De Grote Zaal van Vera is vol en veel bezoekers hebben hun kinderen meegenomen, waardoor er voor het podium een kleine speelplaats ontstaat. Achter het podium hangt een scherm waarop plaatjes worden geprojecteerd. Het zijn de illustraties van Kolvoort voor zijn project Where The Candybeetle Dwells: we zien een uil met oortjes (Vleeruil) en natuurlijk de snoepkever, het diertje waaraan het project zijn naam dankt.
Muzikanten brengen ode aan illustrator bij Where The Candybeetle Dwells
Snoepkevers, rookeffecten en springende hotdog in Vera
Al 25 jaar zit illustrator Willem Kolvoort in het vak. In al die jaren ontwierp hij, onder het pseudoniem Snorkel, meer dan vierhonderd posters voor Vera. In 2011 ontstond het idee voor Where The Candybeetle Dwells, een kunstproject waarbij artiesten muziek schrijven bij Kolvoorts illustraties. Vier jaar later, op 15 februari, is het zover: de plaat wordt gepresenteerd en een zevental bands brengt een ode aan Kolvoorts illustraties.
In totaal zijn er elf illustraties gebruikt en dus staan er elf nummers op de plaat. Daaronder bevinden zich bijdragen van lokale bekenden als traumahelikopter, Joost Dijkema en Meindert Talma, maar ook van internationale artiesten als Mark Lanegan, Fred Cole (Dead Moon) en Calvin Johnson (The Beat Happening). Op de plaatpresentatie spelen zeven bands: My Friend Television, Meindert Talma & the Negroes, Roald van Oosten, Joost Dijkema, Whipster, traumahelikopter en Afterpartees.
Na het optreden van My Friend Television wordt het eerste exemplaar van het album uitgereikt aan de bedenker van de snoepkever, Kolvoorts dochtertje. Verlegen neemt ze de plaat in ontvangst en direct drukt ze hem tegen zich aan. Kolvoort staat er zelf naast, trots als een pauw. Het publiek klapt luid wanneer Kolvoort te horen krijgt dat het vandaag precies 25 jaar geleden is dat hij zijn eerste Vera-poster ontwierp. Daarna is het tijd voor de andere bands om te spelen.
Het is interessant om te horen hoe zulke verschillende artiesten hun eigen draai hebben gegeven aan de tekeningen van Kolvoort. Opmerkelijk is dat het merendeel van de bands, zonder met elkaar te hebben overlegd, een gelijksoortige sfeer heeft gecreëerd. Natuurlijk verschillen de bands van elkaar in aanpak en ook in kwaliteit, maar van de zeven bands hebben er vijf dromerige muziek gemaakt. My Friend Television, Meindert Talma, Roald van Oosten, Joost Dijkema en Whipster zijn van het dromerige team met veel galmende gitaren, synthesizers en rookeffecten. Het past wel bij het sprookjesachtige karakter van Kolvoorts illustraties. Toch blijven de muzikanten trouw aan hun wortels: Meindert Talma’s teksten zijn in het Nederlands en bij Joost Dijkema hoor je duidelijk de americana terug.
De laatste twee acts van de avond pakken het volledig anders aan: van traumahelikopter en Afterpartees hoef je geen dromerige muziek te verwachten. Hun nummers zijn rauw, energiek en vrolijk en het publiek danst vrolijk mee. Vooraan staat een jongetje van een jaar of tien met een shirt van traumahelikopter, met zijn ene hand stoer in zijn broekzak en in zijn andere hand een flesje cola. Afterpartees komt verkleed het podium op: zanger Niek Nellen is een hotdog. Hij zegt dat we in Groningen ook carnaval moeten vieren, waarop iemand in het publiek antwoordt: “Nee.” Het publiek mag dan niet verkleed zijn, toch wordt de plaatpresentatie afgesloten met een feestje. Het is een geslaagde avond die 25 jaar werk van Kolvoort eer aandoet.