Het is donderdagavond en we zijn in de Simplon om eens over wat anders te schrijven dan alleen muziek. Vanavond staat namelijk in het teken van spoken word, met een line-up van drie poëten die zowel met als zonder muziek hun hersenspinsels met ons delen. We zijn benieuwd of deze avond die minder gaat om muziek, maar meer gaat om tekst net zo goed werkt bij het Simplon publiek en bij ons. Een beetje sceptisch, maar vol frisse moed en een open mind treden we de Simplon binnen, klaar om ons te laten verrassen.

Dit is het al

We beginnen de avond met Femke Torensma als hoofdletter F.  In In 2020 debuteerde ze met haar theatervoorstelling ‘dat ik op veen lijk’, een spoken word monoloog op muziek, waarmee ze o.a. op Noorderzon, Bevrijdingsfestival Assen en FestiValderAa optrad. Ook vandaag worden haar woorden kracht bijgezet door haar gitarist genaamd Waslijn (oftewel Wouter Hidding), die haar woorden met stemmige en donkere klanken extra kracht bijzet. Samen maken ze de 'dit is het al', de voordracht die ze deze avond opvoeren. Femke haar woorden balanceren tussen zacht en schurend. Met onvoorspelbare mysterieuze abstractie verwoordt ze dagelijkse zorgen en wiegen we rustig mee op het geluid van haar hersenpan.

Het optreden is klein, intiem en kabbelend, maar door de sferische begeleiding en haar mooi verpakte zinnen is het net alsof we even stil worden gezet in de tijd. En dat is eigenlijk wel juist even heel erg fijn.

Lis Luna

Nu we toch even bevroren zijn in de tijd, worden we door de volgende act; Lis Luna nog verder in deze verstilling gezogen. Daar staat ze dan, enkel gewapend met haar notitieboekje in het felle podiumlicht. Mensen in de zaal gaan op de grond zitten en het voelt alsof ze met ons in gesprek gaat in plaats van dat ze voor ons optreedt. Intiem, krachtig en bovenal waanzinnig dapper. Muziek heeft namelijk soms de neiging om teksten te verbloemen, maar doordat Lis echt alleen op het podium staat in stilte die menig artiest juist zo vaak lijkt te willen vermijden, raken haar woorden iedereen in de ruimte. Ze geeft woorden aan de observaties van een jongvolwassene die niet onuitgesproken mogen blijven en verkent ritmisch de rafelranden van intimiteit en identiteit. En mede door haar prachtige stem en manier van voordragen houdt ze het publiek dichtbij zich.

Romheen met La Zona

Na al die verstilling is het fijn dat we ook nog eventjes kunnen dansen. Namelijk met Romheen en La Zona. Vanaf het eerste moment dat de mannen het podium betreden stralen ze positieve energie uit (de drummer met een blouse met gele badeendjes erop en een zonnebril is echt een vibe).

Romheen (het pseudoniem van Jan Eikelenboom) vertelt dat ze een jaar niet hebben opgetreden omdat hij een jaar in Australië is geweest. Maar roestig of onwennig klinkt het gelukkig niet. Dan weer funky, dan weer meer jazzy. De woorden van Romheen ("eromheen omdat rechtdoor altijd nog kan") stuiteren in de ruimte tegen de groepjes mensen op die weer opgestaan zijn van de grond en beginnen te dansen op deze collage van invloeden en klanken.

Sinds de toevallige ontmoeting van Romheen en de band La Zona, brengen ze muziek en tekst zo dicht bij elkaar dat er een bijzondere symbiose is ontstaan, waarbij emoties en verbeelding centraal staan. Een soort hippie Spinvis met ruimte voor zelfspot en genoeg pit. Nee, de set heeft geen duidelijk plan, geen duidelijke structuur of opbouw, maar door de geweldig getalenteerde muzikanten van La Zona en de treffende hondseerlijke teksten van Romheen opent elk nummer of gedicht een eigen deurtje in je verbeelding.

Zijpaadjes en oliefantenpaadjes worden bewandeld, want waarom rechtdoor gaan, rechtdoor kan altijd nog!

Waar we misschien licht sceptisch de Simplon binnenkwamen, zo verrast komen we weer buiten. Omvergeblazen door alle woorden en klanken voelen we ons verfrist. Spoken word mag van ons zeker vaker een plekje krijgen in Simplon, als de avond dan maar net als vanavond wordt uitgeblazen door een dikke altsaxofoon.