Kin is, zoals eigenlijk alle bands deze avond, geen onbekende bij Lepel. Toen de Engelse Kim Foster naar Groningen verhuisde, nam ze haar muzikale alter ego mee en breidde haar eenpersoonsproject uit naar een voltallige band. De dromerige en opstuwende muziek kent een heerlijke afstemming van gedoseerde hardere uitspattingen en ingetogen tussenstukken en weet het vroeg gekomen publiek goed op te warmen voor de rest van de avond. Een nieuw album is opgenomen en hopelijk brengt dat wat meer erkenning voor deze lokale toppers.
Vespro krijgt Lepel-waardig afscheid
Die! Die! Die!, Wolvon, The Homesick, Fake O’s en Kin sluiten af in stijl.
De laatste paar jaren hebben de mannen van Lepel hun vaste bandavonden in de Vespro aan het eind van de Korreweg. Het pand is nu echter verkocht en gaat binnenkort tegen de vlakte: genoeg reden voor een laatste feest. Zoals altijd is het beste van de underground vertegenwoordigd, met deze keer maar liefst vijf bands die stuk voor stuk indruk maken.
Hele andere koek is Fake O’s daarna. In de hal van de Vespro spelen ze vol overgave zo’n 20 nummers in ongeveer evenveel minuten. Zanger/gitarist Peter van der Ploeg schreeuwt zich met hart en ziel door de set heen en hoewel het instrumentaal niet altijd even strak is, is de energie die er vrijkomt bij deze band al genoeg om iedereen te vermaken. Hardcorepunk zoals het bedoeld is, niet te veel pretentie en ingewikkelde songstructuren, maar wel herkenbaar en pakkend en met tomeloze inzet gespeeld. Hier krijg je genoeg energie van om de rest van de avond mee door te komen.
Met een verse EP, op Subroutine uitgebracht, komt The Homesick vanavond terug naar Groningen. De drie broekjes laten meteen horen waarom ze als één van de meest spannende, nieuwe Nederlandse bandjes te boek staan. De lo-fi pop waarin met name de fantastisch bas- en gitaarlijntjes de aandacht naar zich toe trekken, doet het duidelijk goed bij het publiek. Alles komt flink vervormd uit de speakers en heeft daardoor duidelijk die eigen Homesick sound. Hoogtepunt is het swingende Friday Night met dat fantastische gitaarloopje, maar eigenlijk zijn alle nummers goed. Niet alles is even strak gespeeld en dat Autobahn intermezzo had niet gehoeven, maar deze jongens komen er wel.
De drie heren van Die! Die! Die! uit Nieuw-Zeeland tourden de afgelopen jaren bijna onafgebroken over de hele wereld. Prachtig hoe zij leven voor hun muziek, hoe groot of klein de zaal is maakt ze waarschijnlijk geen donder uit, ze gaan compleet uit hun plaat en doen dat gerust een paar maanden lang avond aan avond. Hun nieuwe cd Swim is van dit jaar en hoewel die niet door de grote media werd opgepikt is deze, zoals eigenlijk alle vijf de platen van Die! Die! Die!, behoorlijk intens en goed. Hun live reputatie wordt met elk optreden sterker, zo blijkt ook vanavond bij Lepel. Het klassiek Gronings stugge publiek komt hier pas echt los, met in de toegift de eerste bescheiden pit van de avond. De felle indie/punk leent zich er dan ook perfect voor, met de furieus door de hele zaal springende en spelende Andrew Wilson als middelpunt. Dit optreden kan de boeken in als één van de beste uit de Lepel geschiedenis.
De sloopkogel komt dan misschien pas over een paar weken, Wolvon neemt daar vast een voorschot op. De bescheiden luidsprekers kunnen het sonisch geweld van de Lepel-organisatoren amper aan. De subtiliteit is ver te zoeken, de bak herrie stroomt alle kanten op, maar vormt daarin verrassend genoeg toch pakkende melodieën. Het heftige meedeinende publiek steekt bij het laatste nummer de aanstekers in de lucht en armen om elkaars schouders. Een beter afscheid van het vertrouwde Vespro kan niet. Hopelijk weten ze snel een nieuwe locatie te vinden. Avonden zoals deze, met steengoede bands, een geweldige sfeer en goedkope entree en biertjes, kunnen er niet vaak genoeg zijn.