Mr Richard
Nadat het aanwezige publiek een 'applausje voor de zon' heeft gegeven, is het aan Mr Richard om het Local Heroes podium te openen. Ondanks het vroege tijdstip zit het grasveld halfvol, tot opluchting van de bandleden: "We waren een beetje bang dat er niemand zou zijn op dit tijdstip", geeft frontman Taeke Damstra toe. De folkband speelt mooie luisterliedjes die goed tot hun recht komen in de relaxte sfeer in de vroege middag. Vooral nummers waarin vocaliste Geertje Damstra centraal staat maken indruk, zoals I Am. Wanneer het rumoeriger begint te worden om het podium heen dreigt de band een beetje weg te vallen, maar in het slotnummer September laten ze zien dat ze een groter geluid ook aankunnen.
Sprokkelhout
De tweede band op het Local Heroes-podium is Sprokkelhout. De leden van Sprokkelhout knallen er flink in. De oorsprong van hun snerende gitaarklanken is zelfs vanaf de Concourslaan, de centrale laan door het park, niet te missen. Hoewel hun experimentele rockmuziek eigenlijk voor een wat verfijnd publiek lijkt te zijn weggelegd, valt die hier ook bij de 'toevallig' toegestroomde festivalbezoekers best in de smaak. En dat is zeker de verdienste van de band, die heeft de nummers voor de korte set goed uitgekozen. Het laatste van de vier nummers eindigt in een lang uitgesponnen instrumenteel spektakel, een mooie finale voor een verder prima verzorgd optreden. Voor de bandleden was de dag waarschijnlijk al goed voordat ze moesten spelen, aangezien de zanger/bassist voor het eerst weer op zijn eigen basgitaar kon spelen. Het instrument was enkele weken geleden verdwenen, maar de band meldt dat het, daags voor dit optreden, gelukkig is teruggevonden.
Miss Montreal
Van de zogenaamde helikopteracts komt dit jaar Sanne Hans, alias Miss Montreal, naar het Bevrijdingsfestival van Groningen om een half uur durend optreden te geven op het hoofdpodium. Ze is dit jaar samen met Dio en Chef'Special ambassadeur van de vrijheid. Voor die gelegenheid zingt Sanne Hans een Nederlandstalig lied ‘over de helden van nu’, die overal op de wereld in oorlogsgebieden vechten voor de vrijheid, ‘en over de helden van vroeger’, van de Tweede Wereldoorlog, haar opa’s. Sanne Hans: “Ik dacht, als ik mijn ambassadeurschap moet vervullen, speel ik een liedje voor mijn opa’s en dan hoop ik dat iedereen luistert.’’ Het liedje is het opvallendste moment in de set. De rest van de speeltijd hebben Hans en haar band voor hun bekende nummers ingeruimd.
Het lukt Sanne Hans tijdens haar optreden niet het publiek in groten getale aan het meezingen te krijgen, hoewel ze dat wel probeert. ‘Als jullie steeds harder zingen, gaat de band steeds harder spelen,’’ zegt Hans op een gegeven moment nog, maar echt beantwoord wordt dat niet. Andersom maakt Hans het publiek enkele keren excuses omdat de band zich zo kort heeft kunnen voorbereiden op dit optreden. Dat laatste is haar door het publiek echter vergeven. Dat is door de zonneschijn allang tevreden gestemd en kan de energie en wilskracht die van het podium komen meer dan waarderen.
Villagers
Voor een overvol grasveld was Villagers om 16:00 uur in een lastige positie. Binnen het wereldje is de Ierse band een grote naam, maar tussen de bekende namen zoals Miss Montreal en de rasperformers zoals Newton Faulkner was de band een vreemde eend in de bijt. Villagers is een band met een bescheiden frontman van weinig woorden: Conor O'Brien. Geen overbodige grapjes of grote verhalen, maar vooral heel veel mooie liedjes. De band maakt muziek voor het luisterpubliek. Ze richten zich tot de mensen die het willen horen, en de aandacht van de zonliefhebbers achterop het grote veld proberen te winnen heeft dan ook geen prioriteit. Daarom was de main stage misschien niet de plek waar de band het beste tot haar recht kwam. De liefhebber die voorin staat wordt echter getrakteerd op een strakke show, met uitschieters als het opzwepende The Waves en het lichtere Nothing Arrived. De mensen die vooraan staan genieten ervan, en de luisteraar op het gras heeft aan een half oor misschien net niet genoeg.