De Zweedse indierockact Moll Flanders zorgt voor een energieke opening. Het spelen gaat echter niet altijd van een leien dakje, maar de onbeholpenheid en het aanstekelijke enthousiasme zorgen wel voor een vermakelijke show. Meteen bij het eerste nummer stoot één van de gitaristen tegen de microfoonstandaard van de toetsenist. Ook zanger Mathias heeft ruzie met zijn microfoonstandaard, die hij niet alleen omgooit maar zelfs het publiek in smijt. Verder botsen de bandleden graag tegen elkaar aan, speelt een van de gitaristen liggend op het podium en kruipt Mathias over het podium alsof hij in de vloer wil verdwijnen.
Mathias zoekt sowieso graag unieke plekjes op. Hij klimt op verhogingen en monitoren en krijgt zodoende wederom ruzie met de microfoonstandaard van zijn bandgenoot. Wanneer hij een tweede paar drumstokjes in handen krijgt, slaat hij op de gitaar en drum van zijn collega's. Ook stopt hij de microfoon af en toe in een broekzak of gooit hem over zijn schouder. Het is dan ook geen wonder dat de band in muzikaal opzicht regelmatig een paar steekjes laat vallen. Dat lijkt de band echter niet te deren. Live is Moll Flanders weliswaar minder goed, maar wel veel energieker dan op het album en absoluut een komische act.
Even lijkt het erop dat het eveneens uit Zweden afkomstige Friska Viljor net zo stuntelt met de microfoonstandaards. Bij aanvang van het eerste nummer kan Daniel Johansson gelijk zijn eigen standaard van de grond rapen. Daarna is het echter gedaan met het gestuntel. Er volgt een strakke en vooral energieke set waarbij het onlangs uitgebrachte album Remember Our Name veelvuldig aan bod komt. Johansson en Joakim Sveningsson hebben versterking van nog drie - jongere - muzikanten. Die verlaten echter na een aantal nummers het podium. Gekscherend zegt Joakim dat dit teveel is voor zulke jonge mensen en dat ze gedurende twee nummers een dutje moeten doen.
Vol trots halen de mannen een flitsende mini-synthesizer tevoorschijn en met één vinger op de knop zet Daniel Boom Boom in. Door de beat wijkt het nummer wat af van het overige repertoire, maar door de gitaar en zanglijn past het nummer tegelijkertijd in de stijl van de band. Tevens laten ze zien dat ze ook relatief kleine liedjes kunnen spelen, wat wel overschaduwd wordt door spontaan geroezemoes in de zaal. Zodra ze weer met zijn vijven doorgaan, blijkt het merendeel van het materiaal echter toch vrolijk en up-tempo.
Bij de toegift komen er natuurlijk wat oudere bekenden voorbij zoals het hoogstemmige Shotgun Sister dat het publiek collectief meezingt. Toch lijkt Friska Viljor geen afscheid van Vera te kunnen nemen. In totaal komen de heren drie keer terug voor een toegift en zelfs daarna nemen de mannen rustig de tijd om Vera te verlaten.