De zaal is al behoorlijk vol wanneer het intro begint. Een Japans funky Kill Bill muziekje klinkt keihard door de speakers. Ondertussen verschijnen de bandleden één voor één op het podium. Al bij de eerste paar tonen van Barclay's gitaar wordt gelijk duidelijk: het wordt luid vanavond. Na wat overleg met de p.a. achterin is de band tevreden en begint direct vol overgave te spelen. Bassist Andrew Pattie ziet eruit als een mijnwerker uit de jaren veertig die net uit zijn werk komt, waar Barclay door kan gaan voor een popster uit de jaren tachtig. Het publiek hebben ze in ieder geval gelijk mee. Er worden gelijk al verzoekjes naar de band geschreeuwd.
The Amazing Snakeheads blazen bezoekers omver
Oordoppen blijken essentieel tijdens optreden van Schots trio
Volop bezig met een Europese tour doet de Schotse formatie ook Vera in Groningen aan, waar de band headliner is. De tour door Europa draait om de promotie van debuutalbum Amphetamine Ballads. De band maakt pure rock-’n-roll met veel punk- en bluesinvloeden. In hun thuisland ontstond al redelijk snel een ware hype rond The Amazing Snakeheads, waardoor de band als het voorprogramma van Jack White ook grote shows speelde. De verwachting is dat frontman Dale Barclay indruk zal maken door zijn enorme beleving. Na een ruzie staat de zanger vanavond niet samen met met originele bandleden William Coombe en Jordon Hutchison op het podium, maar met Andrew Pattie en Scott Duff.
Drummer Scott Duff is werkelijk een kunstenaar met ritmes en tempowisselingen. Hierdoor wordt de muziek onvoorspelbaar zonder dat het rommelig klinkt. De band is erg strak. Pattie staat rustig als een pilaar zijn duistere basritmes te spelen, terwijl Barclay bezeten lijkt door de muziek. De feedback van zijn gitaarversterker komt in bijna elk nummer terug. Zo nu en dan worden onaangename geluiden lekker lang uitgerekt. Barclay brengt dan ook veel tijd op zijn knieën voor zijn versterker door, tevens de plek waar zijn bier staat. De stem van de zanger is doordringend, en tegelijkertijd doordrongen van pijn. Het is voornamelijk meer geschreeuw dan zang, maar dat past goed bij de sfeer van de muziek.
Erg veel interactie met het publiek is er niet. Na een “good evening” en “thank you” houdt het wel op. Het hoort allemaal een beetje bij de act. Barclay staat de hele avond ‘getergd’ op het podium, erg serieus en zeker passend bij de muziek die echt uit zijn binnenste komt. Naarmate de set vordert, begint Duff steeds harder te slaan en schiet zelfs zijn hi-hat even los. Het publiek geniet er enorm van en het applaus wordt steeds enthousiaster.
En dan na nog een laatste uithaal van de zanger is het abrupt voorbij en klinkt wederom het Kill Bill muziekje. Het publiek is nog zo’n vijf minuten in de veronderstelling dat er nog een toegift volgt. Echter begint de roadie gelijk met afbouwen en gaan de lichten aan. The Amazing Snakeheads laten een tevreden publiek achter, dat ook teleurgesteld is omdat het niet langer duurde.