Cowboyhoed vliegt over podium bij Lord Huron

Uitgestrekte vlaktes lijken veel op elkaar

Tekst: Saskia Evers Foto's: Bob de Vries ,

Op de eerste dag van Noorderzon is het Noorderplantsoen opnieuw getransformeerd tot een betoverend sprookjesbos. De gekleurde lichtjes die het park sieren, weerkaatsen in het water. Een select groepje mensen in eenzame bootjes verzamelt zich voor het podium. Een grotere groep mensen baant zich een weg naar de rand van de vijver voor het beste uitzicht. Het is aan het Amerikaanse Lord Huron om het spits op Het Dok af te bijten. De indiefolkband rondom Ben Schneider bracht in 2012 het album Lonesome Dreams uit. Dit album schepte hoge verwachtingen voor de start van het elfdaagse festival.

Het intro dat over de vijver klinkt voordat Lord Huron het podium betreedt, klinkt dan ook veelbelovend. Onheilspellende woeste klanken gaan samen met tsjilpende vogeltjes en kabbelend water. Deze tweestrijd wordt in het optreden niet echt voortgezet. Weliswaar nemen de muzikale klanken je mee naar uitgestrekte vlaktes waar cowboys door het hoge gras galopperen. Dit wordt versterkt door de cowboyhoed die Schneider draagt. Die uitgestrekte vlaktes lijken echter iets teveel op elkaar.

Wel valt onmiddellijk de creativiteit van de bandleden op. Drummer Mark Barry maakt regelmatig gebruik van diverse attributen terwijl hij met zijn andere hand drumt. Een van de gitaristen gebruikt eveneens verschillende instrumenten die een diepere dimensie aan de muziek geven. Met sambaballen, een windgong en klappen in zijn handen weet hij ritme te creëren. Ook band-oprichter Schneider heeft een trommel voor zich staan waar hij af en toe fanatiek op slaat.

Ondanks de diversiteit aan instrumenten ligt eentonigheid op de loer. Dit komt vooral door de zang van Ben Schneider die rond de magische Noorderzonvijver vervliegt. De zang blijft voor een groot deel op dezelfde toonhoogtes. Ook komt het over alsof Schneider zijn teksten op de automatische piloot brengt. Bij het gevoelige ballad-achtige Will I Ever See You Again klinkt zijn stemgeluid spontaan gepassioneerder, alsof deze tekst hem zelf raakt. Wanneer de zanger solo een liedje brengt en hij meer afhankelijk is van zijn stem, klinkt daar onmiddellijk meer variatie in door. De aandacht van het publiek heeft hij dan echter al gedeeltelijk verloren.

Wellicht hebben de bandleden ook moeite met de afstand van het publiek. Schneider complimenteert het Noorderplantsoen met de opmerking: "This is quite a beautiful place here", maar verder lijkt hij een man van weinig woorden. De grote vijver versterkt de afstand. Toch doen de bandleden heel erg hun best. Ze gaan volledig op in hun gitaarspel. De mannen bewegen energiek op de muziek en lijken er ook van te genieten. Tijdens de laatste noten van Time To Run slaat Schneider zelfs zo fanatiek op zijn trommel dat zijn cowboyhoed spontaan over het podium - en zelfs bijna het water in - vliegt. Plezier hebben de heren van Lord Huron er in elk geval wel in.