Bij een afscheidsshow hoop je altijd dat het er ééntje voor de boeken wordt. Dat het iconisch zal zijn en dat je met een traan in het oog, maar met een warm gevoel, de zaal weer verlaat. Swinder - bestaande uit frontman Bas Schröder op zang en gitaar, Gijs van Veldhuizen op gitaar, Bastiaan Sligter op bas, Daniël de Jong op drums en Sebastiaan Wiering op toetsen - blijkt vanavond in staat om met plezier een fijne, gezellige show neer te zetten. De glimlach komt al snel op je gezicht te staan. Gezellig is het zeker, maar tijdens de set blijven we keer op keer toch op een beetje meer hopen dan dat.
Zo rond de klok van vijf over half tien wordt het sterke nummer ‘Vief Veur Elf’ ingezet. Het wordt degelijk en met veel plezier gespeeld. De Groningstalige, melancholische (folk)rock-nummers van de band zijn over het algemeen prima te verteren en kunnen nog dagenlang in de kop resoneren. Maar net als bij de klok uit het eerste nummer, wordt snel duidelijk dat Swinder al een tijdje heeft stilgestaan. Voor de band is het uiteindelijk allemaal wel goed zo. De scherpte mist en ook teksten onthouden blijkt na twee jaar niet spelen toch lastig. Schröder heeft een boekwerk op het podium liggen voor de nodige ondersteuning. Af en toe moet het licht op het podium wat feller om het goed te kunnen lezen. We kunnen na de show dat boekwerk van hem overnemen voor een droge worst, wordt ons medegedeeld. Ook de overgebleven merch en albums gaan weg voor elk aannemelijk bod, en ja: ook voor een droge worst.
Wat ook steeds terugkomt deze avond, zijn de vragen aan het publiek. Dat begon al bij Hadders in het voorprogramma. Zijn er ook eenzame bejaarden in de zaal? Komen er mensen uit Oosterpark? Zijn er mensen die op vakantie zijn geweest? Weet iemand wat ‘nosk’ betekent? En, wie komt er weleens bij de Drie Uiltjes? Er wordt veel contact gezocht met het publiek. Het maakt het allemaal wel gezellig zo. Het is zelfs zo gezellig dat het maar ook niet erg stil kan worden in de zaal, waar Hadders ook al mee te kampen had. Met name de kleine momenten tijdens de show voelen daardoor minder emotioneel beladen dan zou kunnen.
Maar er is ook genoeg moois. Tijdens ‘Vekaanzie’ is Swinder heel erg levendig, al is het geen perfecte uitvoering. Ook ‘Nosk’ wordt onder andere met veel intensiteit gespeeld en natuurlijk is er veel enthousiasme en getringelingelinge bij ‘Noar Stad’. Het repertoire is natuurlijk zeer prettig en de band heeft in de basis genoeg kwaliteit. Bij afsluiter, ‘Mesienes’, een nummer over landbouwmachines, wordt dan toch de urgentie en het gevoel van het zeer nabije einde gevoeld. Nog één keer gaat de band echt goed los, een ijzersterk coda wordt ingezet. Rond de klok van vijf voor elf is het dan echt klaar voor Swinder. Vijf voor elf, inderdaad. Het tijdstip klopt precies, maar toch voelt de timing er een beetje naast.