Om twee uur begint de eerste sessie voor Samo-J in de Bijenkorf. Na de eerste klanken van zijn gitaar blijven een aantal mensen bij het podium kijken naar wat er komen gaat. Samo-J zet zijn zelfgeschreven nummer Boomerang in. Dit nummer speelt hij ook vaak met zijn band The Rising Sun, maar nu moet hij het alleen doen. Dat gaat hem prima af, en het nummer klinkt goed in het gehoor. Later in de set speelt hij het nog een keer, want dat ene speciale meisje is langsgekomen en het nummer is voor haar geschreven. Ook komen er een paar covers langs zoals Backstreet Back van The Backstreet Boys en Barbie Girl van Aqua. Nummers die je totaal niet bij Samo-J verwacht (hij was vroeger fan van the Backstreet Boys). Hij steekt echter de nummers wel een in heerlijk reggae jasje en daar worden ze eigenlijk vele malen beter van. Helaas blijft er niet heel veel publiek plakken. De meeste mensen lopen voorbij of blijven één nummertje half luisteren terwijl ze ondertussen jassen aan het bekijken zijn. De Bijenkorf had niet het goede publiek voor Samo-J en dat is jammer. Volgend jaar mag Plato een plaatsje voor deze reggaeartiest reserveren. (FvA)
Een koopzondag die niet álleen winkelend publiek trekt
Walk-In Concerts blaast het shoppen nieuw leven in
Op zondag vond de tweede editie van het festival Walk-In Concerts plaats, en deze werd goed bezocht. Vanaf het middaguur dwarrelden de duidelijk herkenbare blokkenschema’s over straat en liepen mensen gericht van winkel naar winkel. Tijd en zin om te shoppen ontbrak dan al snel, maar deelnemende winkels kregen genoeg aandacht. Het publiek van Walk-In Concerts hoefde overigens niet met lege handen naar huis te gaan: 27 gitaren die voor winkels stonden werden onder het publiek verloot. Het enige wat je hoefde te doen was je gegevens noteren. En ondertussen natuurlijk de gure wind ontvluchten in de warmte van de winkels, met een fijn muziekje erbij. 3voor12 groningen struinde de stad af.
Samo-J
Jan Bresters
De muziek in kledingzaak Gerry Weber wordt verzorgd door Jan Bresters. Bresters, bekend als bassist van de band The Anti-D’s, is ook actief als singer-songwriter en staat voor Walk-In Concerts letterlijk en figuurlijk in de etalage. Hij begeleidt zichzelf op gitaar, doet nummers van zijn EP Almost Over en covers van zijn favoriete muziek. Het is een ingetogen optreden, waardoor de aandacht als vanzelf meer naar de teksten van de muziek wordt getrokken. Zoals in When The Hammer Falls, waar hij onder andere een meisje waarschuwt vooral voorzichtig te zijn tijdens het uitgaan. “He’s just waiting for your accident, to take your money since he was no friend.” Met een zachte stem zingt hij het publiek toe. Dat publiek stroomt pas halverwege zijn set binnen en dat is jammer: we hebben hier namelijk niet alleen te maken met een begenadigd muzikant, maar ook met een getalenteerd tekstschrijver. (LZ)
Duo Pollock
Tussen al het porselein bij Woldring Porselein vindt er een akoestische set plaats van Duo Pollock. De twee muzikanten lijken wel broers en je zou denken dat Pollock de gemeenschappelijke achternaam is, maar dat is niet zo. Johannes Fend en Giuseppe Andrea Rinaldi kwamen elkaar tegen bij een muzikaal project in samenwerking met dansers. De naam van het duo slaat daardoor eerder op de toevallige samenkomst (naar het werk van de Amerikaanse kunstenaar Jackson Pollock). Daarnaast past het improviserende karakter van het duo ook bij de naam. Beide mannen zijn goed geschoold in hun instrument, maar de plek zelf bepaalt waar het optreden toe leidt. In de Stoeldraaierstraat is dat dit keer relaxte jazz met vooral lage en diepe klanken van de dubbele bas, met een saxofoon solo hier overheen. Het duo weet met deze instrumenten precies aan te voelen wat het winkelend publiek van Woldring wil: een nieuwe serviesset kopen met de gedachte aan een kopje thee drinken op zondagmiddag, en deze muziek op de achtergrond. (NK)
Giuseppe Doronzo Group
