Rhythm & Blues Night 2014 eindigt met rock 'n roll feestje

The Sonics zorgen voor een spetterende afsluiting

Tekst en Foto's: Harold Zijp en Jan westerhof ,

Achttien bands verdeeld over vijf podia in ruim zeven uur: 3voor12 groningen stortte zich een avond en nacht in het jaarlijkse Rhythm & Blues Night in de Oosterpoort. En kwam er en passant weer achter dat er geen houdbaarheidsdatum aan muziek hoeft te zitten.

De Rhythm & Blues Night in Groningen heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een redelijk "breed" festival waar veel verschillende muziekstijlen aan bod komen. Dit jaar was er op voorhand niet echt een grote publiekstrekker geprogrammeerd: met Johnny Lang, Tedeschi Trucks Band en Pokey Lafarge als headliners was het de vraag of de zalen vol zouden lopen. Dat valt alleszins mee; het is druk zat. De avond komt een beetje moeizaam op gang, maar het feestje barst na twaalven alsnog goed los wanneer achtereenvolgens King Khan, Pokey large en The Sonics de boel goed in beweging brengen. (HZ) 

The Band of Heathens is geïnspireerd door Amerikaanse helden als Bob Dylan en Tom Waits. Helaas maakte de band hun eigen heldhaftigheid niet helemaal waar. Of het aan een gebrek aan uitstraling lag of dat er vandaag geen chemie was? Het geheel kwam wat mat over. (JW)

Jonny Lang heeft in de VS al een aardige reputatie opgedaan door in voorprogramma's van vele grootheden te staan. Tegenwoordig is hij ook op eigen kracht veelgevraagd. Een beetje teveel 'spierballen bluesrock', maar Lang durft wél de rust te zoeken in zijn set om vervolgens weer uit te pakken. Degelijk, maar niet spannend. (HZ)

Wat nog te zeggen over The Tightropes? Ze hebben in Groningen op bijna elk podium gestaan. De heren brachten al twee EP’s uit uit en spreiden nu hun vleugels uit over de rest van Nederland; ook het buitenland lonkt. Op de Rhythm & Blues Night spelen ze eerst nog wat onwennig, maar eenmaal bezig voorzien ze de volle entre zaal van een prima pot 
blues rock van de 'Ropes'. (JW)

Marc Ford was de gitarist van Black Crowes: dat schept verwachtingen. Die worden gedeeltelijk ingelost, want Ford en zijn band zetten een lekker lome pot westcoast rock neer. Het wordt duidelijk dat je ook met vier gitaren een lekker 'open' geluid kan bouwen. Ford is als gitarist beter dan als zanger, ook de spanningsboog is niet geweldig. Al met al een voldoende - maar de vonk slaat helaas niet over. (HZ)

 

Sarah Lee Guthrie, inderdaad kleindochter van Woody Guthrie. Ze ziet deze bekendheid niet als een last, maar als een zegen. Ze is dan ook gezegend met een prachtige stem. Samen met Johnny Irion, haar man, speelde ze in 2009 al eerder op de Rhythm & Blues Night. Toen pure folk; nu wordt het allemaal wat steviger neergezet. Je merkt wel aan het publiek: je bent liefhebber of niet. Maar dat het geen gebrek heeft aan muzikaliteit en passie, staat vast. (JW)

Drippin' Honey is één van de Nederlandse bijdrages aan het festival. Bestaat die band nog? Ja, want na een hiaat van tien jaar is de band rond ex Jack of Heart Kim Snelten weer aan het spelen geslagen. Nu speelt Drippin' Honey meer traditionele blues die op een aardig losse manier gebracht is, zonder al te veel spierballenvertoon. Maar wanneer begint het feestje? (HZ) 

JJ Grey & Mofro: als je JJ nog nooit hebt horen zingen moet je even blijven luisteren om het te kunnen plaatsen. Rauwe en een afwisselende rock blues. De band is goed op elkaar ingespeeld; dit biedt ruimte voor een onderlinge cohesie waarin ze het publiek mee nemen. Een goed optreden. (JW)

Partytime! Wanneer de in een gouden gewaad en bijpassende verentooi gehulde Arish Ahmad Khan - beter bekend als King Khan -  het podium betreedt, gaat de zaal los. Dat kan ook niet anders, want de op een fundament van garagerock steunende soul swingt en rockt tegelijk. De band springt wild in het rond - net zo makkelijk in het publiek -  en Khan ziet dat het goed is. En zo wordt de Foyer drie kwartier goed in beweging gehouden. (HZ)

Net bijgekomen van King Khan en daar staat de volgende oude bekende al te wachten: Pokey Lafarge. Pokey heeft in redelijk korte tijd zo'n zes keer in Groningen gespeeld. Hierdoor heeft hij een behoorlijke reputatie opgebouwd: een mix van country swing, jazz en ragtime. Ook vanavond wordt de grote zaal soepel en geroutineerd ingepakt door de charismatische Pokey die de zaal massaal aan het zingen krijgt. Niet verrassend (meer), maar wel leuk. (HZ)

Soul, rock, jazz en blues: alles herken je tijdens het optreden van Tedeschi Trucks Band. De bandleden hebben afzonderlijk veel ervaring opgedaan. Dit kan tegen je werken als je een band met tien (!) leden begint. Dit is zeker niet het geval bij Tedeschi Trucks Band. Met Derek Trucks centraal als een weergaloze gitarist en Susan Tedeschi met een dijk van stem wordt een prachtige set voor een propvolle en soms uitzinnige grote zaal neergezet. Dit wil je vaker horen,  zonder meer één van de opvallendste bands van de avond. (JW)

Strychnine, Psycho en The Witch: iedere ware rock 'n' roll liefhebber kent ze en ze behoren tot de canon van het genre. De mannen achter deze klassiekers zijn The Sonics uit Tacoma, Wa. In de vroege sixties waren ze al een klap ruiger dan hun tijdgenoten en daarmee grondleggers van het garagerock genre. In 2007 kwamen ze weer bij elkaar, en tijdens de Rhythm & Blues Night bewijzen ze dat aan goede muziek geen houdbaarheidsdatum hoeft te zitten. Mede dankzij de 'nieuwe' drummer Dusty Watson (o.a. Dick Dale, the Queers en The Supersuckers) wordt er een dampende set neergezet doordat deze (bijna) zeventigers de zaal helemaal op haar kop zetten. Een mooi besluit van een wat lastig op gang gekomen festival dat allengs leuker wordt. (HZ)