Net zoals vorig jaar staat de eerste act van de Popronde in de bibliotheek. Ver voor de andere bands mag I Took Your Name het spits afbijten. De opkomst is laag, maar gedurende het half uur komt er steeds meer publiek bij. Een man met een kind op zijn arm, jonge meisjes die een foto maken met hun telefoon, studenten en gepensioneerden: allemaal blijven ze even staan luisteren. Chris van der Ploeg speelt rustige gitaarliedjes, met een dromerige stem. De bibliotheek lijkt nog stiller dan normaal. De luisteraars zoeken een stoel op of gaan op de grond zitten en nemen de muziek volledig in zich op. Van der Ploeg is geen beginnende singer-songwriter meer, maar een ervaren muzikant die weet dat less ook more kan zijn. Eén gitaar en een zuivere stem, dat is alles wat je nodig hebt. (NK)
Popronde 2014: van singer-songwriters naar garagerockabilly naar witchhouse
Gevarieerde Groningse editie van rondreizend festival
Wanneer rondreizend festival de Popronde Groningen aandoet, is dat onmiddellijk merkbaar in de binnenstad. Niet alleen uit Vera, maar ook uit allerlei kroegen, platenzaken en de bibliotheek schalt live-muziek. Op straat komt een enkeling Orange Skyline tegen die Groningen verrast met een optreden alvorens de leden zich, net als veel andere Groningse muzikanten, mengen tussen het Poprondepubliek. De Popronde biedt een gevarieerd programma met garagerockabilly, singer-songwriters, psychedelische bluesrock, electronica, indie-dreampop en veel meer.
I Took Your Name
The Virgin Army
Als tweede act van de Popronde in Groningen is het de beurt aan The Virgin Army. In een redelijk gevulde De Jongens van Hemmes wordt het publiek gegrepen door de emotioneel beladen muziek van singer-songwriter Teije Venema en zangeres Jonne. De akoestische muziek zorgt er samen met de teksten over liefde, religie en de dood voor dat het publiek meegenomen wordt naar de wereld die The Virgin Army creëert met zijn optreden. Liedjes gaan over Venema’s kinderen, ex-vrouw en beste vriend, waardoor het optreden persoonlijk en intens wordt. Tijdens The Choir, het laatste nummer dat ze spelen, zingt toepasselijk zelfs nog een man of drie mee: "Everybody will be singin' in the choir." (EK)
The Sensational Second Cousins
In het smalle gangpad van platenzaak Elpee in de Oosterstraat staat het duo The Sensational Second Cousins. Twee achterneven uit het Drentse Klazienaveen die met slechts vocalen, een gitaar en een zelf in elkaar geknutselde drumkit vrolijke garagerockabilly brengen. Met een flinke laag gel in het haar voert het tweetal je terug naar de jaren zestig. Nummers als Until You're Satisfied en Why Do We Do? werken aanstekelijk en zorgen voor beweging in de platenzaak. Nieuwe single Hoom Babba, waarvan de tekst ook louter uit deze titelwoorden bestaat, verveelt dankzij het opzwepende tempo en de wisselingen geen moment. Echter maakt ook de humor van de Drentenaren het optreden de moeite waard: met een gezonde dosis zelfspot krijgt het duo Elpee aan het lachen. Of de eigenaren van Elpee daar ook zo blij mee zijn, is de vraag. De achterneven Henri Soulmann en Jerk Heijnen hebben zelf namelijk ook singles meegenomen die "te koop zijn tegen concurrerende prijzen van deze platenzaak". (SE)
REINDIER
Het programmaboekje van de Popronde beschrijft REINDIER als een elektronische singer-songwriter. Zoals later blijkt, klopt die beschrijving wel. Een eerste indruk kan je echter op het verkeerde been brengen. REINDIER ziet eruit alsof hij uit een videoclip van Cindy Lauper weggelopen is of een heel groot fan van The Knife zijn laatste tourshow is: een goudkleurige jasje, geschminkt gezicht met glitteroogschaduw en hoofdband met een kuif. Zijn muziek is echter veel rustiger en ingetogener dan zijn looks doen vermoeden. Er is veel ruimte voor de piano en wat geloopte en gepitchte vocals. Tijdens het zingen wisselt REINDIER van toonhoogtes, soms ploseling soms geleidelijk, waardoor zijn zang beetje aan Anthony and The Johnsons doet denken. Het publiek kan zijn muziek wel waarderen, zeker aan het einde van zijn optreden. Misschien als REINDIERs nummers bij deze Popronde wat korter waren, het nog meer bij mensen zou aanslaan. (NM)
Tenfold
