Hans Hannemann opent in een zaal die toch al lekker gevuld is. Hij zingt oerconservatieve countrynummers met veel pathos in zijn diepe stem. De liedjes gaan dan ook over coyotes, cowboys, opmerkelijk veel moorden en daarnaast vrouwen, veel vrouwen. Zijn droge humor tussen de nummers door doet het goed: “Da’s Mexicaans”, zegt hij flauwtjes als een nummer een mariachi-intro meekrijgt. Iets nieuws onder de countryzon brengt Hannemann zeker niet, maar dat hij een vakman is in het smeden van een degelijk liedje staat vast.
The Tightropes stelt opmerkelijk diverse avond in Vera samen…
… en maakt het zelf meer dan overtuigend af
Hoe vaak zie je een twintiger countrynummers zingen alsof hij al een leven vol drank en vrouwen achter de rug heeft, een piepjonge post-rockband, een onversterkte folkpunkband midden in de zaal en, om het af te maken, een virtuoze gitarist die Vera inpakt alsof hij al jaren aan de top staat? Altijd flauw, zo’n retorische vraag, maar duidelijk is in ieder geval dat de zaterdagavond in Vera verre van gewoontjes was te noemen. Deze albumpresentatie van The Tightropes’ 3D Music is er een om te onthouden.
Daarna wordt eindelijk duidelijk wat Vera bedoelt met het onderscheid tussen ‘podium’ en ‘zaal’ dat op de poster gemaakt wordt. Shoe Eating Rabbits staat tegenover de bar te spelen, midden in de zaal dus. Helaas krijgen de kleine versterkers het niet voor elkaar de muziek verder dan twee rijen publiek te dragen. Waar de eclectische folkpunk van deze creatievelingen voorin zeker voor een feestje weet te zorgen, vragen de mensen daarachter zich af waarop ze eigenlijk dansen. Ach, de band krijgt volgende week al een herkansing. Aan boord van een schip op WinterWelVaart moet het zeker goedkomen met zulke pakkende nummers als Wasted in het repertoire.
The Tightropes mag het vervolgens afmaken en doet dat met verve. De andere bands die op hun uitnodiging om hier vanavond te spelen ingingen worden meermaals uitvoerig bedankt door frontman Marco Boers. Duidelijk is dat The Tightropes zelf de onbetwiste ster van de avond zijn. De drie hebben er overduidelijk veel zin in en vanaf de eerste onvervalste Hendrix-lick die Boers het publiek in gooit is het genoegen wederzijds. Vooral Boers is fantastisch, zo soepeltjes als hij het allemaal uit zijn mouw schudt. Het lijkt wel alsof hij is geboren met een gitaar in zijn klauwen en zijn hele leven niets anders gedaan heeft dan spelen en naar Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan luisteren. Maar ook oude Chili Peppers-invloeden zijn waarneembaar, vooral bij bassist Daniël Cats. Het studentikoze uiterlijk is dan misschien wat stijfjes, maar Cats laat zijn bas wel degelijk opzwepend funken.