Op de ESNS-site wordt de muziek van City of Life als “stadionrock” omschreven. Na een korte blik op de bovenverdieping van Buckshot Café kunnen we al snel concluderen dat de omvang van de zaal niet verder van stadionformaat af had kunnen staan. Werkt de formule van de Groningers wel in zo’n intieme setting? Het antwoord is een volmondig ‘ja’. Zanger Indy Stephen Hammingh draagt een opvallend stemgeluid met zich mee, dat in combinatie met het galmende gitaarwerk van Jeroen van der Schaaf precies de combinatie van U2 en Kings Of Leon maakt die de ESNS-site eveneens belooft. De hele set lang weet de band te boeien met krachtig opgebouwde nummers waar vooral Van der Schaaf laat zien van vele markten thuis te zijn. Van huilende slidepartijen tot scheurende riffs, hij schudt het zo uit zijn mouw. Verder is een eervolle vermelding voor drummer Frank van Eerten op zijn plaats, want die heeft er duidelijk zin in vandaag. Met een enorme grijns op het gelaat gaat hij zo los op zijn drumstel dat het bijna lijkt of hij het doormidden probeert te slaan. Een uitermate engergieke show die langer had mogen duren. Deze band zou eens daadwerkelijke stadions moeten proberen, ze kunnen het vast aan.

We verplaatsen ons naar een wat kleiner podium op de benedenverdieping voor wat singer-songwritermuziek van Groningse bodem. Dat kan nog spannend worden want laten we eerlijk zijn, wat Giel Beelen er ook van mag vinden, singer-songwriter is als genre toch echt behoorlijk belegen. Waar de liederen van vroegere troubadours als Donovan nog wel ergens over gingen, komt het nu vooral neer op humorloze, mierzoete liefdesliedjes die muzikaal maar wat voortkabbelen. In die zin is het verfrissend om te zien hoe Kira er met behulp van een goede band en een aanstekelijk enthousiasme toch iets leuks van weet te maken. De zangeres kletst haar liedjes jolig aan elkaar en benadrukt steeds maar weer dat ze als een kind zo blij is dat de zaal zo vol staat. Het genoegen om elkaar te zien is wederzijds want het publiek deint vrolijk mee op de swingende songs die Kira de kroeg in slingert. In de vorm van een James Blunt cover sluipt er helaas dan toch wat gezapigheid in de set, maar gelukkig wordt er daarna weer snel overgegaan op het energieke eigen werk. Als kers op de taart worden we nog getrakteerd op een cover van De Jeugd van Tegenwoordig’s Hollereer. Een op zijn minst eigenaardige keuze maar eentje die goed uitpakt. Het nummer is muzikaal volledig omgebouwd en brengt, zoals Kira zelf ook constateert, een beetje zomer in de koude winteravond. Als de zangeres dan door haar nummers heen is kan er worden teruggekeken op een show waar oprecht van genoten is door zowel artiest als publiek. Een fijne verrassing binnen de van Weltschmerz doordrenkte wereld van de singer-songwriters.

Kijk, door geluidsproblemen twintig minuten te laat beginnen kan gebeuren. Geen probleem. Maar dan moet de uiteindelijke show het wachten wel waard zijn. Helaas grossieren de mannen van MakeBelieve vanavond royaal in generieke popsongs waar weinig bijzonders aan te ontdekken valt. De heren zijn kundige muzikanten hoor, daar niet van, maar na het zoveelste meezing-refreintje is het kunstje wel duidelijk. Het optreden blijkt er eentje te worden van gemiste kansen. Zo laat Marvin Fockens tijdens de soundcheck duidelijk horen kundig op zijn akoestische gitaar te kunnen tokkelen, maar verzuipen zijn partijen tijdens de show in het geluid van de elektrische instrumenten. Zanger Joey Dussel kondigt na twee nummers aan dat dit waarschijnlijk “het kleinste showtje is wat we ooit hebben gedaan” en misschien is dat het probleem ook wel. Hij probeert bijvoorbeeld voor het akoestische intermezzo de hele zaal stil te krijgen, wat in een kroeg natuurlijk niet gaat lukken. Later wordt er nog een Gavin DeGraw cover ingezet, en in tegenstelling tot de parafrase van een ander nummer dat Kira eerder op de avond ten gehore bracht, wordt er muzikaal niet echt iets aan het origineel toegevoegd. Eerlijk is eerlijk, de band speelt best goed, Dussel is niet op valse zang te betrappen en drummer Alusein Rosier speelt strak, maar als deze band zijn publiek echt aan zich wil binden zal er toch meer gedaan moeten worden om het een heel optreden lang interessant te houden.