In het voorprogramma staat singer-songwriter Will Samson. Afkomstig uit Engeland, maar wonend en werkend in Berlijn. Samson begeleidt zichzelf op elektrische gitaar en wordt door een toetsenist bijgestaan. Hij maakt mooie luistermuziek, verhalende songs gedragen door een hoge stem. Het is een beetje als de muziek van Volcano Choir, de groep van Jules Vernon, maar niet met zoveel harmoniërende zangpartijen. De muziek gaat steeds weer in nieuwe klanken over, de nummers zijn niet uit couplet en refrein opgebouwd. Samson creëert zo een Sigur Rós-achtige ambiance.
Het voorprogramma is een mooie en passende aanloop naar wat komen gaat: Woods. Woods komt uit Brooklyn, New York en staat onder contract bij het label Woodsist, het label waarbij ook bands als Wavves, Real Estate en Thee Oh Sees onder contract staan. De laatste plaat die verscheen van Woods is Bend Beyond, die werd in het afgelopen najaar uitgebracht. De liedjes van dit album markeerden een kleine stijlbreuk; maakte Woods eerst lo-fi folkmuziek, op het laatste album heeft die meer en meer plaatsgemaakt voor indiefolk en zelfs alt.countrymuziek.
Woods is na twee jaar terug in Groningen. Ook tijdens een concert weet je met Woods nooit precies welke kant het op zal gaan: twee jaar geleden speelde de groep in Vera nog zonder een drummer. Sinds de komst van Aaron Neveu is de drumkit vast bezet. Hierdoor kan multi-instrumentalist Jarvis Taveniere zich op het gitaarspelen concentreren, een belangrijk gegeven voor het verloop van de optredens die Woods nu geeft. Bij de keuze van nummers wordt niet sterk afgestemd op de muziek van één album, de nummers zijn meer uitgekozen voor het concert.
De band speelt voornamelijk strakke uptempoliedjes waarbij de twee gitaristen (zanger Jeremy Earl speelt afwisselend op akoestische gitaar en elektrische gitaar) en de bassist hun spel fijn hebben afgestemd, vergelijkingen met Neil Young & Crazy Horse en Allah-Las kunnen best gemaakt worden. Woods onderscheidt zich door de opvallende falsettozang van Earl. De nummers van Woods eindigen geregeld in een heerlijke jam. Sommige liedjes ontaarden al na enkele zangregels in knallende instrumentale passage. Die snelle omschakeling doet een beetje denken aan de muziek van Port O’Brien. Voor wie het kent.
Het optreden van Woods zit ook goed in elkaar. Woods imponeert met de stevig rockende nummers. En de afwisseling tussen de rustige folkmuziek (ook met mondharmonica) en de stormende gitaarmuziek biedt het publiek een blauwdruk van waar de band toe in staat is. Woods sluit af met het nummer Blood Dries Darker, misschien wel het meest karakteristieke Woods-liedje, vanwege de typische zang en het herkenbare riffje.
Het optreden is na een krap uur wel een beetje vroeg afgelopen, maar daar staat tegenover dat bassist Kevin Morby over enkele weken alweer in Groningen is, dan treedt hij aan met The Babies. Gezien het enthousiaste onthaal door het publiek, mag echter ook Woods best weer snel terugkomen in Groningen.