Het is al gezellig druk wanneer Santa Fé op het podium verschijnt, al blijft er vooraan wel een gat tussen het podium en de band. De heren omschrijven hun muziekstijl als garagepop, maar de psychedelische invloeden zijn al snel op te merken door de enorme galm en de toetsen in elk nummer. Muzikaal gezien is de band erg sterk en de garagerock-invloeden maken de nummers zeer interessant. Na een aantal nummers valt op dat garagerock en psychedelische pop elkaar continu afwisselen. Er is nog weinig beweging in de kroeg, maar de bezoekers knikken in ieder geval instemmend. Zanger Ben kijkt gedurende het optreden het publiek zeer indringend en intimiderend aan, waar toetsenist Arno het hele optreden niet op heeft gekeken. Dat Santa Fé nog niet heel veel podiumervaring heeft, is een beetje te merken. Zo lijkt de band hier en daar wat zenuwachtig en maakt zanger Ben zelfs excuses voor technische mankementen. Die zenuwen zijn nergens voor nodig, want het optreden is zeer geslaagd en het publiek vindt het goed.
ESNS15: Laatste dag Grunnsonic in Walrus
Santa Fé, Hoist the Colours, Fake O’s en Uhgah? Wugah!
Het is alweer de laatste avond van een zeer geslaagd Grunnsonic 2015. De mooie dag eindigt vandaag erg nat en bezoekers van ESNS zoeken beschutting in een van de vele Groningse kroegen. In café de Walrus staan vanavond maar liefst vier bands die vanavond het publiek omver willen blazen. De avond begint vrij rustig met de psychedelische popband Santa Fé, en gaat al wat sneller met 90’s punkband Hoist The Colours, waarna Fake O’s de tent slopen met keiharde deprimerende hardcore metal en uiteindelijk Uhgah? Wugah! de oren van de bezoekers weer op de proef stelt met hun muzikale trashrock. Oftewel: genoeg diversiteit op een avond.
Hoist The Colours maakt haar opwachting. Naar eigen zeggen maakt de band 90’s melodische punkrock. En na de eerste tonen wordt dat ook wel gelijk duidelijk: de zanger heeft duidelijk veel naar NOFX geluisterd, maar zijn stem doet ook denken aan bands als Blink 182. Al vrij snel wordt het echter duidelijk dat dit niet echt een normale punkrockband is. Dit is voornamelijk te danken aan drummer Richard Wieringa. Het lijkt erop alsof hij zich waant in een grindcore band en is echt enorm vermakelijk om naar te kijken en luisteren. Het is net alsof Wieringa in elk nummer liever nog harder en sneller speelt. Qua timing is het hier en daar twijfelachtig, maar zeker vermakelijk. De 90’s-invloeden zijn verder hoorbaar door de geinige baslijntjes. De tent is inmiddels stampvol met nieuwsgierige bezoekers en hier en daar wat mensen die schuilen voor de regen. Op een gegeven moment komt er zelfs een nummer voorbij dat sterk doet denken aan Slayer, maar dan op de Hoist The Colours manier. In het publiek is er niet zo veel beweging, maar het is duidelijk merkbaar dat de muziek erg gewaardeerd wordt.
Tijdens de Fake O’s is er in ieder geval genoeg beweging, deze jongens gaan vanaf het begin gelijk helemaal los. Ze spelen hardcore punk en weten al tijdens het eerste nummer een moshpit te ontketenen waarbij niemand ongeschonden blijft. Zanger Peter zorgt dat iedereen de aandacht op het podium heeft gericht en wanneer dat iets lijkt af te zwakken loopt hij gewoon het publiek in en begint zelf een pit. De nummers volgen elkaar in rap tempo op en soms is het niet helemaal duidelijk of een nummer klaar is of dat er nieuw nummer komt. Qua uiterlijk van de bandleden is het woord afgetrapt wel een goede omschrijving. Sneakers zijn afgetrapt, gitaren zijn half kapot en drummer Rutger heeft genoeg aan één bekken dat hij, zo lijkt het, ook helemaal kapot slaat. Toch is hij de rust zelve en zorgt hij voor een goede basis rondom alle chaos. Voor de kleinere medemens is het vooraan niet helemaal veilig, maar Richard Wieringa, drummer van Hoist The Colours zorgt voor enige bescherming. Het optreden is zeer interessant en zeker geslaagd, en de band heeft echt iets losgemaakt in het publiek.
Na al het hardcore geweld is het tijd voor nog meer geweld in de vorm van de trashrockband Uhgah? Wugah! Het lijkt of de volumeknop voluit staat en de band doet wat ze altijd doen, gewoon keihard spelen. De band speelt voornamelijk nummers van hun laatste plaat, die ze ook herhaaldelijk en schaamteloos promoten tijdens het optreden. Ze zijn ook de enige act die merchandise heeft meegenomen. Maar het publiek komt voor de muziek, en wordt zeker niet teleurgesteld. De band speelt een enorm strakke set. Wat de band zo goed maakt zijn de vele breaks. Ze switchen heel gemakkelijk van tempo en genre en dat alles in een nummer. Vanuit het publiek zijn veel ogen gericht op bassist Jurjen die een sterk staaltje basspel laat horen en zien. Drummer Reinee ramt er op los en zorgt voor een sterke basis. Het publiek kijkt zo nu en dan een beetje moeilijk, omdat er dus enorm veel gebeurt binnen een nummer. Zanger Martijn schreeuwt het geheel aan elkaar en speelt tegelijkertijd ook erg strak gitaar. Uhgah? Wugah! verbaast het publiek met hier en daar wat funkinvloeden. Hierdoor en door de sterke basis heeft de band ook echt een eigen sound. Jammer dat de Walrus niet helemaal vol meer is, want het optreden is meer dan geslaagd.