Harry van Lier bracht in juni zijn debuutalbum DiGaHoLe uit omdat de tijd rijp was om zijn eigen materiaal aan het publiek te laten horen. Dat publiek is er in de Walrus om te luisteren naar de muziek van Harry van Lier met band. De band is samengesteld uit een mix van ervaren muzikanten en jong talent. Zo heeft Van Lier met gitarist Christof Bauwens één brok ervaring naast zich staan, en jong talent in de vorm van Marloes Nieuwenhuis als tweede stem. Het mooie, zoete stemgeluid van Marloes contrasteert met het donkere, doorleefde stemgeluid van Harry zelf. In sommige stukken waar Marloes meer ruimte krijgt, ‘bromt’ Harry onder haar zangregels door, wat voor een sterke spanning en mooie tegenstelling zorgt. De link met Lou Reed is vanavond snel gelegd. Hoewel de band een degelijke set speelt, komt het nog niet echt als een collectief over. Harry van Lier lijkt af en toe een beetje als eenling met zijn basgitaar tussen gastmuzikanten te staan. In de meer uptempo nummers waar het instrumentele deel sterker uitgebouwd wordt, gaat het al snel ten koste van het karakteristieke stemgeluid van Harry van Lier dat er wat in verdrinkt. Jammer, want het is toch het doorleefde stemgeluid van Harry zelf wat de muziek voor het grootste deel interessant maakt, al zijn de gitaarpartijen van Christof om te smullen. In het nummer Love Me Now klopt alles als een bus: een sobere instrumentele begeleiding, laag tempo, waarbij het donkere stemgeluid de eerlijke tekst onderstreept. Prachtig. In een dergelijk nummer komt het stemgeluid van Harry van Lier het beste tot zijn recht en daar mag het best wat meer om draaien.
ESNS15: Oude rotten in de Walrus
Jong en oud komt samen - zowel op het podium als ervoor
Harry van Lier en Harm Wierda, twee markante figuren uit de Groninger popscene, maken vanavond hun opwachting op Grunnsonic en spelen met band in café de Walrus. Het café is gedurende de avond goed gevuld met zeer gevarieerd publiek; van zestien tot zestig en alles ertussen.
Na Harry van Lier wordt het podium volgezet met orgels. Het is de beurt aan Harm Wierda om met Harm’s Fork te shinen op het podium. Evenals Harry van Lier is ook Harm Wierda pas op latere leeftijd met zijn eigen werk aan de slag gegaan. Waar Harry van Lier vorig jaar zijn debuutalbum uitbracht, kwam Harm's Fork met zijn debuut-EP Ukan. Deze werd in de nacht voor Pasen gepresenteerd in de kelderbar van Vera. Met een tweede toetseniste, een bassiste, percussionist en twee achtergrondzangeressen, brengt Harm soulvolle freak-gospel. Harm Wierda verkondigt zijn boodschap vanachter zijn Vox en dat doet hij als vanouds vol overgave. Opzwepende stukken met een bijna spastisch schokkende Harm Wierda, alsof hij ieder moment in tongen zou kunnen gaan spreken, worden afgewisseld met rustigere partijen. Het geluid in de Walrus is niet altijd even goed en verschillende bandleden kunnen zichzelf amper terughoren op hun monitor. Wellicht dat daarom de achtergrondzang niet altijd hemels klinkt; het is met regelmaat schel en zit er af en toe flink naast. Dat wordt echter ruimschoots gecompenseerd door het enthousiasme en de bijkomende dansjes waarmee de achtergrondzang wordt gepresenteerd. De orgelpartijen zijn briljant en soms zou je willen dat Harm oneindig lang blijft freewheelen op zijn Vox, maar de liedjes hebben allemaal een kop en een staart. Halverwege de set haakt een deel van het publiek af. Of dat nou komt doordat het geluid niet optimaal is, of omdat mensen moeite hebben met het religieuze karakter van de muziek, blijft gissen. Harm gaat echter onverminderd enthousiast door met het verkondigen van zijn boodschap en de muziek swingt en groovet de hele set door. Er wordt gedanst en ge-halleluja’t en aan het einde van het optreden worden we allemaal met Gods zegen naar huis gestuurd. Niet de beste set die Harm's Fork ooit heeft neergezet maar wel weer een energieke, enerverende orgelavond.