Van Roy Veenstra, groot Elliott Smith-fan, hoeven we geen vrolijke liedjes te verwachten. Samen met Karel Hendriks van Santa Fé trapt hij als Idiott Smith de avond af in de container. De toon is gelijk gezet. De nummers zijn opgebouwd uit mooie dromerige melancholieke synths en voorzien van catchy elektronische drums. De ritmes zorgen ervoor dat het publiek op de maat meeknikt, terwijl een aantal mensen met gesloten ogen de keyboardmelodieën aanhoort. Het is echter vooral de zang die de toehoorders uiteindelijk in vervoering brengt. Met teksten als I'm a fool, I don't want you to judge me komt die zang duidelijk over en gaat samen met de muziek behoorlijk tot de verbeelding spreken. Zeer overtuigend. Veenstras stem is vergelijkbaar met die van Devon Welsh van Majical Cloudz en John Maus, en past goed bij de muziek die de twee Groningse muzikanten vanavond ten gehore brengen. Nadat hij solo heeft afgesloten met Miss Misery van Elliott Smith, stapt het publiek ten slotte tevreden de container uit.

Na het kabaal van Lezboys is het aan Karawane om de avond af te sluiten. Normaal gesproken een voltallige band, maar vanavond voor de gelegenheid een tweemansformatie. De vermindering van het aantal bandleden doet echter geen afbreuk aan de muziek. Zanger Anne Caesar van Wieren en gitarist Jorrit Westerhof zijn naadloos op elkaar ingespeeld. Samen creëren ze een vol geluid, ondanks het feit ze enkel twee gitaren bij zich hebben. De zang is net als bij Idiott Smith erg sterk, maar de muziek klinkt wat opgewekter. Als duo brengt Karawane de kern van de liedjes duidelijker naar voren dan in de volledige bezetting en dat maakt indruk. Een sfeervolle afsluiter van een gevarieerde avond in de Vera muziekcontainer op Noorderzon.