Stel je deze scène voor: in een prachtig mooie synagoge in Groningen staat een man met een volle baard en een zelfgemaakte twaalfsnarige gitaar als een schuchtere docent met zijn rug naar de zaal. Voor hem aan de muur hangen 70 aan elkaar geplakte A4'tjes met de partituur van het stuk Electric Counterpoint van de Amerikaanse componist Steve Reich. Bijna onmerkbaar verplaatst de man zich van de linker- naar de rechterkant van het podium gedurende de vijftien minuten die het duurt om één gitaarpartij te spelen. De man heet Aart Strootman en hij speelt vandaag alle vijftien partijen in zijn eentje. Met overdonderend resultaat.

Het is om zoveel redenen een bijzonder project wat Strootman hier vanmiddag laat zien. Ook al zitten we met z'n allen kwartier na kwartier naar vrijwel hetzelfde stuk te luisteren, er valt steeds iets nieuws te ontdekken. Strootman speelt elke partij apart, neemt die op en speelt vervolgens met zichzelf mee bij de volgende partij. Van het minimalistische skelet in de eerste speelronde naar de grootse wall of sound in de laatste – en elke stap daartussen. Elk nieuw 'laagje' maakt het stuk weer interessanter, dieper, mooier. Het is bijna alsof je door deze opvoering een kijkje in het hoofd van Steve Reich krijgt. De concentratie die nodig moet zijn om haast vier uur lang gefocust te blijven is benijdenswaardig, vooral als je bedenkt dat mensen in en uit mogen lopen tijdens het optreden. De enige adempauze voor Strootman is de korte tijd die het duurt om een nieuwe tapeloop aan te zetten aan het begin van een nieuwe partij. Stilletjes geschuifel in de zaal op zo'n moment, als mensen weglopen of terugkeren. Vooral in het begin en aan het eind van het optreden is de zaal vol, het middengedeelte speelt de gitarist vooral voor zichzelf.

Om half elf ’s avonds is het op Het Dok tijd voor iets heel anders. Van de meditatieve, minimalistische onemanshow van Strootman naar de uitbundige Orlando Julius die vergezeld wordt door zijn zevenkoppige begeleidingsband The Heliocentrics. Julius staat bekend als één van Nigeria’s grootste muzikanten en werd in de jaren zestig en zeventig vooral bekend door zijn mix van traditionele Afrikaanse muziek met westerse stijlen, zoals soul en funk.

Binnen een minuut nadat de band het podium heeft beklommen en begint met spelen, wordt duidelijk dat The Heliocentrics beschikken over een uitstekende ritmesectie. Het samenspel van drummer Malcom Catto samen met bassist Jake Ferguson en percussionist Jack Yglesias zorgt voor een fundering die staat als een huis, waarop de rest van de band goed kan voortborduren. Zangeres Latoya Aduke Ekemode laat dan ook meteen zien wat vanavond de bedoeling is, namelijk: dansen. Gekleed in een kleurrijke Afrikaanse jurk beweegt ze sierlijk en uitbundig over het podium in een poging om het Groningse publiek met zich mee te krijgen, iets dat best lastig blijkt te zijn. Tegen het einde van het eerste nummer betreedt Orlando Julius zelf ook het podium en kan het feest écht gaan beginnen.

Misschien is Het Dok niet de juiste plek voor Orlando Julius & The Heliocentrics, want het voelde alsof het optreden iets miste. Aan het enthousiasme of de muzikale kwaliteit van de band absoluut geen gebrek, maar de connectie met de toehoorders was er nauwelijks. Het ontbreken van een publiek dat recht voor het podium staat en waarmee de band zijn energie kan delen, drukte vanavond helaas een stempel op het optreden.