De eerste single van Ijahman Levi dateert al vanuit 1963. Samen met de legendarische producer Duke Reid wist hij zijn naam te vestigen op Jamaica. Na een korte gevangenisstraf kwam hij, tot Rastafari bekeerd, volop in de Jamaicaanse muziek scène te staan. Met de regelmaat van de klok brengt de zanger anno 2012 nog steeds albums uit. De een sterker dan de ander, allen staan garant voor voortreffelijke rootsreggae waar je heerlijk relaxed bij weg kan dommelen.
Voor een doordeweekse maandagavond weet de zanger Huize Maas ook goed te vullen. Afgaande op de kledij van de aanwezigen, zijn het vooral de doorgewinterde reggaeliefhebbers die zich naar Huize Maas begeven hebben. Het rookverbod wordt massaal genegeerd en als er een klein uurtje op de komst van de zanger gewacht moet worden draagt dat eigenlijk alleen maar bij aan de sfeer.
Iets na tienen begint de band met het spelen van een heerlijk dub ritme. Na enkele minuten, en een voortreffelijke gitaarsolo, komt Ijahman Levi voorzichtig het podium op hobbelen. De oude reggaezanger is volledig in een wit pak gestoken. Levi straalt vooral rust uit. Wanneer de microfoon niet blijkt te werken danst hij simpelweg weer wat naar achteren op het podium om technici deze te laten repareren. De band speelt relaxt het ritme van Africa Crisis door. Wanneer hij eindelijk begint met zingen hypnotiseert zijn stem volledig.
Dit gevoel blijft het gehele optreden bewaart. De band speelt relaxte rootsritmes. Ijahman Levi zingt daar haast neuriënd overheen. Na elk couplet doet de rasta een paar passen naar achteren om, met zijn handen samen gevouwen, te luisteren naar een instrumentaal gedeelte. Waarbij met name de bluessy gitaarloopjes fantastisch klinken. Vlak voor de toegift gooit hij er nog een eigen versie van Bob Marley zijn War (No More Trouble) uit. Iets wat de zanger helemaal niet nodig heeft.
Zoals het hoort, is het beste voor de toegift bewaart. Na een korte pauze keert de band terug met een meer uptempo reggaeritme. De gitarist, die tijdens het optreden al enkele momenten kort mocht schitteren, gaat nu helemaal los op een Carlos Santana geïnspireerde solo. De echtgenote van Ijahman wordt door de zanger even het podium opgehaald. Wat ook meteen het startsignaal voor een willekeurig bezoeker betekent om de zanger te bespringen. Vervolgens sluit Ijahman Levi het nummer af met een kippenvel oproepende toespraak over de reeds overleden reggaelegendes die we nooit mogen vergeten.
Het mag dan 25 jaar geleden zijn geweest dat Ijahman Levi voor de eerste keer in Groningen stond, aan kwaliteit heeft de rasta niks ingeboet. Nog steeds blijkt hij fantastisch het woord van de Rastafari te kunnen brengen. Daarnaast draagt de oudere leeftijd misschien wel extra bij aan het relaxte rootsreggae gevoel.