Hoewel de eerste artiest uit ons buurland komt, is dit Mari Mana’s eerste optreden in Nederland. De Berlijnse zangeres opent de avond rustig met lieve singer-songwriter liedjes op de gitaar. Mana heeft een prachtige en zuivere stem waar ook nog veel kracht achter zit. Deze benut ze echter niet altijd volop. De zang valt af en toe wat weg onder haar eigen begeleiding, zeker als ze een loopstation voor percussie gaat gebruiken. Dat haar zangtalent niet altijd duidelijk te horen is lijkt voornamelijk te komen door onzekerheid. Vrijwel gedurende het hele optreden kijkt Mana naar de grond en ze maakt weinig contact met haar publiek. Gelukkig kan er aan het einde wel een glimlach vanaf en is zowel Mana als het publiek zeer tevreden, ook al weten ze allebei dat er meer uit te halen valt.
Melodica Festival Dag 2: een avond met veel primeurs
Bezoekers krijgen een gevarieerd programma binnen hetzelfde genre voorgeschoteld
De tweede dag van het Melodica Festival vindt plaats in de bovenzaal van Huis De Beurs. Hoewel de ruimte vrij groot is, lijkt deze al snel kleiner door de opgestelde stoelen en banken. De bovenzaal is als een knusse huiskamer ingericht en nodigt uit om te zitten. De balkondeuren staan nog open om wat frisse lucht naar binnen te laten, maar bij aanvang om 20:00 uur gaan deze dicht en worden de lichten gedimd. De magisch mooie avond gevuld met folkmuziek kan beginnen.
Mari Mana
The World of Dust
Tussendoor gaan de balkondeuren weer open en is er een kwartiertje de tijd om even bij te komen. Huis De Beurs stroomt inmiddels aardig vol en dat is ook aan de temperatuur te merken. Zeker als de deuren weer dicht gaan en het bezoekersaantal is verdubbeld om te luisteren naar de tweede act: The World of Dust. Dit soloproject van Stefan Breuer (I am Oak, The Subhuman en Lost Bear) is nog nooit live vertoond, dus daar is de tweede primeur.
Breuer zit op een krukje met zijn gitaar, maar heeft nog iets extra's: een diashow met plaatjes die hij zelf heeft uitgeknipt en opgeplakt. Tientallen collages passeren achter hem terwijl hij de meest gevoelige en ingetogen nummers speelt. Soms levert dat een nogal vervreemdend effect op, aangezien het plaatje niet altijd bij de tekst past. De afbeeldingen zijn echter kleine kunstwerkjes en worden door het publiek gewaardeerd. Hoewel de akoestische liedjes van The World of Dust vrij kort zijn, word je als luisteraar telkens weer meegezogen. De stilte tijdens de nummers is al overweldigend. Daarna klinkt het applaus nog overweldigender.
Dad Rocks!
Ook voor de derde act is het Melodica Festival het eerste optreden in Nederland. Drie IJslandse mannen vormen samen de band Dad Rocks!. Perfect op een rij staat deze bijzondere formatie: een frontman die tevens gitarist is, een trompettist en een violist. Dad Rocks! maakt een unieke mix van folk-, pop- en lo-fi-muziek waarop best gedanst kan worden. Jammer dat er nog zo veel stoelen voor het podium staan en iedereen blijft zitten. Toch kan er ook zittend van deze muziek genoten worden en dat doet het publiek dan ook. Frontman Snævar Njall Albertsson gaat helemaal los en zorgt voor een gezellige en zorgeloze sfeer. Het optreden krijgt iets speciaals doordat een van de organisatoren, Harmen Ridderbos, plaatsneemt achter het drumstel en het publiek bij het laatste nummer al snel kan meezingen.
Hello Piedpiper
Na de wat hardere folkmuziek van Dad Rocks! gaan we weer terug naar een singer-songwriter die in zijn eentje op het podium staat. De Duitse folkzanger Hello Piedpiper komt gelijk binnen met zijn hartverwarmende stem die ontzettend veel draagkracht heeft. Naast zijn zuivere zang heeft Hello Piedpiper een indrukwekkende gitaar- en loopstationbeheersing: bij vrijwel elk nummer is hij in de weer met stukjes opnemen en laten herhalen. Het publiek kijkt gefascineerd toe hoe elk nummer een prachtige gelaagdheid in zich krijgt en alle liedjes toch op zichzelf staan. Aan het harde applaus te horen lijkt dit de favoriet van de avond en dat is zeker terecht.
Hello Piedpiper vertelt dat hij een grote fan is van Western Movies en dat veel muziek van hem daar ook op geïnspireerd is. Als hij begint met fluiten en een tamboerijn erbij pakt, waan je je even in Texas. Het is spijtig om teruggetrokken te worden naar Groningen bij de laatste noot. De fantasiewereld is nou net zo mooi.
Our Minor Fall
Na een kleine uitloop betreedt een half uur later dan gepland de laatste act het podium: Our Minor Fall. Uit eigen land net als The World of Dust, maar nog nooit eerder opgetreden in Groningen. Het podium staat bomvol met zes muzikanten die, op de drummer na, allemaal staan. Het publiek heeft inmiddels ook alle stoelen aan de kant geschoven en staat voor de druk bewegende band mee te knikken. De eerste voetjes gaan van de vloer tijdens dit energieke concert en de opzwepende folkmuziek vult de volledige ruimte. Hoewel de zang af en toe iets te hard wordt ingezet en soms uit de bocht vliegt, lijkt de rauwe stem van frontman Luke de Jong een kopie van Marcus Mumford (Mumford & Sons). De jonge band zet een strak optreden neer, wat smaakt naar meer.