Het voorprogramma is ingevuld door His Clancyness, een band rond (leadzanger) Jonathan Clancy. De band heeft dit jaar zijn onderkomen gevonden bij Fatcat Records, een label waar ook bands als The Growlers en Mazes zijn gestald. Precies op de dag dat His Clancyness in VERA speelt wordt de nieuwe EP Charade officieel verkocht via Fatcat Records.

Het optreden van His Clancyness doet muzikaal gezien sterk denken aan het optreden van Widowspeak, dat een maand eerder in VERA speelde. De muziek heeft een dromerig en bescheiden geluid. De kracht van de nummers zit hem in het sober houden van de partijen samen met een gitaarrifje die de nummers doen opbloeien tot een swingend geheel. Een nummer als Summer Majestic draagt duidelijk deze formule.
Over het algemeen voelen de nummers zwaar beladen aan, maar vinden ze nog een zonnige kant in een symfonisch klinkend spel van een elektrische piano.

Het optreden heeft jammer genoeg te maken met de vloek van het voorprogramma: het wordt als achtergrondmuziek beschouwd en er is veel geroezemoes.

Als een muzikaal engeltje dat over je tong piest begint Deerhunter met een vuige intro van gitaargeweld met talloze effecten. De intro blijft lang aanhouden maar vindt zijn uitweg in de start van het nummer Neon Junkyard. De stem van leadzanger Bradford Cox is live evenzo krachtig als op het album. Met tekst als “everything is the same as it was, but now there’s nothing left to change” wordt er een statement gemaakt dat live zijn uitwerking vindt. Bradford schuwt er namelijk niet voor het leed uit zijn leven uit te spuwen in zijn teksten. De emoties die de tekst bevatten worden vol overgaven gebracht, wat het als luisteraar voelbaar maakt.

De nummers van het album Monomania bungelen tussen garage rock en psychedelische pop wat ook tijdens het optreden duidelijk werd. De nummers houden stuk voor stuk de vaart erin, zodat het gehele optreden een lust voor de oren is.

Nummers als T.H.M. en Dream Captain klinken ontzettend intens met een euforie die zeer oppeppend werkt. Naast nummers van Monomania wordt er ook wat gespeeld van het album Halcyon Digest. De keuzes uit dit vorige album zijn de dansbare up-tempo nummers, zoals Desire Lines en Fountain, die het optreden energiek houden.
Meermaals krijgt een nummer een outro die zich ontwikkelt tot een aangename hysterische muur van geluiden. Zowel na de set als in de toegift wordt er flink uitgepakt. Er zit een duidelijk onderscheid in de gebruikte effecten, in tegenstelling tot veel soortelijke outro’s in zijn soort. Zo levert het geen warboel op en blijft het interessant om naar te luisteren. Zijsporen als deze maken het optreden tot een dynamisch geheel.

Duidelijk mag zijn dat Deerhunter een energierijk optreden heeft gegeven. Het voorprogramma van His Clancyness was een perfecte prelude voor het hoofdprogramma. Een avond waarbij de muziek zo’n sterke uitwerking heeft komt niet vaak voor. De samenstelling His Clancyness met Deerhunter werkt als tweecomponentenlijm, het blijft hangen.