De avond begint al vroeg met de Groningse trots Earth Control. Als je voor Iceage komt is dit een beetje een vreemde opwarmer. De teksten zijn fantastisch, maar muzikaal is het bij vlagen graatmager wat het duo laat horen. Beatje uit een kastje, valse vocalen en een simpel gitaartje. Ach, wat geeft het, aan het eind van het optreden sta je toch met een lach te kijken, met name door het ‘hitje’ Passen jullie maar op (de digitale snelweg). Duidelijk is dat niet iedereen dit trekt, maar de mensen die wel blijven staan laten hun waardering horen.
Door naar Puce Mary, een nog vreemdere eend in de bijt. Sonisch geweld van een dermate trommelvlies-tergend niveau dat de zaal redelijk leeg loopt. De bassen laten alles wat niet met ducktape vastzit flapperen, wat nog als aangenaam kan worden ervaren, maar de hoge pieptonen en braak-samples (?) maken het geheel redelijk lastig te verdragen. Het jonge blonde meisje op het podium dat dit alles voortbrengt lijkt er zelf ook niet veel plezier uit te halen en houdt het al snel voor gezien.
Iceage. Dé sensatie van Eurosonic 2012. Met een gloednieuw album op zak keren ze terug naar waar ze vroeg in hun carrière naam maakten. Op dit tweede album, You’re Nothing, laat de band duidelijk groei horen ten opzichte van hun opgefokte en af en toe rommelige debuut. Waar de wanhoop en boosheid bij de jonge gasten vandaan komt weet niemand, maar in nieuwe nummers als Burning Hand zijn de emoties meer dan in eerder werk omgezet in fantastische nummers. Ook instrumentaal is het gevarieerder, met in Morals zelfs een piano-riedeltje.
“Can’t take this pressure” schreeuwt Elias Benner Rønnenfelt in Ecstasy, het openingsnummer van zowel de plaat als het optreden. Dat hij dit redelijk letterlijk bedoelt, blijkt wel als hij in het dikke half uur dat het optreden duurt een paar keer door z’n benen zakt en alles hem vreselijk veel moeite lijkt te kosten. Maar dit kan ook show zijn: de band speelt namelijk strakker dan ooit en jaagt in een moordend tempo praktisch het hele nieuwe album er doorheen. Het is knap dat de band hun toch ietwat overhypete debuut weet te overtreffen en live beter en beter lijkt te worden. Schreeuwend en tierend krijgt de band uiteindelijk met een nummer van de debuutplaat ook nog een pit los uit het stugge Groninger publiek. Dan heb je het goed gedaan.