Tijdloze muziek, met invloeden uit country, blues en de betere alternatieve rock, dat is wat Phosphorescent al jaren laat horen. De traditionele Amerikaanse muziekstijlen komen stuk voor stuk voorbij. De laatste albums kennen een wat groter, voller, bandgeluid. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Pride en hun tributealbum aan Willie Nelson, waar intieme folksongs de boventoon voeren. De laatste keer, in 2008, dat Houck in Vera stond was hij dan ook alleen. Bij zijn terugkeer vanavond heeft hij een retestrakke band om zich heen verzameld, waarmee hij een paar dagen eerder op Glastonbury al veel indruk maakte.

Het is meteen een hele omslag als Phosphorescent begint. Een ontzettend vol geluid vult Vera tot in de kiertjes en het is duidelijk dat de bandleden elkaar naadloos aanvoelen. Twee gitaren, bas, drums, percussie en orgel/piano worden door de zes bediend. Allemaal spelen ze volledig in dienst van het totale geluid. Hoewel er eigenlijk elk nummer wel één instrument uitspringt. De traditionele lap steel gitaar valt met name op en het fantastisch bespeelde orgel heeft een prominentere rol dan op de platen. Toch is het voornamelijk de bijzondere, ietwat wankele, maar prachtig geëmotioneerde stem van Houck die het geluid van Phosphorescent bepaald. 

Hoewel de setlist voornamelijk uit nummers van Muchacho bestaat, is het met name het werk wat hier niet op staat, dat grote indruk maakt vanavond. Tell Me Baby (Have You Had Enough) van het vorige album is hartverscheurend gespeeld, met een climax die live kippenvel bezorgd. Ook Dead Heart uit 2005 komt zeer goed uit de verf. Phosphorescent weet zich makkelijk staande te houden en lijkt af en toe zelfs een beetje verveeld door de routine van het dagelijks spelen. Logisch misschien als je normaliter voor een aanzienlijk groter publiek speelt.