Little Feat is afkomstig uit een generatie Americana-artiesten die tegenwoordig bijna niet meer bestaat. De band, in 1969 opgericht door Lowell George en Bill Payne, speelt een mix van blues, funk, country en rock. Het geluid doet hiermee sterk aan dat van The Band denken. Eenzelfde bereik werd het gezelschap echter nooit gegund. Little Feat blijkt de kleine zaal wel gezellig vol te kunnen krijgen.
Die volle zalen blijven, ondanks de afwezigheid van muzikaal genie Lowell George, die in 1979 overleed. Toetsenist Bill Payne is nog het enige originele bandlid. Muzikaal drukt het echter geenszins de pret, de nieuw aangevulde leden blijken zichzelf uitstekend thuis te voelen bij Little Feat. Dat komt waarschijnlijk ook doordat enkel drummer Gabe Ford zich na 2000 bij de band voegde: de bandleden zijn al lang niet 'nieuw' meer.
Indrukwekkend is het dat dit gezelschap krasse knarren het presteert om niet elke avond dezelfde setlist te spelen. Enkele dagen geleden werd Amsterdam aangedaan en de speellijst blijkt vanavond significant af te wijken. De band knalt er in Groningen gelijk in met een lekkere meezinger. ‘Time Loves A Hero’ wordt al snel door de gehele zaal mee geneuried.
Little Feat stoomt door met nummers die in hetzelfde straatje passen. De twee gitaristen en toetsenist Payne soleren er tussen de meerstemmige gedeeltes fanatiek op los. Wanneer na enkele nummers de band gearriveerd is bij ‘Two Trains’ begint het geheel echter wat gezapig over te komen. De mix tussen het meerstemmige gezang en de instrumentale gedeeltes biedt nog weinig verrassingen. Ook blijkt de keuze van nummers slechts één kant van de rijke Americana te belichten. Het nummer ‘Two Trains’ wordt bovendien gedragen door een vrouwelijke zangeres die niet in de huidige opstelling van band terug te vinden is.
Op de achtergrond weggestopt zit Sam Clayton. Hij bespeelt de Conga en valt vanavond nauwelijks op. Dankzij zijn zwarte stem weet hij het optreden echter weer tot leven te wekken. Zijn stemgeluid geeft ‘Spanish Moon’ een New Orleans voodoo-gevoel mee dat de gehele zaal tot leven wekt. Wanneer dit overgaat in enkele countrynummers om te eindigen met de middle-of-the-road-rock waar Little Feat mee opende, weten de heren de aandacht uitstekend vast te houden. Het flauwe ‘Don’t Bogart That Joint’ is de band dan ook gemakkelijk vergeven.
Met het concert van Little Feat word je mee teruggenomen naar de jaren ’70. Bill Payne en vrienden laten horen de Americana nog degelijk in de vingers te hebben. Het is daarbij jammer dat een groep, bekend geworden om haar veelzijdige benadering van het genre, haar optreden niet afwisselend houdt. Meer verschillende instrumenten en een ander repertoire hadden dit gemakkelijk op kunnen lossen. De blues, zydeco en funk waren vanavond de grote afwezige. Wellicht is dat ook de reden dat Little Feat niet zo’n kwaliteitskeurmerk als The Band is geworden.