Het is druk in Simplon. De bandjes hebben hun fans meegenomen en natuurlijk komen veel mensen voor de muziek – tijdens een halve finale weet je dat de kwaliteit gewaarborgd is. Op de muur wordt een digitale klok geprojecteerd met daarop de onverbiddelijke twintig minuten. Binnen die twintig minuten moeten de bands laten zien wat ze in huis hebben en daarmee de jury overtuigen. De kanshebbers van vanavond zijn Tied Laces, Vikings In Tibet, The Dino’s, Victors Village en Marble Heart. De eerste band wordt aangekondigd en de klok begint te tikken.
Vikings In Tibet en Marble Heart winnen eerste halve finale POPgroningen Talent Award
Dromerig, aanstekelijk en stevig in een avond
Presenteer jezelf in twintig minuten. Dat is de opzet van de POPgroningen Talent Award, de jaarlijkse bandcompetitie in de provincie Groningen. De acht voorrondes zijn achter de rug en inmiddels zijn we beland bij de halve finales. De eerste werd donderdagavond in Simplon gehouden. Vijf bands streden voor een volle zaal om die felbegeerde plek in de finale. 3voor12 groningen was erbij.
Tied Laces
Tied Laces bijt de spits af. De kersverse winnaars van het Rode Oortjes Festival staan in de halve finale dankzij een wildcard van de jury. De formatie valt op door zijn karakteristieke uitstraling: jonge, hippe kerels die samen wat boyband-achtig aandoen. Frontman Omri Soekatma is charmant en dat vinden ook de jonge meisjes op de eerste rij – hij weet te spelen met zijn publiek en tegelijkertijd een gedegen performance neer te zetten.
Uiteraard gaat het niet alleen om de looks, maar vooral ook om de muziek, die vaak wordt omschreven als dromerige pop. Het samenspel van de muzikanten is goed, vooral de twee gitaristen klinken goed samen. Bij het tweede nummer dat ze spelen tokkelt de een, terwijl de ander de noten lang vasthoudt, met een mooi effect als resultaat. Wel hebben de nummers vaak dezelfde opbouw waardoor het niet altijd lukt om de aandacht van het publiek vast te houden. De muziek is vriendelijk, de band heeft een hoge aaibaarheidsfactor en aan het eind van hun twintig minuten krijgen de mannen van Tied Laces het publiek zover dat er meegezongen en -geklapt wordt. Met nog een halve minuut op de teller neemt de band een luid applaus in ontvangst.
Vikings in Tibet
Dat dromerige komt ook terug bij Vikings In Tibet, maar bij deze band heeft het een meer melancholisch karakter. De muziek is spannend en gelaagd, vol van geluid en een plezier om naar te luisteren. Ook visueel is het een genoegen: de band gaat volledig op in zijn performance. Zie hoe de drummer zijn haar in zijn gezicht heeft hangen terwijl hij wild drumt, hoe de gitarist op zijn onderlip bijt en een beetje boos kijkt terwijl hij een akkoord met daadkracht aanslaat. Ook mooi om te zien: hij verliest zijn plectrum, iemand uit het publiek pakt het op en geeft het terug.
De bandleden zingen meerdere keren samen en hun koortjes klinken goed. Ook weet de band tijdens de set de spanning goed te laten stijgen en dalen, waardoor de twintig minuten aanvoelen als een compleet optreden. De band voert het tempo op en weet toe te werken naar een apotheose – het is duidelijk waarom Vikings In Tibet in de halve finale is beland. Iets wat overigens voor alle bands van vanavond geldt.
The Dino's
Midden in het programma worden we wakker gemaakt door The Dino’s. De muziek van deze driemansformatie is steviger en meerdere mensen in het publiek zijn van mening dat het een 'lekker ouderwets potje rock' is. Zanger en gitarist Wouter Scholten steelt de show. Hij staat schijnbaar ongeïnteresseerd op het podium, maar op een coole manier, die zeker amuseert. Ter Horst (zang en bas) is joliger en energieker, waardoor het contrast tussen de twee extra opvalt. De performance boeit, maar als de twee frontmannen hun houding wat meer op elkaar af zouden stemmen, zou er meer eenheid ontstaan in het optreden. Muzikaal gezien is die eenheid er al, en op hoog niveau ook: de drie muzikanten vullen elkaar goed aan. Hun muziek doet denken aan iets waar Josh Homme (Queens Of The Stone Age, Eagles Of Death Metal) aan had kunnen meewerken.
