De zaal is half gevuld als om stipt kwart voor negen een fluit klinkt en Larry Graham met zijn band van achter uit de zaal als een brassband aan hun tocht naar het podium begint. Het is meteen showtime! En dat wordt niet meer los gelaten. Als ook de laatste bezoekers vanuit de foyer een plaatsje hebben gevonden in de uiteindelijk toch goed gevulde zaal staat het zestal al op het podium en zoeken ze meteen de vijfde versnelling op. Het is onmogelijk om stil te zitten en Larry verwelkomt ons met een eigen lied over “The Netherlands” en dat we hier altijd vol “love“ zijn. Het publiek vindt het prachtig. Ook etaleert Larry Graham meteen een staaltje van zijn kunnen op de bas, slappin’ and pickin', zoals hij het zelf noemt.
Twee uur lang zijn we op visite bij de grootmeester op de bas. Ondanks zijn status van levende legende betrekt hij iedereen in de zaal bij de show, vocaal bijgestaan door zijn band en met name zangeres “Biscuit” die meer dan eens laat horen over een loepzuivere stem met enorme power te beschikken.
Tijdens het optreden nodigt Graham zelfs mensen uit om mee te zingen. Twee heren nemen de uitdaging aan en slagen met vlag en wimpel onder groot applaus. Dan geeft iemand aan dat hij op de toetsen mee wil spelen en ook hier is het resultaat verbluffend, tot groot vermaak van het publiek en band. Als laatste neemt iemand uit het publiek de gitaar over waarna er feilloos een solo wordt gespeeld. Iedereen gaat helemaal uit zijn dak en Groningen herbergt vanavond meer muzikaal talent dan gedacht.
Larry Graham is een showman van het zuiverste water en zet met zijn band een fantastische optreden neer dat nergens inzakt en continu doordendert. Af en toe is het wel heel Amerikaans, maar Graham weet het perfect te doseren. Oude nummers wisselen af met nieuw materiaal. Ondertussen laat hij ons genieten van zijn kunsten als bassist, waaronder met een solo waar Jimi Hendrix zich niet voor had hoeven schamen, inclusief het aanranden van een stapel boxen en het bespelen van het instrument met de mond. Ook het spelen tussen het publiek staand op een stoel en dansend met zijn basgitaar met de bezoekers is iets waar hij zijn hand niet voor omdraait. Hoe intiem wil je een concert hebben? Onder een ovationeel applaus verlaat de band de zaal op de manier zoals het binnenkwam. Dit keer alleen met een tamboerijn en het laatste refrein zingend, het publiek in een roes achterlatend.
In september komt de nieuwe cd uit en mochten Larry en zijn gevolg opnieuw besluiten om naar Groningen te komen, is het een absolute aanrader om het zelf een keer mee te maken: twee uur top entertainment waarbij iedereen met een grote glimlach huiswaarts keert.