Other Lives: zowel vertrouwd als vernieuwend

Nieuwe en oude nummers wisselen elkaar af in De Oosterpoort

Tekst: Jilt Jorritsma Foto's: Bob de Vries ,

Na ruim twee jaar geleden in een uitverkochte Vera te hebben gestaan, keert de Amerikaanse indie-folk band Other Lives vanavond terug naar Groningen. Vera bleek dit keer te klein, waardoor de kleine zaal van De Oosterpoort het nieuwe decor werd. Een opmerkelijke keuze, want op een kleine EP na heeft de band sinds het succesvolle Tamer Animals geen nieuw materiaal meer uitgebracht. Sinds het optreden in Vera zijn een hoop dingen dus onveranderd gebleven, maar er zijn wel degelijk nieuwe elementen in de show aanwezig. Het optreden in De Oosterpoort voelt daardoor zowel vertrouwd als vernieuwend aan.

Nieuwe gezichten, bekende geluiden

Singer-songwriter Geert van der Velde opent de avond onder de naam The Black Atlantic. Van der Velde heeft er onlangs voor gekozen zijn band achter zich te laten om zijn liedjes solo uit te voeren. In hun uitgeklede versie zijn de liedjes van The Black Atlantic erg afhankelijk van de stilte in het publiek, maar door zijn aangrijpende stem weet Van der Velde deze stilte te waarborgen. Zijn uitleg voorafgaand aan de nummers zorgt voor een meeslepende luisterervaring. Het optreden nodigt uit om op 22 Augustus zijn volledige show op Noorderzon te komen bekijken.

Wanneer Other Lives het podium opkomt, is de nieuwe samenstelling het eerste wat opvalt. Na de Tamer Animals-tour zijn twee bandleden uit de band gestapt omdat ze het doorreizende leven niet meer zagen zitten. Celliste Jenny Hsu is ingewisseld door violist Daniel Hart, die ook op de elektrische gitaar een waardige toevoeging blijkt te zijn, en drummer Colby Owens is vervangen door Danny Reisch. Live is van de veranderingen weinig te merken, want gelijk bij opener Dark Horse wordt duidelijk dat de groep uit Stillwater, Oklahoma, nog steeds stevig in zijn schoenen staat.

Wat Other Lives zo interessant maakt om naar te kijken is de wisselwerking die plaats vindt op het podium. De muzikanten veranderen regelmatig, zelfs tijdens nummers, van plaats en instrument waardoor er een bepaalde drukte op het podium onstaat die in schril contrast staat met de rustgevende muziek die uit deze drukte voortkomt. Iedereen loopt de hele tijd heen en weer op zoek naar het juiste instrument en gitaren gaan vaak van hand tot hand. Zo staat Jonathan Mooney met een trompet in zijn ene hand terwijl zijn viool al klaar ligt in zijn andere. Ook frontman Jesse Tabish is een genot om naar te kijken. Terwijl hij zijn keyboard bespeelt, hangt zijn akoestische gitaar al klaar op zijn rug wachtend om bespeeld te worden. De band doet denken aan een geoliede machine waarbij alles perfect op elkaar is afgesteld.

Nieuw Album

Tabish laat weten dat de band met een nieuw album bezig is dat over een maand al uit zou moeten komen. Het Groningse publiek wordt alvast getrakteerd op een voorproefje. In totaal komen er vier nieuwe nummers voorbij. Opvallend is dat deze nieuwe nummers niet zorgen voor een inzakking van de aandacht van het publiek, zoals dat zo vaak gebeurt met nieuw materiaal dat nog onbekend is. Integendeel, de nieuwe liedjes hebben een iets vlotter tempo en worden meer door de synthesizer gedragen in plaats van door de akoestische gitaar, zoals dit bij de oudere nummers vooral het geval was. Tegelijkertijd blijkt het geen probleem voor de nieuwe nummers om op een passende manier aansluiting te vinden bij de rest van de setlist.

Ook de oudere nummers zijn ietwat aangepast. Zo is de bridge van Old Statues veranderd zodat het nummer live beter uit de verf komt en wordt Black Tables in de toegift enkel door Tabish en Hart uitgevoerd. Het zorgt voor een mooie afwisseling. De avond wordt afgesloten met Dustbowl III, een krachtig nummer met zware drums dat zorgt voor een passend einde.

'Yeeha'

Wanneer er na For 12, een stuwend nummer waarin een spaghetti-western gitaar zijn intrede doet, een ‘yeeha’ vanuit het publiek klinkt, komt de band even uit zijn rol als machine en krijgt het publiek een open Tabish te zien die op een leuke manier interactie zoekt met het publiek. Hij laat weten dat nieuweling Hart jarig is en weet het publiek tijdens de toegift zover te krijgen Lang zal hij leven in te zetten. Hart ontvangt het gezang met een ongemakkelijke lach op zijn gezicht, maar geniet er overduidelijk van. De band laat weten blij te zijn om na een avond in het drukke Londen te hebben gespeeld, weer in Groningen te zijn. Dat dit gemeend is blijkt uit de manier waarop de bandleden na afloop bij de merchandise in gesprek gaan met het publiek. Een paar uur later staan ze zelfs bij de De Warhol te genieten van de Groningse cultuur in de vorm van een joint.