Een lange rij voor de Vera, dat is een goed teken; blijkbaar is de hype die rond Daniel Romano is ontstaan niet aan de stad voorbij gegaan. Binnen zijn de Reverse Cowgirls inmiddels begonnen. Na veel vijfen en zessen (lees ook ons interview met de band deze week) ligt de debuutelpee nu in de winkels, en dat mag gevierd worden. Midden in het optreden wordt de toepasselijk met bier verzwaarde plaat aan een touwtje naar beneden getrokken. Dan zijn er inmiddels al aardig wat liedjes voorbij gekomen die verraden dat we hier te maken hebben met een stel liefhebbers: een mix van aan country verwante stijlen wordt in razend tempo het publiek ingeslingerd. Dat het geluid niet bij alle songs even goed in balans is deert de mannen zo op het oog niet. Echte C&W is niet gebaseerd op finesse maar op emotie; een oergevoel dat apelleert aan zowel rockers van 16 als hoogbejaarde mijmeraars. Kooptip, die plaat!

Een volle zaal begroet Daniel Romano die met zijn uit drie vrouwen en twee mannen (broer Ian zit achter het drumstel) bestaande begeleidingsband The Trilliums zonder poespas of omhaal beginnen aan een set die - uiteraard - leunt op de vorig jaar verschenen succesplaat Come Cry With Me. Dat is inmiddels trouwens de derde plaat die Romano heeft gemaakt, je zou in alle commotie die is onstaan bijna vergeten dat de man al langer meeloopt. De hype rond Romano is een beetje vreemd, maar ook begrijpelijk: vreemd omdat het absoluut niet nieuw is wat hij doet (Gram Parsons mengde countrysmartlappen al eerder - en beter - met rock) en begrijpelijk omdat temidden van zoveel meuk een oprechte en goede zanger met een prettig rafelrandje en goede liedjes succes gewoon verdient. Zanger en band ogen eerst wat stroef en afstandelijk maar komen allengs los. Meer up-tempo songs hadden de afwisseling goed gedaan maar al met al wordt het toch een gedenkwaardig avondje country-rocken.