Bij binnenkomst is de stad Groningen gelijk verdwenen. Hoewel twee steile trappen naar boven gaan, lijkt De Gym underground gebied. Dit is geen plek voor het grote publiek, maar wel een plaats om met gelijkgestemden samen te komen. Het publiek bestaat voor een groot deel uit dertigers en veertigers. Als Steve Gunn opkomt, blijkt dat hij ook de jongste niet meer is. Zijn jarenlange ervaring zorgt echter voor een relaxte sfeer en overtuiging op het podium. Naast Gunn staan zijn broer en hun neef. De familietrekjes zijn duidelijk te zien in de ingetogenheid van het spel zodra de eerste klanken ingezet worden. Volledig instrumentaal begint Steve Gunn zijn toeschouwers mee te trekken in de muziek.
Steve Gunn sleurt je de melancholische maandagavond in
Amerikaanse country/folk die de week doet omgooien
Vorige week woensdag werd bekend dat de Amerikaanse muzikant Steve Gunn de maandag daarop al in De Gym zou staan. De organisatie van De Gym is er trots op dat deze jonge New Yorker met zijn twee muzikale kompanen naar Groningen komt. Dat het een maandag is, maakt niet uit: 'Muzikale maandag' klinkt toch best goed in de oren? Tenminste, dat dacht het publiek van de bovenzaal van De Gym. Naar aanleiding van zijn nieuwe album Way Out Weather doet Gunn een Europatour, waarbij Groningen niet eens op de kaart stond. De band had een vrije dag tussen Brussel en Liverpool in en strandde in onze stad, zodat de sleur van de week er meteen uitgehaald wordt.
Familieformatie
Droge oceaan
Na een langzame opbouw zijn daar de eerste woorden die Gunn spreekt. Heel even aarzelend in het begin, maar vol met passie, zingt hij zijn gevoelige teksten. Elk nummer duurt meer dan vijf minuten, maar verveelt geen moment. Gunn houdt de aandacht van zijn luisteraars vast. Sommige mensen gaan voor het gemak op de grond voor het podium zitten, volledig in hun eigen wereld. Vrijwel alle hoofden in de zaal knikken mee, en het lichaam heeft ook de behoefte heen en weer te bewegen op de desert-blues geluiden. De grenzen in De Gym vervagen. De oceaan lijkt droog te staan.
Decent
Halverwege de set blijkt er wat moeite te zijn met de techniek. Gunn waarschuwt bij het inpluggen van zijn akoestische gitaar telkens al voor de ‘feedback’, maar midden in een nummer is het toch wel storend. Het publiek rekent Gunn er echter niet op af, en blijft in trance. De zaal lijkt op dit moment wel wat leger, maar dat is ogenschijnlijk slechts een rookpauze. “Everyone having a decent time?” vraagt Gunn aan zijn publiek. “Well, like ten people said yes, that sounds good to me.” Een Amerikaan met een goede dosis droge humor, dat wordt gewaardeerd door het publiek.
Afvuren
Gunns spijkerjasje is al snel uit, en nu volgt ook de blouse. Zodra de drie mannen weer inzetten, begint Gunn met het afvuren van zijn emotie. Zijn gitaarspel is indrukwekkend en broer bassist en neef drummer begeleiden Gunn goed. De tijd is kwijt. Na een lange set van ongeveer anderhalf uur komt er een toegift van twee nummers. Het allerlaatste nummer doet Gunn alleen. “This is definitely my last song. I can feel it.” Nou Gunn, jij kan het weten. Schiet je stem maar op ons af.