Victors Village
Dan is het de beurt aan Victors Village. De band omschrijft de eigen muziek als dreamy poprock - 'dromerig' lijkt het kernwoord van de avond te zijn. Frontman Basz de Jonge vermaakt het publiek tijdens de soundcheck met een paar kinderliedjes op zijn synthesizer. Wanneer de band vervolgens los gaat, gaat het ook echt los en dat is leuk om naar te kijken. Met name De Jonge heeft iets theatraals – hij lijkt een klein beetje op Robert Smith van The Cure. Alle bandleden vallen op hun eigen manier op. Gitarist Ian Scharroo is heel charismatisch, bassist Emile Pool is erg expressief. Richte Westerman zingt en speelt gitaar. Zijn gitaarspel is goed, maar zijn zang valt wat weg bij de zang van De Jonge, die flamboyanter is.
Het is vanavond een van de weinige bands die daadwerkelijk een praatje aan gaat met het publiek en er komt wat melig gejoel uit de menigte. Wanneer de band daarna overgaat op een rustiger nummer lukt het niet het publiek te sussen. Het liedje is breekbaar, maar komt niet helemaal aan bij de zaal. Victor's Village sluit af met een feller nummer dat beter werkt, juist door dat theatrale dat de band heeft.
Marble Heart
Bij het eerste nummer van Marble Heart zit de gitarist al op zijn knieën tijdens zijn solo en dat is kenmerkend. Hoewel de band de laatste in de rij is en dus het risico loopt dat het publiek het wel heeft gezien, is er geen sprake van verveling. Sterker nog, het optreden is zo energiek dat mensen meebewegen. De muziek is dansbaar en speels. Qua structuur misschien simpeler, maar daarom niet minder goed. Zanger Bram Vink weet het publiek op te hitsen en bassist Rick Lammers is een positief opvallende verschijning op het podium. Een mooi momentje ontstaat als de band een plotselinge pauze laat – het blijft even stil, dan gaat het publiek klappen en wordt de muziek weer voluit ingezet. De nummers zijn aanstekelijk en blijven hangen. Ook Marble Heart heeft een leuke interactie met het publiek. Het geheel is al met al erg vrolijk en werkt daarom goed.
Prijsuitreiking
Eindelijk is dan het moment aangebroken waarop de winnaars bekend worden gemaakt. De spanning bij de deelnemers stijgt.
De jury van POPgroningen Talent Award bij de halve finale bestaat uit Christiaan Moorman (PR Manager Popronde), Merlijn Poolman (programmeur Subsonic), Laurens Dijkstra (wishfulmusic), Stefan van der Wielen (frontman Orange Skyline) en Bram Staats (Kudo Studio).
Van der Wielen bespreekt eerst alle bands en geeft namens de jury complimenten en verbeterpunten. Dan maakt hij twee winnaars van de eerste halve finale bekend: Vikings In Tibet en Marble Heart. Er klinkt vrolijk gebulder uit de menigte en de bandleden vallen elkaar om de hals. “Vikings In Tibet is een band die weet wat hij wil in compositie en presentatie”, vindt de jury. “Het optreden is een organisch geheel.” Over Marble Heart zegt de jury: “Vrolijke muziek, catchy en goed in het gehoor.” Negen jongens met brede grijnzen op hun gezicht beklimmen het podium en nemen de felicitaties in ontvangst. Op 24 april staan de twee bands in Vera, tijdens de grote finale. Ze maken onder andere kans op een optreden in De Melkweg, een optreden op het Local Heroes Stage op het Bevrijdingsfestival Groningen en een waardebon van muziekhuis Westerhaven.
De tweede halve finale is weer in Simplon, op 19 maart. De deuren gaan om 20.00 uur open, de entree is gratis. De strijd wordt dan gestreden tussen Hans Hannemann, The Anti-D’s, Oes, City Of Life en The Mandrills.