In een iets te fel verlichte halfvolle zaal begint Martyn Ell te spelen. Het begint zacht met alleen frontman Ivo Martijn tokkelend op zijn akoestische gitaar. Daar wordt een subtiele ondersteuning van bas, drum en elektrische gitaar aan toegevoegd, maar de focus blijft altijd op de zanglijnen liggen. De liedjes liggen goed in het gehoor en dat trekt een bepaald publiek: er staan vooral veel achttienjarige, flink opgemaakte meisjes vooraan bij het optreden. Niet ver genoeg vooraan volgens Ivo Martijn, die het publiek na een paar nummers vraagt wat meer naar voren te komen. Het is namelijk tijd voor een cover van Sam Smith's zoetsappige Stay With Me, dat er gelukkig in de uitvoering van Martyn Ell wel iets beter op wordt. Leuker is The Bus, waarop “gedanst mag worden” en dat inderdaad wat meer pit heeft dan de rest.
ESNS15: zwijmelen in The Crown
Een knusse maar wel héél brave Grunnsonic-avond
Lievige liefdesliedjespop is het overkoepelende genre van de acts die op vrijdagavond in The Crown spelen. Op de eerste verdieping dan tenminste, want onderin de kroeg is er een hyperactieve drummer (Oded Kafri uit Israël) volledig los aan het gaan op alles waar je ook maar een beetje met een stok tegenaan kan slaan.
Nadat iedereens oren op weinig subtiele wijze kapot zijn gedreund door de wervelstorm onderin de kroeg, is het tijd voor Joëlle Smidt. Zij heeft, zo kunnen de juryleden van De Beste Singer-Songwriter van Nederland beamen, een ongekend mooie stem. Haar liedjes zijn eigenlijk vooral interessant door de zang – wat betreft gitaarspel doet ze niets meer dan het broodnodige. Haar stem, die bijna doet denken aan die van Natalie Merchant, draagt de liedjes moeiteloos omdat ze een enorm bereik heeft en veel dynamiek in haar stem legt. Jammer genoeg wordt het optreden ergens halverwege verstoord door de Israëli beneden die zich niet te veel lijkt aan te trekken van eindtijden. Als de rust is wedergekeerd, speelt Joëlle nog een paar liefdesliedjes, zoals I Love The Insides Of Your Fingertips, en haar publiek zwijmelt in stilte mee.
De hele avond is er aan publiek geen gebrek geweest, maar als Edo de Vlieger en Eva Waterbolk hun optreden beginnen wordt het pas echt vol. Terecht, want deze twee maken samen heel toffe liedjes. Hoewel alwéér lievig, lukt het Edo en Eva wat de andere bands vanavond niet zo goed lukte: de zoetsappigheid voorbij. Het is rotweer buiten, maar des te gezelliger binnen en ook uit het trapgat komt steeds luider de gezelligheid naar boven. Het wordt daardoor lastiger om de ingetogen liedjes te kunnen horen als je niet helemaal vooraan staat, maar dit is wel precies de goede sfeer voor Edo en Eva: het rumoer enerzijds zorgt voor oprechte aandacht anderzijds.