Na de tour van hun vierde album Between Darkness and Wonder (2003) ging Lamb voor onbepaalde tijd uit elkaar om tijd te kunnen besteden aan soloprojecten. Vijf jaar later, in de zomer van 2009, kwam de formatie weer samen om op te treden op een aantal festivals. Die tour was zo succesvol dat ze besloten Lamb weer te reanimeren, met het album 5 (2011) als resultaat. Zesde en laatste album Backspace Unwind zag vorige maand het levenslicht. Ruim voldoende materiaal om uit te putten dus, deze dinsdag in de kleine zaal van de Oosterpoort. De kern van de Britse formatie, bestaande uit zangeres Lou Rhodes en producent Andy Barlow, is aangevuld met bassist Jon Thorne.
Diepste respect voor 'genre-bending' Lamb
Formatie weet na 20 jaar nog steeds te betoveren
Lamb omschrijft hun gelijknamige eerste album uit 1996 zelf als 'genre-bending'. Hetzelfde stempel kan je drukken op hun latere werk. Duidelijke invloeden zijn triphop, drum&bass, klassiek en jazz - en hier en daar een vleugje house, techno, dubstep, rock, of wat zich nog maar meer laat lenen. De gesampelde hartslag van Lou’s ongeboren zoon bijvoorbeeld, op Alien. Al vanaf hun eerste nummer, Cotton Wool, oogst de karakteristieke sound van Lamb veel lof bij liefhebbers van triphop en daarbuiten. Twintig jaar verder hebben ze er zes albums mee weten te vullen, met Backspace Unwind als meest recente.
Lamb opent met In Binary, afkomstig van Backspace Unwind. Ook al is het slechts een paar weken uit, het publiek is duidelijk al vertrouwd met het nieuwe album. Het oudere werk kan echter op de meeste bijval rekenen. Vanaf het derde nummer Butterfly Effect voert Lamb de zaal volledig mee. Die betovering weten ze te behouden tot aan het laatste van de ruim tien nummers die volgen.
De feeërieke stem van Rhodes is wat de muziek van Lamb zo aangrijpend maakt en zorgt voor een unieke sound. Haar vocalen zijn de perfecte aanvulling voor de anders haast onverteerbare breakbeats: ze zwakken af waar nodig, zorgen ervoor dat er op heftige glitch-hop alsnog gedanst wordt - zij het vooral intuïtief. Rhodes’ stem maakt de boel nog net een tandje intenser, spiritueel haast. Live klinkt ze zelfs nog sterker dan op band. De emoties lopen her en der flink op. Tijdens Gabriel springt Barlow zelfs van het podium om een huilende toeschouwer te troosten: “She really needed a hug!”.
Het diepe respect van het publiek voor Lamb is de gehele avond voelbaar. Op elke beat wordt gretig gedanst. Tijdens vocale stukken is het in de zaal verder muisstil. Mensen staan als bevroren de teksten van Rhodes te absorberen. Ogen gaan dicht, stelletjes kruipen in elkaar. Verrassend weinig mensen zingen de tekst mee, ook al kennen ze de woorden wel degelijk. Men is te druk met ademloos luisteren of erkent gewoonweg dat dit niet de plaats is voor meezingers. Tijdens de toegift beloont Lamb met Cotton Wool. Het publiek ploft uit elkaar van genot. Dit was stiekem toch die ene waar ze op wachtten.