Energiek en gejaagd Cloud Nothings is imponerend goed

Volgepakte Vera gaat los op de Amerikaanse band

Tekst: Wymer Praamstra Foto's: Harold Zijp ,

Waar ’s middags Cloud Nothings nog de tent afbrak op het Dauwpop Festival is het diezelfde avond in Vera weer raak. Twee keer op één dag met een geweldige bak herrie imponeren, is niet alle bands gegeven. Voor de hoofdact begint, weet voorprogramma Ryley Walker de vele pratende bezoekers helaas niet echt te overstemmen.

Zonde dat een man als Ryley Walker niet de aandacht krijgt die hij verdient. Zeker omdat het aan de praatjes tussen zijn nummers door ook nog een aimabele vent blijkt te zijn. Met zijn folky akoestische nummers is Walker misschien een wat vreemde combinatie met Cloud Nothings, maar toch weet hij bij momenten te imponeren met zijn vliegensvlugge gitaargepluk en rauwe, oprechte stem. Bij vlagen is het hypnotiserend door het repetitieve element dat veel van zijn nummers kenmerkt. Jammer dat niemand in de zaal hier oog en oor voor heeft.

Cloud Nothings is niet te vergelijken met het rustige voorprogramma en het blijkt dan ook snel dat hier wel de volledige aandacht van het publiek op gericht is. Sinds zanger en gitarist Dylan Baldi ontdekte dat hij een talent had voor het schrijven van liedjes, ging hij op zijn computer in zijn eentje nummers maken en online verspreiden. Hij werd al snel opgepikt en had voor zijn eerste live optreden een band nodig. Zie daar de geboorte van Cloud Nothings.

De eerste twee albums bleven redelijk onder de radar van de bekende muziekbladen en –websites, maar vanaf het derde album, Attack On Memory, liep het ineens storm. Pitchfork en aanverwante websites doken er bovenop en over de hele wereld liepen de boekingen binnen. De stijl veranderde op dit derde album van lo-fi garagepunk naar harde verwoestende indierock. Baldi bleek naast murmelend zingen ook een behoorlijke schreeuw in huis te hebben en dit kwam in de meer duistere nummers als No Future/No Past en Wasted Days naar voren. Inmiddels is er een vierde album die deze lijn doorzet, maar zo mogelijk nog pakkendere liedjes en melodieën heeft.

De vorige keer dat de mannen in Vera stonden, was het eerlijk gezegd niet fantastisch. Een beetje mat en zonder passie werd er door de set heen geworsteld. Dag en nacht verschil met vanavond gelukkig. Het viertal is een drietal geworden, maar ze klinken tien keer beter dan eerst. Het is even wat worstelen met het geluid in het begin, maar als dit eenmaal wat beter is, blijkt dat Cloud Nothings door het vele spelen is veranderd in een fanastisch energieke en gejaagde liveband.
 
Naast Dylan Baldi, die met name in de ruigere nummers veel indruk maakt, is de drummer de grote held van het podium. Door zijn onvoorstelbare tempo speelt hij niet foutloos, maar hij legt er een gigantische hoeveelheid energie en snelheid in, waardoor hij de dragende kracht van de band is. Het hele laatste album komt in de korte set voorbij, waarbij vooral Quieter Today en het razendsnelle Giving Into Seeing indruk maken. In dit laatste nummer gaat het van hard naar harder naar oorverdovend terwijl de schreeuwende Baldi als een bezetene zijn teksten uitspuwt. Uiteraard ontbreken ook de prijsnummers van het vorige album niet. Onder andere Fall In en Stay Useless zijn live nog steeds fantastische nummers.
 
Ondertussen gaat vanaf het eerste nummer ook bij het publiek het gas erop. De energie komt vanavond duidelijk van twee kanten. De dansende meisjes vooraan worden door de springende jongens omvergebeukt, maar doen later vrolijk mee. Het is dan ook nog veel te vroeg als de drie het voor gezien houden. Gelukkig is er snel de toegift waarin met Wasted Days misschien wel het beste Cloud Nothings nummer voorbij komt. Na een paar keer couplet en refrein lijkt het nummer voorbij, maar dan volgt het spannende psychedelische middenstuk die langzaam opbouwt naar de ultieme climax na een minuut of tien. Een beter einde kun je je niet wensen.