Om 14:45 uur speelt Giuseppe Doronzo Group voor een bijna lege boekhandel Van der Velde (A-Kerkhof). De band bestaat uit een bassist, een elektrische gitarist en, de hoofdpersoon, Guiseppe Doronzo, die saxofoon speelt. Ogenschijnlijk komen de mannen alle drie uit een ander land, maar het taalaspect is niet het enige waarin deze mannen elkaar niet begrepen. Het lijkt alsof ze elkaar voor het eerst zien, en zo klinkt het ook. Het minutenlange overleggen tussen de nummers is typerend voor deze band, die allemaal nog met hun hoofd bij gisteravond lijken te zijn. Het winkelende publiek draait niet bepaald warm voor dit verscheiden trio en lijkt dit meer als achtergrond muziek te beschouwen. Dat het trio blij was dat het optreden erop zat, zegt eigenlijk wel genoeg. (JS)
Annamária Bomborová
Tussen de herenmode en de Nespresso cups in kledingzaak Androesja speelt de jonge singer-songwriter Annamária Bomborová een intrigerende set. Het feit dat ze een aantal jaar les heeft gehad in klassieke zang is duidelijk te horen en ze trakteert de aanwezige bezoekers op een aantal prachtig gezongen nummers. Met name bij haar ingetogen nummers komt die zang erg goed tot zijn recht. De donkere ondertoon van een paar van haar liedjes mengt zich goed met haar zuivere en toch breekbare zangstem. De vergelijking met artiesten als Angel Olsen en Daughter is dan snel gemaakt. Waar ze voor moet waken is dat ze niet het zoveelste meisje met een gitaar wordt. Haar gitaarpartijen zijn bij enkele nummers net iets te standaard. Ze weet juist te verbazen met de nummers waarin die begeleiding aan haar zang ondergeschikt is. Het zijn die momenten waarop het publiek met volle aandacht van haar nummers geniet. (RH)
The Scope
Bij de tweede sessie van The Scope in klerenwinkel Marc O’Polo is het vanaf het begin volle bak, precies zoals de eerste sessie. In de smalle winkel hopen de mensen zich op en komen buitengangers af op het vrolijke geluid van de tweemansformatie. Gekleed naar de winkel waarin ze spelen weten Mick van Heijningen en Ruben van Hemmen veel winkelpubliek te trekken. Echt shoppen is lastig in deze drukte, maar gezellig is het wel. De winkel biedt ondertussen prosecco en frisdrank aan de luisteraars aan, die kunnen meezingen met bekende covers die voorbij komen. Ook eigen repertoire wordt gespeeld want, zegt frontman Van Heijningen: “Met zoveel luisteraars hebben we wel gelijk goede promotie voor onze eigen nummers.” Deze nummers doen niet onder voor de covers, en hebben iets weg van singer-songwriters zoals Justin Nozuka en John Mayer. Elke cover wordt op een originele manier vertaald door The Scope, en vooral het slotnummer Happy van Pharell Williams maakt indruk. Dat vindt het publiek ook, en blijft dat ook de gehele tijd tussen de broeken en shirtjes staan. De handen raken geen kleren aan, maar zijn in het applaus wel duidelijk aanwezig. (NK)
Feaver
De Rotterdamse indie/folk-band Feaver staat voor een redelijk gevulde Coffee Company op het moment dat zij beginnen met spelen. Het lijkt wat onrustig, maar zodra de eerste noten klinken hebben de bezoekers aandacht voor de band. Feaver speelt een vermakelijke mix tussen uptempo en wat meer ingetogen liedjes, waar de muzikaliteit en veelzijdigheid vanaf spat. Tijdens de rustigere nummers begint het publiek wat te roezemoezen, waardoor deze liedjes niet helemaal tot hun recht komen. Toch weet de band de aandacht van het publiek erbij te houden door een goede dosis humor te brengen tussen de nummers door. Dit zorgt ervoor dat het publiek blijft luisteren tot het einde van de set. (MS)
Gentleman Skull
Het zijn de allerlaatste optredens van de band Gentleman Skull. Op 31 oktober gaven de mannen een afscheidsshow, nu staan ze in Koko Toko voor Walk-In Concerts. De winkel is al goed vol wanneer ze beginnen en er komen steeds meer mensen bij. Ook willekeurige voorbijgangers komen even binnen en blijven hangen. Want de band is goed. Zanger Charlie Trigger heeft een prachtige rauwe stem en de muziek zit intelligent in elkaar. Regelmatig komen er onverwachte ritmewisselingen voorbij, die de luisteraars aangenaam verrassen en hen alert houdt. Ze spelen minder stevig dan sommige mensen misschien gewend zijn. Drummer Abel Felix heeft een theedoek over zijn drum gelegd, waardoor het zachter klinkt. Tijdens een van de nummers gebruikt gitarist Chiron Schut de bottleneck op een heel subtiele manier, wat voor een kippenvelmoment zorgt. Nadien wordt er luid geklapt. Het is voorlopig het laatste applaus voor de band en het is terecht een warm applaus. (LZ)