Achterin Het Concerthuis speelt een vrouwelijke singer-songwriter folky nummers onder de noemer Tenfold. Bij binnenkomst is niet meteen duidelijk dat deze tent ook meedoet aan de Popronde, maar achterin heeft zich een gezellige groep mensen verzameld. Zittend om tafels, nog steeds bezig met het avondeten, heeft de setting een huiselijke sfeer. Iets te huiselijk als blijkt dat er vrolijk doorgepraat wordt tijdens het concert van Tenfold. De muziek wordt bij het derde nummer dan wel versterkt om over de stemmen heen te komen, maar de korte verhalen tussendoor zijn nauwelijks te horen. Jammer, want de dromerige liedjes zijn mooi en fijn om naar te luisteren. Een beetje in het straatje van I Took Your Name, die dan ook in het publiek staat. Tineke Hussaarts laat zich echter niet afleiden en probeert het kletsende publiek te betrekken bij de muziek. Iedereen moet van haar meeklappen, zelfs de recensent die in haar boekje staat te schrijven. Zo windt Tenfold het publiek uiteindelijk toch om haar vingers. (NK)
CUT_
Het Nederlands elektronisch duo CUT_ (lees: CUT Underscore) is om 22:00 aan de beurt in de Warhol. Voor een goede, volle zaal spelen Belle Doron en Sebastiaan Dutilh op een haast magische wijze hun set. Het dromerige stemgeluid van Belle, samen met de meer dan toepasselijke lichtshow, zorgt voor een geweldig optreden. Alles klopt aan het optreden, de nummers zijn goed, de zang is goed en met af en toe wat improvisatie mixt Sebastiaan de nummers tot een compleet geheel. Daarbij is hun vertaalde cover Papaoutai niet alleen een succes op het internet met meer dan een miljoen views op YouTube, maar ook tijdens hun optreden van de Popronde. De eigen stijl van CUT_ komt in elk nummer fantastisch naar voren. CUT_ valt onder de hoogtepunten van deze avond en is zeker op weg naar grotere bekendheid. (EK)
The Shady Greys
Het is onbekend of The Shady Greys fan van het boek Fifty Shades Of Grey zijn, maar grijs kun je ze zeker niet noemen. Shady wel. Vooral als je ze in een donkere, rokerige ruimte plaatst. Met zijn tweeën op het podium van De Gym, hebben The Shady Greys wel iets van The White Stripes. Niet alleen omdat de jongen op gitaar speelt is en het meisje op zo'n drumdoos drumt. Het is ook die ruige, zeer toegankelijke rock-'n-roll, met een blueserig randje, om met je voet op te stampen. Wat de zanger zingt, daar versta je geen word van. Hij zingt heel erg binnensmonds, maar dat maakt geen bal uit, het past ook wel bij ze. Met zijn tweeën zouden The Shady Greys op elke grotere indiefestival kunnen staan. Hun recept is heel simpel, maar er is geen ruimte voor missers. Tot nu toe klinken The Shady Greys in ieder geval veelbelovend. (NM)
Yellow Grass
In café The Crown zit Yellow Grass klaar om te spelen en vanaf het begin is het café goed gevuld. De band timmert op dit moment hard aan de weg: vorig jaar verscheen een eerste EP en dit jaar, op twaalf november, komt het eerste album uit. Yellow Grass heeft een folk/americana-achtige sound. Ditmaal speelt Yellow Grass niet met de hele band, maar in een akoestische setting zonder drummer en bassist, wat een warm en intiem sfeertje teweegbrengt. Niet iedereen luistert even aandachtig, waardoor het café een beetje onrustig lijkt. Pas nadat de band vriendelijk vraagt of het publiek even stil wil zijn, en het stil wordt, spelen de drie muzikanten Pepijn van der Burgt, Bram Wesdorp en Nienke Cusell een prachtig en intiem liedje waarnaar iedereen aandachtig luistert. De harmonieuze samenzang en het sublieme gitaarspel zorgen ervoor dat je blijft luisteren tot het eind. (MS)
The Afterveins
The Afterveins komen uit Rotterdam, en dat is zoals bekend een stad van niet lullen maar poetsen. Een credo dat ook goed van toepassing is op dit drietal, want vanaf de start worden in een razend tempo zonder onderbrekingen de pakkende songs over de mensen uitgestort. Songs die doen denken aan de staccato drone van bands als The Feelies en The Velvet Underground, maar ook andere associaties dringen zich op (Killing Joke om maar eens wat te noemen). Toch heeft het geluid van deze jonge band iets eigens, en ontegenzeggelijk catchy is het ook nog eens. Een hele vette tip voor een optreden in een grotere zaal in Groningen, bijvoorbeeld Vera. (HZ)
The Silverfaces
