Tijdloze muziek, met invloeden uit country, blues en de betere alternatieve rock, dat is wat Phosphorescent al jaren laat horen. De traditionele Amerikaanse muziekstijlen komen stuk voor stuk voorbij. De laatste albums kennen een wat groter, voller, bandgeluid. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Pride en hun tributealbum aan Willie Nelson, waar intieme folksongs de boventoon voeren. De laatste keer, in 2008, dat Houck in Vera stond was hij dan ook alleen. Bij zijn terugkeer vanavond heeft hij een retestrakke band om zich heen verzameld, waarmee hij een paar dagen eerder op Glastonbury al veel indruk maakte.
Ervaren Phosphorescent geeft een lesje Americana in Vera
Lyla Foy als degelijk voorprogramma
Sinds 2001 is Matthew Houck al bezig onder zijn moniker Phosphorescent. Zeven albums later zijn grote podia en de betere festivals eerder regel dan uitzondering voor de Amerikaan. Eigenlijk is hij het formaatje Vera inmiddels ontgroeid. Met zijn fantastische band laat hij dat vanavond eens te meer horen.
Maar eerst mag Lyla Foy het podium betreden. De Londonse dame heeft dit jaar het prima album Mirrors The Sky uitgebracht, waarmee ze boekingen in heel Europa heeft weten te krijgen. Waar op het album elektronica en het ‘klassieke meisje met gitaar' vermengen tot een spannende mix, is dit live verrassend genoeg anders. In Vera staan er slecht twee mensen op het podium. Foy zelf met gitaar en een bassist die tevens de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Resultaat is dus dat de elektronica buiten schot blijft en de nummers kaal geïnstrumenteerd gebracht worden. Het is degelijk, met name door de zeer goede stem van Foy, maar erg spannend is het niet.
Het is meteen een hele omslag als Phosphorescent begint. Een ontzettend vol geluid vult Vera tot in de kiertjes en het is duidelijk dat de bandleden elkaar naadloos aanvoelen. Twee gitaren, bas, drums, percussie en orgel/piano worden door de zes bediend. Allemaal spelen ze volledig in dienst van het totale geluid. Hoewel er eigenlijk elk nummer wel één instrument uitspringt. De traditionele lap steel gitaar valt met name op en het fantastisch bespeelde orgel heeft een prominentere rol dan op de platen. Toch is het voornamelijk de bijzondere, ietwat wankele, maar prachtig geëmotioneerde stem van Houck die het geluid van Phosphorescent bepaald.
Hoewel de setlist voornamelijk uit nummers van Muchacho bestaat, is het met name het werk wat hier niet op staat, dat grote indruk maakt vanavond. Tell Me Baby (Have You Had Enough) van het vorige album is hartverscheurend gespeeld, met een climax die live kippenvel bezorgd. Ook Dead Heart uit 2005 komt zeer goed uit de verf. Phosphorescent weet zich makkelijk staande te houden en lijkt af en toe zelfs een beetje verveeld door de routine van het dagelijks spelen. Logisch misschien als je normaliter voor een aanzienlijk groter publiek speelt.
Als na een dikke 50 minuten de normale set voorbij is, volgt uiteraard de verplichte toegift. Houck speelt Prijsnummer Wolves helemaal alleen. Prachtig is het einde, waarin hij steeds een nieuw laagje sampled, elke keer op verschillende manieren en toonhoogtes gezongen. Vervolgens covert hij Vern Gosdin' Any Old Miracle Will Do samen met zijn organiste, mooi klein en intiem gebracht. In de tweede toegift, bij het epische Los Angeles, mogen nog één keer alle remmen los en komt wederom naar voren hóe goed deze band is.