jaren zeventig. En dan niet de lome hippiekant van die era. Er wordt behoorlijk opgefokt gespeeld en hoewel lang niet alle liedjes snel zijn, speelt de band wel met een flinke urgentie. Na ruim een uur is de koek op, al worden we – hoe passend in een week die werd geopend door de Vera-helden Fred & Toody – als afsluiter getrakteerd op een Dead Moon-cover!
Tekst en foto’s: Harold Zijp