Vera is voor driekwart gevuld als Earth Mk. II de avond opent. Het mag geen verrassing heten dat Gardner deze drie dames op gitaar en bas en de zingende man op de drums in zijn voorprogramma heeft staan. Met het neopsychedelische geluid zetten ze de trend voor de avond. Het is alleen jammerlijk dat het niveauverschil met de hoofdact vanavond erg groot is. De liedjes weten niet te overtuigen en de band staat op het podium alsof ze voor het eerst zo veel mensen voor hun neus hebben. Op een select groepje toeschouwers na, luistert het publiek maar met een half oor.

Jacco Gardner begint zijn optreden daarentegen sterk. De kenmerkende zwarte hoed dragende, opent hij met het instrumentele titelnummer van de plaat. Hij wordt bijgestaan door bandmaatjes Kees Groenteman en Jasper Verhulst van Lola Kite en drummer Jos van Tol. Het viertal knalt de single Clear The Air gelijk na de opener de zaal in. Daarmee verschiet hij zijn kruit niet, want het hele concert lang blijven de mooie psychedelische melodietjes en instrumentele intermezzo’s de hoofden van de bezoekers instromen.

Als decor is gekozen voor bewegend beeld. Bij elk nummer is zorgvuldig gekeken naar de sfeer die overgebracht moet worden. Het videomateriaal vertaalt de muziek naar beeld voor een meer indringende ervaring. Geregeld lopen liedjes uit op puur instrumentale stukken die minuten duren. Het overwegend zwart-witte beeld verandert dan in een betoverend kleurenpalet. Als toeschouwer zou je bijna denken dat je een of ander verdovend middel hebt genomen bij binnenkomst.

Tegelijkertijd leidt het beeld af van de performance van Gardner. Ondanks de grote hoeveelheid complimenten die de artiest momenteel ontvangt, staat hij onwennig op het podium. Gebogen over zijn synthesizer dan wel recht voor de microfoon, straalt hij weinig uit. Het is dankzij zijn bandleden dat het geheel niet te statisch wordt. De drummer is een Dave Grohl look-alike met zijn zonnebrilletje, lange donkere haar en baard. Hij is ook minstens zo beweeglijk achter zijn drumstel.

Het is buitengewoon knap dat Jacco Gardner het psychedelische geluid van een halve eeuw geleden op een overtuigende manier weet terug te halen. De jonge artiest mag zichzelf alleen iets zelfverzekerder presenteren op het podium. Pas dan krijgt zijn optreden de allure van een legendarische jaren ’60 act.