In café Buckshot staat de Amsterdamse/Utrechtse formatie The Silverfaces. De rockband vormde zich op de Herman Brood Academie en sleepte met hun derde optreden de Amsterdamse Popprijs in de wacht. Het gezelschap brengt psychedelische bluesrock die je enkele decennia terug in de tijd voert. De band heeft in de tussentijd duidelijk meer ervaring opgedaan. Om iets van het optreden te kunnen zien, nemen er zelfs mensen plaats op de trap om tussen de tredes door te kunnen kijken. Erg spraakzaam is de band niet. Wel gaan de muzikanten met veel enthousiasme op in hun instrumenten. Er is ruimte voor veel instrumentale stukken met een bluestintje. Het is dan ook geen verrassing dat de Groningse helden van The Tightropes ook in de volle kroeg staan. Toch duren alle instrumentale gedeeltes soms te lang, waardoor de aandacht in Buckshot lijkt te verslappen. Behalve de aandacht van de rasechte liefhebbers; die vinden het hoog tijd voor nieuw materiaal. (SE)
G△RTM△LEN
Sommige zeggen dat witchhouse dood is, maar er zijn nog wel degelijk mensen die het genre in leven houden. Zelfs in ons eigen Groningen, door onder andere G△RTM△LEN. Hun geluid zou je ook anders kunnen omschrijven: experimental electronica, ghost drone of darkwave. Het is in ieder geval donker en niet bepaald “pop”, maar desalniettemin past dit duo goed op het podium van De Gym. Als de gemaskerde G△RTM△LEN begint te spelen, heb je even nodig om erin te komen, maar na een tijdje is het makkelijker te volgen. Tijdens hun nummers, maakt de zangeres witte kubussen aan haar zwart pakje vast. Het pakje en de kubussen zien er intrigerend uit, maar het blijft onduidelijk wat het precies met de muziek te maken heeft. Sommige mensen in het publiek wordt het optreden te langdradig en experimenteel, en lopen weg, maar er blijven nog meer dan genoeg geïnteresseerde toeschouwers over. (NM)
PAUW
Onder toeziend oog van Andy Warhol, weliswaar in posterformaat, keren de sixties even terug in een afgeladen Warhol. De mannen van PAUW beginnen tien minuten later met spelen dan gepland, maar vanaf de eerste seconde heeft de band meteen alle aandacht van het publiek voor zich gewonnen. De driekoppige band PAUW maakt psychedelische sixtiesrock, komt uit het oosten van het land en is de meest geboekte band van de Popronde. De vraag is natuurlijk of dit terecht is. Er kan in ieder geval gesteld worden dat het gehele plaatje klopt. De bandleden zien eruit alsof ze uit de jaren zestig komen. Ook de muziek, die energiek en met veel overtuiging gebracht wordt, is een eigen versie van psychedelische sixtiesrock. De welgevormde liedjes, die op een zelfverzekerde manier ten gehore gebracht worden, slaan dan ook aan bij het publiek. Iedereen staat overduidelijk te genieten van deze band. Het is dan ook terecht dat zij het meest geboekt zijn. Hou deze band vooral in de gaten, want hier gaan we zeker nog veel van horen. (MS)
Sväva
Het compacte ondergedeelte van café Kult stroomt geleidelijk vol. Het is er warm, het is al laat en er is te weinig ruimte. Dit alles wordt al snel vergeten wanneer Sväva Halcyon Days begint te spelen. De ingetogen indie-dreampop van Sväva weet het publiek in een mum van tijd mee te nemen en in hogere sferen te brengen. Dit zwevende gevoel, dat ook in de bandnaam verstopt zit, ontstaat door de donkere klanken die geleid worden door de galmende zang van frontvrouw Bente Hout. De dromerige melodieën worden vervolgens doorboord door de scherpe gitaarpartijen van Olivier Copini (die op sokken staat te spelen). Het geheel heeft hierdoor een bijna mesmeriserende werking. Ook het soezende geluid van de ebow en de samenzang van Hout met samples van zichzelf dragen hieraan bij. Na een klein half uur wordt de set afgesloten met het nummer Flow. Opgewekt, terug met beide benen aan de grond, verlaat het publiek de zaal. (JJ)
Yuko Yuko
“Deze muziek is verdrietig en om op te dansen.” Met deze woorden leidt Elias Elgersma, beter bekend onder zijn alias Yuko Yuko, het laatste nummer van de set in. Zijn beschrijving is niet alleen typerend voor het slotnummer, maar voor de stijl van de muziek in het algemeen: het is dansbare melancholie. Met een guitige blik kijkt Elgersma de grote zaal van Vera in. Een groot gedeelte van het publiek luistert met gesloten ogen. Hij weet, samen met zijn gastspelers, een onmiskenbare sfeer neer te zetten. Het enige dat jammer is, is dat de zang niet altijd hoorbaar is: een paar keer vallen de stemmen van de zangers weg in de muziek. Desalniettemin geven ze een fantastische show weg. Aan het einde van het optreden liggen drie van de vijf bandleden op de grond - dan weet je dat het goed was. Kortom: een zeer waardige afsluiter van Popronde Groningen. (LZ)