De hele albumtour van de Rats On Rafts doet The Homesick mee. Deze jongens kun je kennen van hun werk met Yuko Yuko, hun label Purple Noise Records of gewoon van hun geweldige EP die vorig jaar door Subroutine werd uitgebracht. Hoewel er potentiële hitjes op deze EP staan, is het trio live alweer aan nieuw werk toe. Geen grote veranderingen qua stijl - nog steeds frisse en springerige lo-fi punk - maar wel met meer diepgang.
Hoogtepunt hierbij is het laatste nummer waar bakken noise over de steady bas en drums worden uitgesmeerd, terwijl beide zangers het nummer naar het hoogtepunt schreeuwen. Indrukwekkend, zeker als je ziet hoe jong deze mannen zijn en hoeveel andere dingen ze er nog naast doen. Hoewel het niet hun beste optreden is, door een paar vreemde tempo-missers en andere onzuiverheden, hoor je de karrevracht potentie en het talent van de Dokkumers. Hun nieuwe EP schijnt in de maak te zijn, met David Fagan van Rats On Rafts achter de knoppen. Dat kan alleen maar goed gaan.
Post-punkchaos van Rats On Rafts en pop met een twist door BRNS
The Homesick verzorgt uitstekend voorprogramma
Samen met The Homesick uit Dokkum trekt het Rotterdamse Rats On Rafts door het land om hun nieuwe pareltje Tape Hiss live te laten horen. Toevallig komt dat in Simplon samen met de tour van het Belgische BRNS. Deze drie bands vormen een vreemde combinatie, maar het is drie keer genieten.
Zelfs als je niet zo van de alternatieve muziek bent, kan de nieuwe plaat van Rats On Rafts je amper ontgaan zijn. Interviews in zo’n beetje alle relevante kranten en zelfs een op de voorpagina van het Dagblad van het Noorden zorgen voor behoorlijk wat exposure. Het is niet meer dan terecht: vier jaar na de bominslag die The Moon Is Big veroorzaakte, is Tape Hiss misschien nog wel beter. Het live gevoel werd zoveel mogelijk vastgehouden door alles analoog aan te pakken en nummers in enkele takes in te spelen. Het resultaat is een onstuimige en op momenten explosieve post-punkchaos waarin de individuele nummers ondergeschikt zijn aan de plaat als geheel. Vrijwel alles loopt in elkaar over en met name de voortdenderende baslijnen zorgen voor cohesie tussen de nummers.
Live begint Rats On Rafts net als op de plaat ironisch genoeg met het rustige slaapliedje Sleep Little Child, dat halverwege al in beknopte chaos ontspoort. Daarna is de beer echt los met, behalve het uitgesponnen Jazz, alleen nummers van de nieuwe plaat. Het is heerlijk om te kijken hoe de vier volledig in de muziek opgaan, met een soort prekend zingende David Fagan voorop in de strijd. Het hypnotiserende baswerk van Florian Veenhuis is prominent aanwezig en loopt, net als op de plaat, als een rode draad door het optreden. Hoewel het geluid verre van perfect is en de matig gevulde bovenzaal misschien niet de ideale locatie is, maakt vooral het slot van het optreden alles goed. Het lange, van hoogtepunt naar hoogtepunt laverende Jazz en daarna de afsluitende twee nummers van de nieuwe plaat met (Machine) 1-6-8 zorgen voor een perfect einde. Betere post-punk dan dit vind je bijna nergens.
Het toetje komt vanavond van BRNS (spreekt uit als brains) uit Brussel. Denk bij hun muziek aan bijvoorbeeld Alt-J of Django Django, maar ook een tikkeltje Radiohead is terug te horen: popmuziek met een twist. Je ziet aan alles dat de band bedreven is in het live spelen. De opstelling in de halve cirkel is doordacht, er is een overvloed aan instrumenten op het podium en de lichtshow is tot in de puntjes verzorgd. Dat is misschien ook wel het heikele punt. Er is een behoorlijke mismatch met de rauwheid en onverzorgdheid (in een goede zin) van de vorige twee bands. Je ziet de bovenzaal dan ook langzaam leeglopen: blijkbaar kwamen er minder mensen speciaal voor BRNS. Muzikaal is het desalniettemin prima, met hitje Mexico als hoogtepunt. De vierstemmige schreeuwzang doet het hier heerlijk en weet wat beweging in de inmiddels vrij lege zaal te brengen. Ondanks de mismatch tussen de bands is er drie keer genoeg te genieten voor de volhouder.