The Tightropes stelt opmerkelijk diverse avond in Vera samen…

… en maakt het zelf meer dan overtuigend af

Tekst: Sjoerd Huismans Foto's: Harold Zijp ,

Hoe vaak zie je een twintiger countrynummers zingen alsof hij al een leven vol drank en vrouwen achter de rug heeft, een piepjonge post-rockband, een onversterkte folkpunkband midden in de zaal en, om het af te maken, een virtuoze gitarist die Vera inpakt alsof hij al jaren aan de top staat? Altijd flauw, zo’n retorische vraag, maar duidelijk is in ieder geval dat de zaterdagavond in Vera verre van gewoontjes was te noemen. Deze albumpresentatie van The Tightropes’ 3D Music is er een om te onthouden.

Hans Hannemann opent in een zaal die toch al lekker gevuld is. Hij zingt oerconservatieve countrynummers met veel pathos in zijn diepe stem. De liedjes gaan dan ook over coyotes, cowboys, opmerkelijk veel moorden en daarnaast vrouwen, veel vrouwen. Zijn droge humor tussen de nummers door doet het goed: “Da’s Mexicaans”, zegt hij flauwtjes als een nummer een mariachi-intro meekrijgt. Iets nieuws onder de countryzon brengt Hannemann zeker niet, maar dat hij een vakman is in het smeden van een degelijk liedje staat vast.

De tweede band Vikings in Tibet contrasteert op een vrijwel onmogelijke manier met Hannemann. Spannende, dromerige post-rock is het recept van de piepjonge band. De liedjes gaan niet over vrouwen, maar over luchtkastelen en dat soort dingen. Waar de leadzanger een typisch hese stem heeft die het goed doet voor dit soort muziek, moet de band nog wel even hard werken aan de harmonieën. Zo gauw er twee of meer stemmen tegelijk klinken gaat het mis. Instrumentaal heeft Vikings of Tibet het wel goed voor elkaar: de band bouwt steeds zorgvuldig naar de climax en zoekt de grenzen van het genre door de gebruikte folk-invloeden verder op dan bijvoorbeeld de stadsgenoten Meadowlake. Vooral Orange Sounds is een prachtnummer.
 

Daarna wordt eindelijk duidelijk wat Vera bedoelt met het onderscheid tussen ‘podium’ en ‘zaal’ dat op de poster gemaakt wordt. Shoe Eating Rabbits staat tegenover de bar te spelen, midden in de zaal dus. Helaas krijgen de kleine versterkers het niet voor elkaar de muziek verder dan twee rijen publiek te dragen. Waar de eclectische folkpunk van deze creatievelingen voorin zeker voor een feestje weet te zorgen, vragen de mensen daarachter zich af waarop ze eigenlijk dansen. Ach, de band krijgt volgende week al een herkansing. Aan boord van een schip op WinterWelVaart moet het zeker goedkomen met zulke pakkende nummers als Wasted in het repertoire. 

The Tightropes mag het vervolgens afmaken en doet dat met verve. De andere bands die op hun uitnodiging om hier vanavond te spelen ingingen worden meermaals uitvoerig bedankt door frontman Marco Boers. Duidelijk is dat The Tightropes zelf de onbetwiste ster van de avond zijn. De drie hebben er overduidelijk veel zin in en vanaf de eerste onvervalste Hendrix-lick die Boers het publiek in gooit is het genoegen wederzijds. Vooral Boers is fantastisch, zo soepeltjes als hij het allemaal uit zijn mouw schudt. Het lijkt wel alsof hij is geboren met een gitaar in zijn klauwen en zijn hele leven niets anders gedaan heeft dan spelen en naar Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan luisteren. Maar ook oude Chili Peppers-invloeden zijn waarneembaar, vooral bij bassist Daniël Cats. Het studentikoze uiterlijk is dan misschien wat stijfjes, maar Cats laat zijn bas wel degelijk opzwepend funken.

De kanttekening die bij alle lofverhalen te maken valt is dat dé hit, hét nummer dat The Tightropes definitief onder de aandacht moet brengen, er nog niet is. Het titelnummer van de nieuwe EP 3D Music is het spannendst, maar zelfs dat is niet echt een memorabel liedje. Een echte hit schrijven is een heel ander verhaal dan een avond lang overtuigen met dikke gitaarriffs. Maar wat sound betreft hebben deze gasten het al lang voor elkaar: wát een groovy bluesjams laat The Tightropes vanavond horen. Het wekt honger naar meer. Op naar Eurosonic en Grunnsonic!