De tent staat vol als de Groningse rapper Kraantje Pappie aan zijn optreden begint. Ondanks dat het een thuiswedstrijd is, duurt het toch even voor het publiek loskomt. Wanneer na een paar nummers Feesttent wordt ingezet, verandert de tent ook daadwerkelijk voor even in een feesttent. De sfeer zakt vervolgens weer in, maar met diverse oproepen tot publieksparticipatie ("Nul! Vijf! Nul! Groningen! Met z'n allen!") en stampende beats weet Kraantje uiteindelijk de tent te laten springen en bouncen tot op het eind.

Eli "Paperboy" Reed gaat voor een nieuw geluid. Na jarenlang als retro act opgetreden te hebben, wil hij nu voor radio-succes gaan. Dat levert het matige album Nights Like This op. In een gefaalde poging probeert de soulzanger bij het succes van Maroon 5 aan te sluiten. Het optreden staat vandaag dan ook vol met makkelijke meezingmomenten. De performer Reed maakt het echter meer dan goed. Enthousiast rent hij het podium op en neer. Wanneer hij zijn keel opentrekt, verwacht je echt niet dat er een blanke dertiger op het podium staat. Dat alleen al laait het enthousiasme op. De setlist wordt dan ook nog aangevuld met enkele oude nummers en al snel pakt Eli "Paperboy" Reed het publiek in. Bovenal lijkt het makkelijk meezingen precies wat het Bevrijdingsfestival tegen het vallen van de avond nodig heeft.

"Ik wil jullie een jonge rapgod voorstellen, net in de game," klinkt het door de Sensa Urban tent die vooral vol staat met studenten, hip-hop fans en groepjes middelbare scholieren. Komt er een nieuwe rapper op het podium? Nope. Sticks, Winne, Jiggy Djé en Dr. Moon zijn niet zo jong meer, maar kondigen twee oude tracks aan met een gevoel voor nostalgie: Hoedenplank en W.I.N.N.E. (W.I. DUBBEL-N É!). Spaanse Vlieg van de Fakkelbrigade komt ook langs en natuurlijk ook de langharige Space Kees. Gitarist Norman Kapoyos is erbij om te laten zien hoe funk gemaakt wordt. Jermain van de Bogt (Wudstik) verzorgt de piano en loepzuivere falsetto serenade bij Het Licht. Hoewel afsluiting Doag verloopt, wordt het repertoir van Great Minds zelf strak uitgevoerd en met gevoel voor podium, feest en muziek. Je kunt niets anders bedenken dan dat deze gasten volwassen zijn qua muziek en leven in de allerbeste zin van het woord.

Coely komt het podium op met zelfvertrouwen dat een rapper past. De Antwerpse rapster en zangeres is door Studio Brussel onlangs gekroond tot “festivalkoningin”. Ze maakt deze titel meer dan waar. Om twee uur ’s middags is het moeilijk om een tent als de Sena Talent Stage vol te krijgen, maar Coely lukt het zowaar. Aan het begin van haar set staan er vooraan een man of dertig enigszins ongemakkelijk met hun armen over elkaar geslagen; aan het einde is de tent goed gevuld en wordt er meegedanst en geklapt. Het lukt Coely het publiek te laten feesten, maar ook om ze stil te krijgen wanneer ze een nummer helemaal a capella zingt. Ook voor de luisteraar die niet van hiphop houdt, is dit meer dan goed te pruimen.

Voordat de mannen van The Hives opkomen, hebben ze de lachers op hun hand, vanwege een geluidsband met daarop een knullig vals gespeelde versie van Also Sprach Zarathusta (Richard Strauss). Dit nummer is overigens bij het grote publiek ook bekend door de film 2001: A Space Odyssey. De lach blijft leidend tijdens het optreden van deze Zweedse band die al aardig wat jaren meedraait. Dat de mannen de nodige podiumervaring hebben opgedaan, is duidelijk te merken. Ook al is vrijwel elk nummer van het kaliber 'volle kracht vooruit', de band verveelt niet. Hits als Hate to say I told you so en Tick Tick Boom worden uit volle borst meegezongen door het publiek. Excentrieke leadzanger Pelle Almqvist zorgt voor de nodige rustpauzes tussen de nummers. Zijn komische arrogantie heeft iets charmants. En wanneer hij constateert dat het niet uitmaakt wat hij zegt, omdat het publiek toch wel gaat joelen heeft hij gelijk. (Voor de mensen die heel goed hebben gekeken: er waren ook nog twee ninja’s)

Met Kakkmaddafakka heeft het bevrijdingsfestival een gezellige afsluiter in huis gehaald. Één probleem: Kakkmaddafakka is geprogrammeerd na The Hives. En The Hives waren nogal overweldigend, zodat de heren van Kakkmaddafakka op het podium nogal tam lijken. Na een paar nummers benoemt de frontman het probleem. Ze zijn nogal starstruck, omdat ze The Hives één van de beste bands van de wereld vinden. Dat het begin van de set uit nogal tamme nummers bestaat, helpt ook niet mee bij de poging om een wervelend optreden te verzorgen. Gelukkig zijn er twee achtergronddansers (een tweeling zelfs) waarvan de Backstreet Boys nog wat op zouden kunnen steken. Vermakelijk om te zien. En als Kakkmaddafakka halverwege de set eenmaal op stoom is, krijgt het Bevrijdingsfestival publiek toch nog de dansbare afsluiter die het verdient.