Wat gelijk opvalt, is de sobere uitstraling van de band. Geen opsmuk of nerveuze glitterpakken; de mannen komen op in jeans, gympies en t-shirts. Het italiaans gekleurde drumstel is het meest opvallende attribuut op het podium en waarschijnlijk gehuurd. Zonder inleidend praatje wordt er gelijk ingezet in een up-tempo traditionele countrybeat met wisselbas en razendsnel gespeelde licks op de bottleneckgitaar.
#NZON15 Sturgill Simpson: achteloze virtuositeit
Country van hoog niveau in de Spiegeltent
Traditionele country is niet het genre dat je direct verwacht aan te treffen op één van de toplocaties van Noorderzon; meestal is het namelijk gedoemd tot de periferie van het festival. Dit jaar is de Spiegeltent toch echt het toneel voor één van de snel rijzende sterren in het 'outlaw country'-genre: Sturgill Simpson, volgens sommigen de redder van de countrymuziek. Maakt hij die reputatie waar?
Hierop volgt een ruim uur muziek van constant hoge kwaliteit, waarbij toch aardig wat subvarianten van het brede begrip 'country' voorbijkomen. Er wordt weinig gesproken. “Miles and I are from Kentucky, so we are going to play some bluegrass now”, is één van de weinige aankondigingen. Slechts één keer breekt er een grote grijns door op het gezicht van Sturgill Simpson, namelijk als gitarist Laur Joamets een hele mooie bottleneck lick uit zijn Fender Telecaster tovert.
Deze Joamets is de drijvende kracht achter de begeleidingsband van Simpson; in werkelijk duizelingwekkende vaart raast hij over zijn Tele waarbij geen één noot fout lijkt te zijn. En dat alles met een achteloos gemak en zonder de begeleidende gekwelde gezichtsuitdrukkingen of andere fratsen die je altijd ziet bij jazzgitaristen of bluesmannen. In country wordt virtuositeit op de gitaar vaak als vanzelfsprekend beschouwd. “He’s a good picker”, is zo’n beetje de hoogste lof die je krijgt toebedeeld van je collega’s. Joamets is “a good picker”.
Ook de rest van de band - een drummer, bassist en toetsenist - speelt op hoog niveau. Hoewel Stimpson af en toe solo tourt, is het toch met band dat hij het best tot zijn recht komt. Uiteraard wordt er veel gespeeld van de tweede en tot nu laatste plaat van Sturgill Simpson: Metamodern Sounds In Country Music. Het is een plaat waar hij in tegenstelling tot de eerste elpee High Top Mountain wat meer het experiment is gaan zoeken. “My hippie lover record”, grapte hij ooit in een interview. Al met al klinkt Stimpson toch op een verfrissende manier traditioneel. Na een uur en kwartier is de koek op en en na een simpel “goodnight” is de band vertrokken.
"Country music died in the 1970's. Sturgill might bring it back", is een commentaar op één van zijn concerten op YouTube. Gezien de tientallen 'likes' een sentiment dat breed gedeeld wordt. Niet dat de man dat zelf nastreeft of wil, maar veel mensen zien in Simpson de redder van de country nu “Nashville” al decennia lang ten prooi is gevallen aan crossoverpop countrysterren. Of Simpson de redder wordt van de countrymuziek is eigenlijk ook niet van belang, wel heeft hij vermoedelijk aardig wat nieuwe fans in Groningen achtergelaten.